Μεταφρασμένος τίτλος: «Είσαι ο Επόμενος»
Σκηνοθεσία: Άνταμ Γουίνγκαρντ
Παίζουν: Σάρνι Βίνσον, Νίκολας Τούτσι, Γουέντι Γκλεν, Τζο Σουάνμπεργκ
Διάρκεια: 94΄
Εναρκτήρια σκηνή: Ένα ζευγάρι ερωτοτροπεί στο κρεβάτι. Η κάμερα υιοθετεί το βλέμμα ενός ηδονοβλεψία ο οποίος κρυφοκοιτάζει από τη μισάνοιχτη πόρτα. Αυτός ο ηδονοβλεψίας είναι ο επίδοξος δολοφόνος και είναι επίσης εσύ που περιμένεις με συνενοχή το κάτι παραπάνω. Θα το έχεις. Το ζευγάρι τελειώνει, ο άντρας πηγαίνει στο ντους και η γυναίκα σηκώνεται γυμνόστηθη. Προφανώς είναι το πρώτο θύμα. Όταν ο άντρας βγαίνει από το ντους αντικρύζει το σφαγιασμένο της πτώμα, ενώ στο τζάμι αναγράφεται με αίμα αυτό που φαντάζεσαι: «Είσαι ο επόμενος». Ναι, είναι ο επόμενος. Έχει ένα δευτερόλεπτο για να το συνειδητοποιήσει πριν μακελευτεί κι αυτός κι ακολουθήσει τη βαριεστημένη σύντροφό του στο πάνθεον των σφαγμένων χαρακτήρων εισαγωγικών σκηνών ταινιών τρόμου.
Μπορεί μια ταινία τρόμου με τόσο απροκάλυπτα κλισέ προσέγγιση στα πρώτα λεπτά να ξεφύγει από τη μετριότητα; Κι όμως μπορεί, αρκεί να της δώσεις λίγο χρόνο και να καταλάβεις τις προθέσεις της. Διαβάστε τι συμβαίνει στη συνέχεια. Τέσσερα αδέρφια με τα ταίρια τους επισκέπτονται το σπίτι των ζάμπλουτων γονιών τους για να γιορτάσουν τα τριάντα πέντε χρόνια γάμου τους, κι όπως καταλαβαίνετε, όλοι τους θα είναι οι επόμενοι, ο καθένας με τη σειρά του. Κι ενώ κάποιος θα περίμενε αίμα και ανώδυνη σπλατεριά στα πρότυπα των σύγχρονων ταινιών με ψυχοπαθείς δολοφόνους, σιγά σιγά γίνεται αντιληπτό πως πίσω από τις φαινομενικά εύκολες ανατριχίλες, υπάρχει ένα παιχνίδι με τον υποψιασμένο και τον ανυποψίαστο θεατή. Τα κλισέ διαδέχονται το ένα μετά το άλλο με ρυθμούς πολυβόλου με σαφή διάθεση διακωμώδησης. Οι χιουμοριστικές ατάκες εκτοξεύονται προς όλες τις κατευθύνσεις κι ενώ τα μέλη της οικογένειας βρίσκονται ένα βήμα πριν τον τάφο, βρίσκουν χρόνο μέχρι και να ξεκατινιαστούν. Δεν θα το φτάσω τόσο μακριά και να μιλήσω για αποδόμηση της αστικής σοβαροφανούς και καθώς πρέπει οικογένειας, διότι το κόλπο δεν ολοκληρώνεται και μένει κάπως ημιτελές, κάπως μετέωρο. Παρόλα αυτά το χιούμορ είναι ενίοτε άκρως πετυχημένο και παίζει με τις συμβάσεις, όχι υποχρεωτικά ανατρέποντάς τες, αλλά τουλάχιστον ζουλώντας τες λιγάκι για να αλλάξουν σχήμα. Όσο για τις ανατριχίλες, είναι κάμποσες, αλλά χάρις στο σινεφίλ σκηνοθέτη που αγαπά τον τρόμο και ξέρει να τον χειρίζεται με το ελάχιστο μπάτζετ του, σχεδόν κάθε φρικιαστικός και προβλέψιμα απρόβλεπτος θάνατος ακολουθείται από μια γερή δόση κωμικής ανακούφισης.
Από την άλλη αν είστε πολύ απαιτητικοί, θα βρείτε ατέλειες, σεναριακά κενά, ορισμένες μέτριες ερμηνείες, μερικές ατυχείς εμπνεύσεις, μπόλικες χαμένες ευκαιρίες για κάτι καλύτερο και ό,τι άλλο τραβάει η καχύποπτη πλευρά σας. Πρώτα, όμως, πρέπει να αναρωτηθείτε αν θα βλέπατε μια ταινία με τέτοιον τίτλο. Διότι υπάρχουν πέντε κατηγορίες θεατών: Α) αυτοί που δεν βλέπουν ποτέ ταινίες τρόμου είτε γιατί τις θεωρούν σαχλές είτε γιατί φοβούνται είτε γιατί δεν καταλαβαίνουν το νόημα της ασύστολης βίας, Β) αυτοί που βλέπουν ελάχιστες, δηλαδή μόνο αυτές που ξεπερνούν τα στενά όρια της λατρείας του είδους (π.χ. «Εξορκιστής», «Το μωρό της Ρόζμαρι», Γ) αυτοί που τις βλέπουν όλες και ανυπομονούν να τους σηκωθεί η τρίχα κάγκελο, Δ) αυτοί που τις βλέπουν όλες περιμένοντας άντερα και βγαλμένα μάτια για να πωρωθούν και Ε) αυτοί που πέρα από τις ανατριχίλες απολαμβάνουν τους συμβολισμούς και τις ψυχαναλυτικές (κι όχι μόνο) προεκτάσεις.
Αν ανήκετε στις πρώτες δυο κατηγορίες, αφήστε το καλύτερα. Εξάλλου, κακά τα ψέματα, αν ανήκετε στις δυο πρώτες κατηγορίες, υποθέτω πως δεν θα έχετε φτάσει καν στο σημείο να διαβάζετε αυτές τις γραμμές…
