Μεταφρασμένος τίτλος: «Kauwboy: Το αγόρι με την καλιακούδα»
Σκηνοθεσία: Μπούντεβιν Κόολε
Παίζουν: Ρικ Λενς, Λόεκ Πέτερς, Καχίτ Έλμεζ, καλιακούδα
Διάρκεια: 81΄
Ο Τζότζο, ένα δεκάχρονο αγοράκι με κόκκινα χειλάκια και ροδαλά μαγουλάκια που μοιάζει πολύ με τον Μακόλι Κάλκιν πριν αρχίσει τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις, ζει με τον πατέρα του. Η μητέρα, μουσικός που έκανε περιοδείες με τον πατέρα, έχει πεθάνει, κι έτσι ο πατέρας, παραιτημένος και κακόκεφος, προσπαθεί να τα φέρει βόλτα και να μεγαλώσει το γιο του. Τα βίαια ξεσπάσματα του, όμως, δεν είναι και λίγα, οπότε πολλές φορές μοιάζει τελείως ανήμπορος να χτίσει μια σχέση αγάπης και ειλικρίνειας με τον Τζότζο. Ο Τζότζο από την άλλη αρνείται πεισματικά να αποδεχτεί το θάνατο της μητέρας του (συνεχίζει να μιλάει μαζί της στο τηλέφωνο) και βρίσκει μοναδικό αποκούμπι σε μια λαβωμένη καλιακούδα, την οποίο περιθάλπει και η οποία σύντομα γίνεται η καλύτερή του φίλη, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα…
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται ο σταρ της ταινίας. Η καλιακούδα, ένα είδους κορακιού, είναι απίθανη. Προφανώς είμαι παντελώς ανίδεος από πτηνά, αλλά πραγματικά δυσκολευόμουν να πιστέψω τη συναισθηματική ευφυΐα του άκρως συμπαθούς πτηνού. Εγκλωβισμένο σε ένα φυσικό περίβλημα, που εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει να χαρακτηρίζουμε «άσχημο», εκπέμπει μια ασύλληπτη ομορφιά σε σημείο που να ξαφνιάζει και να προκαλεί αληθινή συγκίνηση. Βεβαίως, το κοράκι κλέβει την παράσταση και μετατρέπεται σε αληθινό πρωταγωνιστή, διότι η αληθινή ομορφιά κρύβεται πολλές φορές στα πιο ασυνήθιστα μέρη, καταχωνιασμένη στα πιο απόμερα συρτάρια.
Κατά τ’ άλλα η ταινία εστιάζει στον μικρό Τζότζο ο οποίος λόγω συνθηκών αναγκάζεται να μπει σε διαδικασία ωρίμανσης πριν την ώρα του και μεταμορφώνεται σε μικρομέγαλο , αφού αναλαμβάνει να φροντίσει τον πατέρα του, ο οποίος με τη σειρά του είναι μια περιφερόμενη βόμβα νεύρων έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Έτσι ο Τζότζο γίνεται ένας μικρός καουμπόι που πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αντιμετωπίσει στα ίσα την ισοπεδωτική και οξύθυμη πατρική φιγούρα.
Παρόλα αυτά, όπως προανέφερα, ο αληθινός πρωταγωνιστής είναι το κοράκι. Η απώλεια, η νοσταλγία, ο θρήνος, αλλά και η ζωή ως απάντηση στο θάνατο, βρίσκουν ως συγκοινωνούν όχημα το ασχημομούρικο πουλί. Και τι ειρωνεία, δεν νομίζετε; Το κοράκι που στη λογοτεχνία και την ποίηση έχει συνδεθεί με το θάνατο, τη λαγνεία του θανάτου, την κατάρα και την αναγγελία θλιβερών νέων, αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του ίδιου του μύθου του και λειτουργεί καταπραϋντικά βοηθώντας τους χαρακτήρες να εξελιχθούν και να αποδεχτούν τη ζωή όπως έρχεται. Από εκεί και πέρα, ψέματα δεν θα σας πω. Πρόκειται για μια ταινία που μπορεί να συγκινήσει και να αγγίξει, αλλά χωρίς πλάκα, αν δεν υπήρχε η καλιακούδα, θα περνούσε μάλλον απαρατήρητη λόγω της ευκολίας με την οποία χειρίζεται το θέμα της απώλειας και της κάπως εύπεπτης λύση που προτείνει.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ολλανδού σκηνοθέτη Μπούντεβιν Κόολε προβλήθηκε στο τελευταίο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και απέσπασε θερμή ανταπόκριση από το κοινό. Οι ευαίσθητες ψυχές θα συγκινηθούν, οι κυνικοί θα χασμουρηθούν, αλλά όλοι ανεξαιρέτως θα θέλουν να δώσουν μια ζεστή αγκαλιά στην καλιακούδα.
