Σκηνοθεσία: Πίτερ Στρίκλαντ
Παίζουν: Φάτμα Μοχάμεντ, Μάκης Παπαδημητρίου, Άσα Μπάτερφιλντ, Γκουεντολίν Κρίστι, Αριάν Λαμπέντ
Διάρκεια: 109’
Ο Πίτερ Στρίκλαντ είναι ένας δημιουργός με πραγματικά ιδιαίτερη φιλμογραφία: Ντεμπούτο με το βαλκανικής τοπογραφίας και αισθητικής Katalin Varga, δεύτερο φιλμ το Barberian Sound Studio, σινεφιλικός φόρος τιμής στα gialli. Έπειτα η μάλλον πιο κραταιά και αναγνωρισμένη στιγμή του, ο Δούκας της Βουργουνδίας, με το απίθανο στυλ. Διάχυτος και στις τρεις έναν κατάμαυρος κωμικός/σατιρικός τόνος, ο οποίος βέβαια έμελλε να ενταθεί στο διαβόητο φόρεμα του In Fabric και να κορυφωθεί στο νέο του τόλμημα, το θεόμουρλο Flux Gourmet, όπου πραγματικά ο άνθρωπος απασφάλισε.
Απαρνούμενος οποιονδήποτε αφηγηματικό ρεαλισμό, ο Στρίκλαντ μας συστήνει εξαρχής ένα απίθανο κόνσεπτ, μία ετερόκλητη τριμελή κομπανία και έναν ελληνόφωνο αφηγητή! Μία ανώνυμη κολεκτίβα που ειδικεύεται σε ένα είδος περφόρμανς που προσφέρει μία απερίγραπτη ηχητική, οπτική και γαστρονομική εμπειρία στους θεατές, έρχεται σε επαφή με τη διευθύντρια ενός καλλιτεχνικό ινστιτούτου, και τη συνάντηση αναλαμβάνει να καλύψει ένας ανασφαλής δημοσιογράφος. Αυτό που έπεται συνίσταται κατά βάση σε έριδες, αλλόφρονες δημιουργικές οπτικές και πολλά, πολλά γαστρεντερικά προβλήματα.
Στους μη μυημένους στο φευγάτο κλίμα του Βρετανού με τις ελληνικές ρίζες, το συγκεκριμένο φιλμ αναμένεται να προξενήσει έντονη δυσπεψία, αλλά και για τους υπόλοιπους το θέαμα μόνο εύκολο δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Οι εμφανείς δημιουργικές επιρροές από Γκρίναγουεϊ και Λάνθιμο και η ανηλεώς σαρκαστική διάθεση συνθέτουν μία περιπαικτική αλληγορία, το περιεχόμενο της οποίας καθίσταται γρήγορα εύληπτο. Στο ευρύ καστ συναντάμε τη σταθερή Φάτμα Μοχάμεντ, τους Άσα Μπάτερφιλντ και Γκουεντολίν Κρίστι (της φήμης των Sex Education και Game of Thrones αντίστοιχα) που επιδεικνύουν θεσπέσια αίσθηση κωμικού χρονισμού και τους δικούς μας Αριάν Λαμπέντ και Μάκη Παπαδημητρίου, ο οποίος μάλιστα διαπρέπει σε διπλό ρόλο, μίας και χαρίζει τη φωνή του σε ένα συναρπαστικά ανήσυχο voice over.
Αξιοποιώντας ιδανικά τον κλειστό κατά βάση χώρο χάρη και την ψυχρή αλλά πολύχρωμη φωτογραφία του Τιμ Σίντελ, ο Στρίκλαντ μοιράζει τον χρόνο της ταινίας σε ξιπασμένες διατυπώσεις περί καλλιτεχνικής έκφρασης και μικροπρεπείς βεντέτες μεταξύ των παρευρισκομένων. Αφηγηματικό του θεμέλιο είναι η τραγικωμωδία της παραγωγής τέχνης, εκεί όπου η καινοτομία συνορεύει με το ακατάληπτο και η αυθεντικότητα πηγάζει από έναν εγωισμό εφιαλτικών διαστάσεων. Ο ρόλος κάθε χαρακτήρα είναι σε αυτό το σχήμα είναι ευδιάκριτος. Η εκκεντρική καλλιτέχνιδα που αξιώνει το μονοπώλιο της δημιουργίας αλλά τελεί σε πλήρη άγνοια ως προς το τεχνικό/τεχνολογικό της σκέλος βρίσκεται σε συνεχείς διαξιφισμούς με την παραγωγό που επιχειρεί να επέμβει στο έργο για να το στρέψει σε μία πιο προσβάσιμη συνθήκη. Γενικώς, στο Flux Gourmet, η τέχνη είναι το παράδοξο αποτέλεσμα ενός power play διάφορων παραγόντων, απορίας άξιο το πώς καταλήγει να παίρνει μία οποιαδήποτε τελική υπόσταση, γεμάτη από τις αντιφάσεις που υπαγορεύουν οι ανθρώπινοι χαρακτήρες που συμβάλλουν στη γέννησή της, ο καθένας από το δικό του μετερίζι.
Σε μία στενότερη ανάγνωση, το αλλόκοτο αυτό φιλμ που θυμίζει μέχρι και απολαυστικό mockumentary εστιάζει σε μία σειρά από ιδιόρρυθμες (το λιγότερο) φιγούρες που διεκδικούν συνεχώς περισσότερο έλεγχο, ενώ οι μεταξύ τους σχέσεις διαρθρώνονται με ακρίβεια. Άλλοι καταλήγουν να άγονται και να φέρονται, άλλοι δίνουν ανένδοτο αγώνα στις σκιές και ο δημοσιογράφος της παρέας, το μάτι μας στον εξωπραγματικό αυτόν κόσμο, προσπαθεί να αντιληφθεί τα όριά του, εκτελώντας χρέη καταγραφής των πεπραγμένων. Αξιοπρόσεκτο σαν κατασκευή και ανερυθρίαστα weird (κατά την καθ’ ημάς ορολογία) ως αποτέλεσμα, το κείμενο του έργου είναι εύκολο να μεταφραστεί με όρους κινηματογραφικής παραγωγικής διαδικασίας, αλλά δραπετεύει από τα στεγανά της πρόδηλης αναλογίας του και κατορθώνει να χωρέσει έναν ευρύτερο προβληματισμό περί αυθεντικότητας, μορφής και κοινωνικής αναφοράς της τέχνης.
