Μεταφρασμένος τίτλος: «Οδηγός αισιοδοξίας»
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Ράσελ
Παίζουν: Μπράντλεϊ Κούπερ, Τζένιφερ Λόρενς, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τζάκι Γουίβερ, Κρις Τάκερ, Τζούλια Στάιλς
Διάρκεια: 122΄
Ο Πατ παίρνει εξιτήριο από την ψυχιατρική κλινική μετά από περίπου 8 μήνες. Γιατί βρέθηκε εκεί; Διότι όταν έπιασε στα πράσα τη γυναίκα του να τον απατάει, έσπασε τα μούτρα του εραστή και μετέπειτα διαγνώστηκε με διπολισμό και περιστασιακές κρίσεις παραισθήσεων, ενώ επιπλέον του επιβλήθηκαν ασφαλιστικά μέτρα και πλέον δεν μπορεί ούτε καν να πλησιάσει τη σύζυγό του. Κι αυτό είναι μεγάλο πλήγμα για τον Πατ, διότι εξακολουθεί να πιστεύει πως μπορεί να βρει την άκρη και να διορθώσει τα πράγματα, ώστε να είναι πάλι μαζί. Προς το παρόν, όμως, μένει με τους γονείς του, παλεύει με το διπολισμό και γνωρίζει μια νυμφομανή νεαρή χήρα, την Τίφανι, με την οποία φτιάχνει μια εκρηκτική κι απρόβλεπτη χημεία.
Διπολισμός, όπως λέει κι ένας φίλος μου, σημαίνει να είσαι «κόκα καλά, κόκα κακά». Κοινώς τη μια στιγμή είσαι έτοιμος να καταπιείς την κόσμο με τα πλάνα σου και την υπερδιέγερσή σου, νιώθεις σαν τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο στην πλώρη του Τιτανικού όταν αγκαλιάζει τον άνεμο και θαρρείς πως αν βάλεις το χέρι σου στη φωτιά δεν θα καείς. Την αμέσως επόμενη στιγμή μπορεί να κυλιέσαι στα πατώματα, να μην θέλεις να μιλήσεις με κανέναν, να σκέφτεσαι το θάνατο και να μισείς τους πάντες και πρώτα φυσικά τον εαυτό σου. Τότε νομίζεις πως το να σηκωθείς από το κρεβάτι είναι άθλος, ενώ θεωρείς δεδομένη την αποτυχία σου σε κάθε προσπάθεια, ακόμα και σ’ αυτή του να φτιάξεις έναν καφέ.
Οι ιδιαιτερότητες της ψυχής και του μυαλού ανέκαθεν έβρισκαν πρόσφορο έδαφος στον κινηματογράφο και υπόσχονταν δυνατές ερμηνείες από ταλαντούχους ηθοποιούς. Είτε μέσω μιας τραγικής προσέγγισης είτε μιας κωμικής είτε μιας γλυκόπικρης, ο θεατής απολαμβάνει την υπερβολή και αντικρύζει απενοχοποιημένα στοιχεία του εαυτού του, δίχως να χρειάζεται να μπει σε δύσβατες διαδικασίες αυτοψυχανάλυσης, αφού το στοιχείο της υπερβολής ακυρώνει την ταύτιση. Εξάλλου αν διαβάσετε τα συμπτώματα των περισσότερων (αν όχι όλων) νευρώσεων, θα βρείτε άπειρες ομοιότητες με τη δική σας συμπεριφορά. Η διαφορά είναι ότι μια διάγνωση στηρίζεται στην ένταση των συμπτωμάτων, στο κατά πόσο σε καθιστούν δυσλειτουργικό στην καθημερινότητά σου και φυσικά στη διάρκειά τους.
Τέλος πάντων, η ταινία «Οδηγός αισιοδοξίας» σίγουρα δεν αποτελεί οδηγό καταπολέμησης του διπολισμού ούτε μια βαθυστόχαστη ανάλυση των επιπλοκών που μπορεί να έχει μια ψυχική δυσλειτουργία στην κοινωνικοποίησή σου. Αντιθέτως πρόκειται για μια δροσερή ρομαντική εναλλακτική «ίντι» ταινία που στηρίζεται στο δόγμα «όταν αγαπάς, όλα τ’ άλλα πάνε στο διάολο», στην ποικιλοχρωμία των χαρακτήρων, στις ιδιαιτερότητές τους, στους σπιρτόζους διαλόγους και στην ασύμβατη έλξη μεταξύ δυο ασύμβατων πρωταγωνιστών: από τη μια ο γοητευτικός Μπράντλεϊ Κούπερ και από την άλλη η 22χρονη Τζένιφερ Λόρενς, η οποία πλασάρεται με το σπαθί της ως το νέο ταλέντο υποκριτικής. Αν αναζητάτε στον κινηματογραφικό… οδηγό σας κάτι δροσερό, ευχάριστο, με πολλή αγάπη (γιατί όχι;) και που συγχρόνως να μην υποτιμάει την ευφυΐα σας, έχετε βρει αυτό που ζητάτε.
