Μεταφρασμένος τίτλος: «O καθρέφτης της κολάσεως»
Σκηνοθεσία: Μάικ Φλάναγκαν
Παίζουν: Κέιτ Σάκχοφ, Τζέιμς Λάφερτι, Κάρεν Τζίλαν
Διάρκεια: 104΄
O Τιμ μετά από χρόνια κράτησης σε ψυχιατρική κλινική λόγω ενός τραγικού οικογενειακού περιστατικού παίρνει εξιτήριο. Η αδερφή του, Κέιλι, η οποία έχει χρόνια να τον δει αφού δεν δεχόταν επισκέψεις, τον περιμένει για να τον ρωτήσει αν θα κρατήσει την υπόσχεση που πήραν μικροί. Τι περιλαμβάνει αυτή η υπόσχεση; Να επιστρέψουν στο πατρικό τους σπίτι και να «σπάσουν», «νικήσουν», «διαλύσουν» τον καθρέφτη αντίκα, ο οποίος η Κέιλι πιστεύει πως κρύβει μέσα του δαίμονες και πως ευθυνόταν για το φονικό συμβάν του παρελθόντος.
Το πρόβλημα με τις ταινίες τρόμου είναι ότι όταν είναι κακές, είναι τόσο κακές που θέλεις να κάνεις χαρακίρι με σκουριασμένη λάμα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κυκλοφορεί εκεί έξω. Το καλό είναι ότι πού και πού ευτυχώς βγαίνουν μερικές που ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα και κρατάνε ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο προσφέροντας σασπένς, ανατριχίλες και σαλεμένα όμορφες εικόνες. Διότι η γοητεία και η ομορφιά μπορεί να βρίσκεται ακόμα και σε ένα τεμαχισμένο πτώμα, αν υπάρχει το κατάλληλο μάτι. Το καλό επίσης είναι πως όταν υπάρχει ταλέντο, οι ταινίες τρόμου μπορούν να λειτουργήσουν απελευθερωτικά για τους σκηνοθέτες διότι ο χαμηλός προϋπολογισμός δεν ασκεί τόση πίεση για οικονομική ανταπόκριση. Τέλος να σημειώσουμε πως στις ταινίες τρόμου η πεπατημένη και το κλισέ (αν και υπάρχει σχεδόν πάντα), όχι μόνο δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά αντιθέτως παρατηρείται μια συνεχής προσπάθεια για πρωτοτυπία (κι εντυπωσιασμό).
Ευτυχώς στην περίπτωση της ταινίας «Ο καθρέφτης της κολάσεως» δεν χρειάζεται να τραβήξουμε τα μαλλιά μας. Υπάρχει όραμα και φρεσκάδα, αξιοπρεπείς ηθοποιοί και υποβλητική ατμόσφαιρα η οποία δεν πατάει πάνω στα φτηνά τινάγματα, αλλά στο χτίσιμο της πλοκής και σε τρεις ενδιαφέρουσες ιδέες. Πρώτον σε αντίθεση με ό,τι έχουμε συνηθίσει, δεν είναι το φάντασμα αυτό που αναζητά την εκδίκηση, αλλά οι άνθρωποι. Αν δεν υποκινούταν ο βασικός χαρακτήρας από εκδικητική μανία, δεν θα υπήρχε στόρι. Δεύτερον, η ιστορία εκτυλίσσεται εναλλάξ σε δυο χρονικές περιόδους. Καθώς τα δυο αδέρφια επιστρέφουν στο σπίτι προσπαθώντας να τα βάλουν με τον καθρέφτη, παρακολουθούμε τι αληθινά συνέβη πριν χρόνια στην οικογένεια. Τρίτον, το «όπλο» του καθρέφτη είναι να δημιουργεί παραισθήσεις σε όσους βρίσκονται δίπλα του. Το αποτέλεσμα είναι ότι πέρα από μια καταπληκτική σκηνή στην οποία η κοπέλα αντί για μήλο δαγκώνει μια λάμπα, η αφήγηση προκαλεί μια συνεχή αναστάτωση και ανασφάλεια, καθώς δυσκολεύεσαι ως θεατής να βρεις μια σταθερά από την οποία να μπορείς να πιαστείς.
Από εκεί και πέρα λίγα πράγματα είναι πιο τρομακτικά από έναν καθρέφτη, ο οποίος συμβολικά λειτουργεί ποικιλοτρόπως. Κατ’ αρχάς μπορεί να μεγεθύνει το χώρο και να δώσει άπειρο βάθος, επίσης εγκλωβίζει το είδωλό σου, η λεπτή επιφάνεια του τζαμιού δεν επιτρέπει να το αγγίξεις, είναι ένας από τους ελάχιστους τρόπους με τους οποίους μπορείς να έρθεις αντικριστά με τον εαυτό σου και φυσικά είναι το πέρασμα για έναν άλλο κόσμο, μια άλλη διάσταση. Όλα αυτά πολύ επιγραμματικά, διότι επί της ουσίας θα μπορούσαμε να μιλάμε για μέρες ολόκληρες.
Όπως και να έχει, όσοι εκεί έξω έχετε μια κρυφή μαζοχιστική αγάπη για τις ταινίες τρόμου, το «Oculus» μάλλον δεν θα σας απογοητεύσει.
