Σκηνοθεσία: Πάντι Κoνσιντάιν
Παίζουν: Πίτερ Μάλαν, Ολίβια Κόλμαν, Έντι Μάρσαν, Νεντ Ντένεχι
Διάρκεια: 91΄
Μεταφρασμένος τίτλος: “Τυραννόσαυρος”
Σας έχει τύχει ποτέ να είστε τόσο εκνευρισμένος (όπου βλέπετε αρσενική κατάληξη, μπορείτε να βάλετε και θηλυκή, δεν με ενδιαφέρει αν είστε άντρας ή γυναίκα) που να νιώθετε τα νεύρα σας να είναι σαν καλώδια υπερφορτωμένα έτοιμα να λιώσουν μες στο κεφάλι σας, και να θέλετε να ουρλιάξετε και να πάρετε μια κοτρόνα και να την πετάξετε όπου βρείτε, και μετά να χτυπήσετε κάποιον, να τον χτυπήσετε πολύ άσχημα, και να έχετε μπροστά σας κάποιον αχώνευτο, κάποιον που να θέλετε να τον δείτε να υποφέρει κρεμασμένο από τα άντερά του, και να φουντώνετε ακόμα περισσότερο, να νιώθετε την οργή σας να συσσωρεύεται και να πολλαπλασιάζεται, και να θέλετε να ξεσπάσετε κάπου, όπου να ‘ναι, και φυσικά συνήθως να την πληρώνει αυτός που λιγότερο φταίει, κάποιος άσχετος που περιμένει στην ουρά, ο/η σύντροφός σας γιατί είπε μια κουβέντα παραπάνω ή παρακάτω, οι γονείς σας γιατί έτσι, ένας οδηγός που χώθηκε –μεγάλος μάγκας – μπροστά σας στο φανάρι για να γλιτώσει δέκα μέτρα;
Κι όταν είστε τόσο δειλός που δεν καταφέρνετε καν να ξεσπάσετε κάπου, σας έχει τύχει να θέλετε να ξεσπάσετε στον εαυτό σας και να σας πιάνουν τάσεις αυτοκαταστροφής, να πίνετε και να καπνίζετε περισσότερο από το συνηθισμένο, να πατάτε γκάζι, να σκέφτεστε πως παίρνετε φόρα σαν ταύρος και χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο; Αν, έστω και λιγάκι, νιώθετε μια μικρή συνενοχική ταύτιση με κάποια από τα παραπάνω, και παρόλο που το παίζετε ανοιχτόμυαλος, έχει παρόλα αυτά περάσει από το μυαλό σας έστω και μια φορά να σκοτώσετε όλους τους μετανάστες, έχετε σκεφτεί πως ίσως ο ουσιαστικότερος υπαίτιος για όλη αυτήν την οργή προς τους πάντες είναι ο ίδιος σας ο εαυτός;
Γνωρίστε, λοιπόν, τον Τζόζεφ, έναν μοναχικό Βρετανό πενηντάρη, τελευταία τρύπα του ζουρνά που μπεκροπίνει κι έχει τόσα νεύρα που μπορεί να σου σπάσει το κεφάλι σαν καρυδότσουφλο για ψύλλου πήδημα. Η ζωή του τα ‘φερε όλα σκατά, ο ίδιος τα έκανε όλα χειρότερα και τώρα απλώς ρίχνει το φταίξιμο παντού, στους άλλους, στο σύμπαν, αλλά ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό, που μισεί θανάσιμα. Η ζωή του ίσως πάρει μια απρόσμενη στροφή όταν γνωρίζει τη θεοσεβούμενη Χάνα, που έχει ένα μικρό μαγαζάκι και φαίνεται να έχει μια τακτοποιημένη ζωή και την καλοσύνη να βοηθά ανιδιοτελώς τους συνανθρώπους της. Πίσω από το προσωπείο φαινομενικής χαράς, όμως, βιώνει το δικό της προσωπικό εφιάλτη, καθώς στην πραγματικότητα ο επίσης θεοσεβούμενος άντρας της έχει το χόμπι να την εξευτελίζει κατουρώντας την (κυριολεκτικά) και κακοποιώντας την συστηματικά.
Όχι, εδώ δεν υπάρχει παράδεισος και χαμόγελα, λύτρωση, πινελιές αισιοδοξίας και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Φτάνει, χορτάσαμε από αυτά. Εδώ υπάρχει η ζοφερή επίγεια κόλαση, τα λάθη του παρελθόντος που στοιχειώνουν το παρόν σαν πεινασμένα φαντάσματα, η ανθρώπινη αδυναμία, η υποταγή και η οδυνηρή καθημερινότητα πνιγμένη στη ματαίωση και στην οργή, στην απύθμενη οργή, τόση οργή που δεν αντέχεται… Και ο εχθρός πουθενά…
