Σκηνοθεσία: Σεθ Γκόρντον
Παίζουν: Τζέισον Μπέιτμαν, Κέβιν Σπέισι, Τζένιφερ Άνιστον, Κόλιν Φάρελ, Τζέιμι Φοξ, Ντόναλντ Σάδερλαντ
Διάρκεια: 98’
Μεταφρασμένος τίτλος: “Αφεντικά για σκότωμα”
Τρεις κολλητοί υποφέρουν στις δουλειές του εξαιτίας των σαδιστών αφεντικών τους. Κάποιοι από τους εργοδότες τους είναι εγωμανείς, άλλοι υπέρμετρα φιλόδοξοι, άλλοι απλώς τρελαίνονται να ρουφάνε τους ανθρώπους μέχρι να βγει από μέσα τους κάθε στάλα αίματος. Για παράδειγμα το αφεντικό του ενός περνάει περίφημα συμπεριφερόμενος σαν σκληρός στρατηλάτης ενώ βλέπει τους εργαζομένους του σαν σκλάβους σε αποικιακές φυτείες. Ο άλλος θέλει να ξεζουμίσει την επιχείρηση στο πιτς φιτίλι προκειμένου να ξοδέψει τα λεφτά του σε κοκαΐνη και γυναίκες. Η τρίτη περίπτωση αφορά σεξουαλική παρενόχληση, αλλά με αντεστραμμένους τους συνήθεις ρόλους. Δηλαδή, η σεξομανής οδοντίατρος προκαλεί συνεχώς τον κακόμοιρο βοηθό της, ενώ όταν οι ασθενείς της κείτονται αναίσθητοι, αρέσκεται να… παίζει… σκανδαλιάρικα μαζί τους. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και οι τρεις φίλοι αποφασίζουν να πάρουν το αίμα τους πίσω, δολοφονώντας τα αφεντικά τους. Και φυσικά, ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, ο έλεγχος χάνεται και η μια τραγελαφική κατάσταση διαδέχεται την άλλη.
Η αλήθεια είναι πως μια χρυσή ευκαιρία χάνεται όπως το πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο το 1994 στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου κόντρα στη Βραζιλία. Μόνο που ο Ρομπέρτο εξαιτίας αυτού του πέναλτι (και όχι μόνο) έμεινε στην ποδοσφαιρική ιστορία ως ένας μικρός θρύλος, ενώ αυτή η ταινία θα ξεχαστεί πιο γρήγορα και από έναν ανούσιο καφέ με βαρετούς ανθρώπους που περνούν την ώρα τους αφηγούμενοι κακόγουστα αστεία κοπρολαγνείας. Διότι στο τελευταίο ειδικεύονται πολλές αμερικάνικες (και πάλι όχι μόνο) κωμωδίες. Χιούμορ αφοδεύσεων, ομοφοβικών αναφορών και σεξουαλικών παρεξηγήσεων που αναπαράγουν τα πιο συντηρητικά κλισέ μια συντηρητικής κοινωνίας που κλείνεται στον εαυτό της και τρομάζει, αφορίζει κι εξορκίζει οτιδήποτε μπορεί να ταράξει την ισορροπία και τη βεβαιότητά της.
Τα φρικτά αφεντικά δεν αντιπροσωπεύουν την μαζική καταπίεση που βιώνουν δισεκατομμύρια εργαζόμενοι στο βάθος των αιώνων ούτε αποτελούν αφορμή για ένα καυστικό και χιουμοριστικό σχόλιο πάνω στη γλύκα της εξουσίας και την ανθρώπινη τάση να χρησιμοποιείται κάθε χιλιοστό αυτής της εξουσίας πάνω σε οποιονδήποτε εξουσιαζόμενο. Ούτε καν γίνεται μια χαριτωμένη αντιστροφή ρόλων προκειμένου η ταινία να θίξει πως το ζήτημα δεν είναι αν όσοι είναι τύραννοι καταλήγουν σε θέσεις εξουσίας, αλλά πως όσοι εντέλει καταλήγουν έστω και με λίγη εξουσία στην κατοχή τους, εθίζονται σε αυτήν τη μικρή ή μεγάλη δύναμη. Μπορεί να είναι στο χώρο της πολιτικής, της εργασίας, στην οικογένεια, στους φίλους, στις σχέσεις, στο λεωφορείο, οπουδήποτε.
Όχι, λοιπόν. Το αναίμακτο αποτέλεσμα είναι μια σειρά ευτράπελων που αν κατά στιγμές προκαλούν γέλιο, αυτό οφείλεται κυρίως στις διασκεδαστικές μανιέρες μερικών γνωστών και πολύ καλών ηθοποιών που εμφανίζονται σε μικρούς δευτερεύοντες ρόλους. Ο λόγος για τους Κέβιν Σπέισι, Κόλιν Φάρελ και Τζέιμι Φοξ. Ακόμα και η Τζένιφερ Άνιστον στο ρόλο της οδοντίατρου σεξοβόμβας προσφέρει κάποιες ευχάριστες στιγμές, κυρίως διότι δεν την έχουμε συνηθίσει να ξεστομίζει προστυχιές.
Δεν θα ήθελα να ακούγομαι ξινός θάβοντας μια ταινία που ίσως κάποιοι βρουν τουλάχιστον διασκεδαστική, όμως δεν μπορώ να το καταπολεμήσω. Διότι είναι ακριβώς αυτό το είδος ανέμελων ταινιών που αντί να βοηθούν σε μια οποιαδήποτε μορφή εξέλιξης και να βάζουν έστω κι ένα μικρό λιθαράκι κάπου, αντιθέτως μας σπρώχνουν σιγά σιγά πίσω στις σπηλιές μας…
