Του Γιώργου Καλλίνη
Σκηνοθεσία: Πίτερ Τζάκσον
Παίζουν: Κρίστοφερ Λι, Ορλάντο Μπλουμ, Μάρτιν Φρίμαν
Διάρκεια: 144′
Μεταφρασμένος τίτλος: “Χόμπιτ: Η μάχη των πέντε στρατών”
Χόμπιτ: Η μάχη των πέντε στρατών. Ποτέ δεν έχει περιγράψει τίτλος καλύτερα μια ταινία. Όλη η ταινία μία μάχη. Ελάχιστα διαλλείματα, ίσα ίσα για να πάρουμε ανάσα από την αδιάκοπη μάχη. Ούτε έρωτες, ούτε παράλληλες ιστορίες, ούτε τίποτα. Μια ίσια γραμμή, με εικόνες που έχουμε ξαναδεί στους προηγούμενους Άρχοντες, ατάκες που έχουμε ξανακούσει και μουσικές που κάτι μας θυμίζουν. Ίσως μεγαλώσαμε. Ίσως πάλι το τελευταίο μέρος της τριλογίας Χόμπιτ απλώς δεν είχε αυτό που χρειαζόταν για να μας κάνει μικρά παιδιά για δύο και κάτι ώρες.
Μην μας ξεσυνερίζεστε, εραστές της Μέσης Γης επειδή σας πήραμε από τα μούτρα. Δεν ξεχάσαμε πόσες επικές στιγμές περάσαμε με τους Άρχοντες, ούτε τα πρώτα δύο πολύ αξιοπρεπή, αλλά πιο παιδικά, Χόμπιτ. Ωστόσο, το τρίτο μέρος της τριλογίας υπέπεσε σε 3 θανάσιμα αμαρτήματα, με πρώτο εξ αυτών ότι άφησε στο φόντο τον Μπίλμπο Μπάγκινς, τον διαρρήκτη. Σε ένα ρόλο συμπληρωματικό, αμήχανο και προβλέψιμο.
Ακολουθεί ένα μικρό αλλά απαραίτητο SPOILER. Στη μέση της μεγάλης μάχης μπροστά από το φρούριο των νάνων, ο Μπίλμπο ρωτάει τον Γκάνταλφ: «Ρε συ μάγε, είμαστε καλά εδώ στην μέση της μάχης ή πρέπει να πάμε πουθενά αλλού;». Απόλυτα ενδεικτική της κατάστασης αυτή η ερώτηση. Πολύ σωστά αγαπητέ Μπίλμπο, δεν ταίριαξες ούτε σε αυτή τη σκηνή, ούτε σε πολλές άλλες. Δεν έκλεψες ποτέ την παράσταση όπως στο δεύτερο μέρος της τριλογίας, όταν κοίταζες στα μάτια τον Σμάουγκ, τον φοβερό. Δεν αιφνιδίασες κανέναν με τις ικανότητες σου ως διαρρήκτης, όπως στο πρώτο Χόμπιτ. Περίμενες υπομονετικά την τελευταία σκηνή να μας γεμίσεις νοσταλγία και όρεξη να ξαναδούμε τους Άρχοντες.
Δεύτερο θανάσιμο αμάρτημα. Δεν υπάρχει ο μεγάλος κι άσχημος κακός. Ο Σμάουγκ ο τρομερός παραμερίζεται γρήγορα από την πλοκή και μένουν κάτι ζόρικα ορκ να τρομάζουν τον κοσμάκη. Όμως, μετά από 6 ταινίες και περίπου13-14 ώρες Μέσης Γης, πόση εντύπωση να σου προκαλέσουν λίγα ορκ ακόμη; Ελάχιστη. Δυστυχώς, η τελευταία ταινία του Peter Jackson που βασίζεται σε βιβλίο του Tolkien είναι η λιγότερο εντυπωσιακή. Δεν θα πούμε ψέματα. Περιμέναμε το grand finale, κάτι που να μας κρατήσει για πολύ καιρό, κάτι που θα μας ταξιδέψει.
Όλα αυτά θα τα είχαμε απολαύσει, αν ο σκηνοθέτης δεν είχε υποπέσει στο τρίτο και πιο δολοφονικό αμάρτημα απ’ όλα. Να κάνει κεντρικό θέμα της τρίτης ταινίας τη μεγάλη μάχη! Ας το πάμε ακόμη πιο μακριά. Δεν έπρεπε να κάνει τρεις ταινίες. Τώρα που όλα τελείωσαν, φάνηκε πόσο πιο πετυχημένη θα ήταν η μεταφορά του βιβλίου σε δύο μεγάλα έπη. Αλλά όχι, καταραμένο Χόλυγουντ, έπρεπε να δούμε άλλη μια μάχη 2 ωρών, με χαρακτήρες από γραφικά υπολογιστή, η οποία συγκέντρωνε τις πιο γελοίες στιγμές των 5 προηγούμενων ταινιών.
Εμείς οι οπαδοί των ταινιών του Φανταστικού ενθουσιαζόμαστε εύκολα κι έχουμε συγκεκριμένες απαιτήσεις. Δεν θα μας νοιάξει μια ταινία να είναι αντικειμενικά μάπα, αρκεί να εκπληρώσει τις προσδοκίες του μικρού παιδιού μέσα μας. Δεν θα ασχοληθούμε με τις λοβοτομημένες ατάκες, αρκεί να ανατριχιάσουμε με την επική τελευταία μάχη. Ας υπάρχει κάτι που θα γαργαλήσει τη φαντασία μας και τα συγχωρούμε όλα. Και εδώ, στη Μάχη των Πέντε Στρατών, δεν υπάρχει τίποτε από τα παραπάνω. Με μεγάλη μου λύπη: προσπεράστε άφοβα.
