Της Φανής Λώλα
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μάρς
Παίζουν: Έντι Ρεντμέιν, Φελίσιτι Τζόουνς
Διάρκεια: 123′
Μεταφρασμένος τίτλος: “Η θεωρία των πάντων”
Έχω καταλήξει ότι είναι προτιμότερο να βλέπει κανείς μια ταινία προκατειλημμένος αρνητικά γιατί το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να καταλήξει να εκπλαγεί θετικά. Αυτό που συνέβη δηλαδή και σε μένα με αυτό το διαμαντάκι! Η ταινία επικεντρώνεται στη ζωή του επιστήμονα Steven Hawking από το 1963, όταν ασχολείται με το πώς θα αποδείξει τη θεωρία που διατύπωσε για τη σχετικότητα του χρόνου, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν γίνεται διάσημος και μετακομίζει από το Λονδίνο στην Αμερική.
Να αναφέρω αρχικά ότι δεν είχα πλήρως σχηματισμένη γνώμη για τα νέα παιδιά που ενσαρκώνουν τους πολύ μεγάλους ρόλους του Steven Hawking και της γυναίκας του, Jane, έχοντας δει στο παρελθόν μονάχα μια ταινία με τον καθένα τους. «A week with Marilyn» με τον Eddie Redmayne και «Like Crazy» με τη Felicity Jones. Δυο ταινίες καλές μεν, χωρίς όμως να δίνουν στους συγκεκριμένους ηθοποιούς την ώθηση να ξετυλίξουν στο ευρύ κοινό το απίστευτο ταλέντο τους. Γιατί είναι πραγματικά καλοί ηθοποιοί κι αυτό φάνηκε από το γεγονός το ότι δεν «χάλασαν» το πλούσιο υλικό το οποίο τους δόθηκε. Δεν μετέτρεψαν δηλαδή την ταινία σε κοροϊδία της αρρώστιας του Hawking, κάτι εξαιρετικά δύσκολο, καθώς τις περισσότερες φορές υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στον σεβασμό και την καταστροφή, όταν οι ταινίες βασίζονται σε προσωπικά βιώματα και πραγματικά γεγονότα…
Η συγκεκριμένη ταινία βέβαια δεν εστιάζει τόσο στην εργασία και στη μελέτη του πρωταγωνιστή να αποδείξει τις θεωρίες του, όσο σε μια πιο ανθρώπινη πλευρά, εξιστορώντας το πώς διασκεδάζει (ως φοιτητής αρχικά), το πώς ερωτεύεται τη γυναίκα του και το πώς μαθαίνει για την αρρώστια του γεγονός που τον συνθλίβει κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έπειτα από αυτή την εξέλιξη, η γυναίκα του αναλαμβάνει με αυταπάρνηση, για δεκαετίες, τους ρόλους του κουβαλητή και της προσωπικής νοσοκόμας. Επιπλέον, thumps up για τα κοστούμια και τα σκηνικά εποχής, τα οποία θεώρησα πάρα πολύ πετυχημένα και τα οποία βάζουν το θεατή στο κλίμα των τότε δεκαετιών, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια!
Το μόνο ελάττωμα που παρατήρησα και έχω να σημειώσω είναι η αίσθηση ότι σε κάποιες στιγμές, η ταινία βιάζεται να τελειώσει, με την πλοκή να στοιβάζεται, ενώ σε κάποιες άλλες αντιθέτως, τραβούσε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Κατά τα λοιπά και ως τελικό συμπέρασμα, η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα ακόμα και από τους πιο διστακτικούς θεατές που δεν δηλώνουν φανατικοί αυτού του είδους των ταινιών!
ΥΓ: οι πρωταγωνιστές, κατά την γνώμη μου, αξίζουν τις υποψηφιότητες και τα βραβεία για τα οποία προτάθηκαν και θα προταθούν!
Φανή Λώλα
