Σκηνοθεσία: Tom Ford
Παίζουν: Amy Adams, Jake Gyllenhaal, Aaron Taylor-Johnson, Michael Shannon
Διάρκεια: 116′
Της Παρασκευής Γιουβανάκη
Στη δεύτερη κατά σειρά ταινία του, εφτά ολόκληρα χρόνια αφότου μας μάγεψε με το “A Single Man” (που αποτελεί ξεκάθαρο λόγο για να παρακολουθήσεις τη νέα του δημιουργία), διασκευάζει ελεύθερα το μυθιστόρημα “Tony and Susan”, που γράφτηκε από τον Όστιν Ράιτ το 1993. Σε πολύ λίγα λόγια, τα “Πλάσματα”, είναι ένα φιλμ για την εκδίκηση, τον έρωτα, τη βία, την απάτη. O κινηματογραφιστής αφηγείται την ιστορία της Susan, μιας γοητευτικής επιμελήτριας εκθέσεων ζωγραφικής, που βιώνει ένα δυστυχισμένο γάμο.
Ένα βράδυ που είναι, για άλλη μια φορά, μόνη στο σπίτι, αποφασίζει να διαβάσει το πρώτο βιβλίο του πρώην άντρα της, Έντουαρντ, τον οποίο δεν έχει δει εδώ 19 ολόκληρα χρόνια, με τίτλο “Νυκτόβια Πλάσματα”, το οποίο και της έχει αφιερώσει. Ένα, το λιγότερο βίαιο, βιβλίο που θα τη βυθίσει σε σκέψεις και αναμνήσεις… Σε περισσότερα λόγια, τα “Πλάσματα” είναι ένα φιλμ που παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό. Που ο σκηνοθέτης του παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό (ο Tom Ford έχει δηλώσει σε συνέντευξή του “Η Σούζαν είμαι εγώ”).
Απόμακρος, απόλυτα μελαγχολικά στολισμένος ο κόσμος του Ford ανοίγει την εξώπορτά του με μια εναρκτήρια σεκάνς, γεμάτη ειλικρίνεια και θράσος. Το γυμνό ενός σώματος που αντικειμενικά θεωρείται μη καλαίσθητο. Κι όμως, ετούτη η σεκάνς έχει μία ιδιαίτερη ομορφιά που εν μέρει οφείλεται στην κάμερα του σκηνοθέτη και στη διεύθυνση φωτογραφίας. Πριν προλάβεις να αναρωτηθείς το λόγο ύπαρξης αυτής της περίεργης σεκάνς, έρχεται η απάντηση ως κομμάτι της υπόθεσης.
Η σεκάνς αυτή αλλά και ολόκληρο το φιλμ συνοδεύονται από τη θεσπέσια μουσική του Abel Korzeniowski: ένα ποίημα γραμμένο όχι από λέξεις αλλά από νότες και μελωδίες. Mε το mindfuck τέχνασμα “ιστορία μέσα στην ιστορία” ξεδιπλώνεται η ιστορία των τραγικών χαρακτήρων. Στην ουσία είναι τρεις που συνδέονται τρομακτικά μεταξύ τους μέσα από ένα τρομακτικά καθηλωτικό μοντάζ (Joan Sobel το όνομα της μοντέρ που αξίζει να αναφερθεί).
Ιστορίες στις οποίες θέλεις απλώς να παραμένεις θεατής και εύχεσαι να μην είσαι ποτέ κομμάτι τους. Αιματοβαμμένα γεγονότα με επίκεντρο τρεις (τέσσερις για την ακρίβεια, με αυτόν που υποδύεται διπλά ο Gyllenhaal) αδύναμους χαρακτήρες που μπορείς να ταυτιστείς μαζί τους επειδή, απλούστατα, κανείς δεν είναι απόλυτα και πάντα δυνατός. Τους Susan Morrow, Tony Hastings / Edward Sheffield και τον αστυνόμο Bobby Andes ερμηνεύουν οι Amy Adams, Jake Gyllenhaal και Michael Shannon, αντίστοιχα.
Τρεις ηθοποιοί που πλέον δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο από αυτούς. Γνωρίζεις πολύ καλά πως ό,τι και να κάνουν, όποιον ρόλο και να ερμηνεύσουν, θα δώσουν όλο το είναι τους. Ειδική μνεία στον Michael Shannon με την αινιγματική και στιβαρή φιγούρα του να κυριεύει το κάθε πλάνο όπου εμφανίζεται. Όλη η θλίψη, η μελαγχολία, η σιωπή, η απομόνωση συγκεντρώνονται στο αποστομωτικό τέλος.
Εδώ ο Ford μας υπενθυμίζει πόσο εξαιρετικός κινηματογραφιστής είναι. Ένα τέλος που το είχες ψιλιαστεί, η ίδια η σκηνοθεσία το προκάλεσε αυτό, μα ακόμη και στο τελευταίο πλάνο εσύ στέκεις με μια ελπίδα… Μια ταινία-εμπειρία.
