Μεταφρασμένος τίτλος: «Η ζωή του Πι»
Σκηνοθεσία: Ανγκ Λι
Παίζουν: Σουράι Σαρμά, Ίρφαν Καν, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Ρίτσαρντ Πάρκερ (η τίγρης)
Διάρκεια: 127΄
Οφείλω να ομολογήσω πως ήμουν αρκετά καχύποπτος με την ταινία. Έχοντας δει μόνο το τρέιλερ και βλέποντας παντού μπόλικα αστεράκια αξιολόγησης, αναρωτιόμουν πώς γίνεται μια ταινία που εκτυλίσσεται σε μια σχεδία στη μέση του ωκεανού, στην οποία βρίσκονται μονάχα ένας νεαρός Ινδός και μια τίγρη Βεγγάλης, η οποία μάλιστα είναι φτιαγμένη ψηφιακά, να μπορεί να κερδίσει το σεβασμό του θεατή. Κι όμως, η καχυποψία δεν είναι καλός οδηγός στη ζωή…
Η ταινία χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο παρακολουθούμε τη ζωή του μικρού Πισίν στην Ινδία, τον οποίο τα άλλα παιδιά κοροϊδεύουν για το όνομά του (αφού στα γαλλικά σημαίνει «πισίνα» και στα αγγλικά «κατουρώ»), εξού και το αλλάζει στο ελληνικό Πι (Πάι στα αγγλικά), τον περίφημο άρρητο αριθμό. Ο μικρός Πι περνά το χρόνο του ερευνώντας όλες τις θρησκείες και αποφασίζει να γίνει ινδουιστής, χριστιανός και μουσουλμάνος. Εντωμεταξύ οι γονείς του έχουν έναν ζωολογικό κήπο, ο οποίος αναγκάζεται να κλείσει κι έτσι αποφασίζουν να φορτώσουν τα ζώα σ’ ένα γιαπωνέζικο πλοίο και να ταξιδέψουν στον Καναδά για να τα πουλήσουν. Το δεύτερο και μεγαλύτερο μέρος ξεκινάει όταν το πλοίο βουλιάζει και πλέον ο Πι βρίσκεται στη μέση του πουθενά, σε μια βάρκα της κακιάς ώρας, με μπισκότα και νερό για μερικές μέρες, παρέα μονάχα με μια τίγρη, μια από αυτές τις εντυπωσιακές, αγέρωχες και περήφανες τίγρεις, που έχει κι όνομα. Τη λένε Ρίτσαρντ Πάρκερ. Το τρίτο μέρος είναι ο επίλογος, αλλά αυτόν θα τον μάθετε μόνοι σας.
Καταρχήν πρέπει να αρχίσουμε να αποδεχόμαστε πως η ψηφιακή τεχνολογία όσο κι αν λιθοβολείται, μπορεί να παράγει τέχνη. Είναι απλώς ένα εργαλείο που παρέχει αμέτρητες προοπτικές με τον ίδιο τρόπο που το χέρι και το πινέλο παρέχουν αμέτρητες προοπτικές αν χρησιμοποιηθούν σωστά πάνω σ’ έναν καμβά. Το ότι η ψηφιακή τεχνολογία χρησιμοποιείται τις περισσότερες φορές σε μέτριες ταινίες εκρήξεων μεγάλου προϋπολογισμού, δεν αναιρεί τη δυνατότητά να χρησιμοποιηθεί με ευρηματικό και βαθιά εσωτερικό τρόπο. Ο Ανγκ Λι είναι από τους πιο αξιοθαύμαστους εν ζωή σκηνοθέτες διότι μπορεί με την ίδια άνεση, φροντίδα κι εσωτερικότητα να χειριστεί ένα δράμα δωματίου και μια μπλοκμπάστερ παραγωγή. Στο όραμά του η ψηφιακή τεχνολογία δεν αντικαθιστά την αλήθεια αλλά την υποστηρίζει. Φτιάχνει μαγεία. Φτιάχνει ένα όνειρο. Φτιάχνει ένα παραμύθι, ένα μάθημα ζωής, από αυτά που σου αρέσει να ακούς, από αυτά που πάντα σου άρεσε να ακούς, ασχέτως αν μετά πολλές φορές τα απέρριπτες με μια κίνηση του χεριού, διότι ήσουν πολύ απασχολημένος με τα «πραγματικά» προβλήματα της «πραγματικής» ζωής.
Θα σας γράψω ένα μάθημα, διότι πολλοί από σας δεν θα δείτε την ταινία, αλλά ίσως έχετε όρεξη να διαβάσετε λιγάκι. Ξεφεύγω όσο να ‘ναι, αλλά δεν πειράζει. Στη ζωή, λοιπόν, πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα να φεύγουν. Θέλει δύναμη, θέληση και κόπο, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να βρεις την ισορροπία. Η προσκόλληση στο χρόνο που περνά, στις χαρές του παρελθόντος και στις μνήμες, η νοσταλγία είναι σαν μα άγκυρα που δεν σ’ αφήνει να πλεύσεις. Κι αν αυτή η άγκυρα είναι μεγάλη κι έχει κοντό σχοινί, ίσα που θα βουλιάξεις μαζί της. Η άγκυρα χρειάζεται για να κοντοστέκεσαι πού και πού και να ρεμβάζεις, όχι για να μένεις στο ίδιο σημείο για όλη σου τη ζωή. Όταν κάτι τελειώνει, πρέπει να το αφήνεις να τελειώνει. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
