Σκηνοθεσία: Κρεγκ Γκιλέσπι
Παίζουν: Κόλιν Φάρελ, Αντόν Γέλτσιν, Τόνι Κολέτ, Ντέιβιντ Τέναντ
Διάρκεια: 106΄
Μεταφρασμένος τίτλος: “Νύχτα τρόμου”
Τελευταία φαίνεται σαν να έχουμε μπει στη ζώνη της δεκαετίας του ογδόντα. Την περασμένη βδομάδα ήταν το αριστουργηματικό ρετρό «Drive» και τώρα είναι το ριμέικ μιας κωμωδίας τρόμου του 1985, από εκείνες που συνδύαζαν τους έφηβους ήρωες και την οργιώδη φαντασία τους με την περιπέτεια, το χιούμορ και τις ελαφριές ανατριχίλες, χωρίς βέβαια να το παρακάνουνε. Οικογενειακή ψυχαγωγία. Ο Τσάρλι, λοιπόν, είναι ο νεαρός που ζει με την όμορφη μάνα του, έχει μια γλυκύτατη κοπέλα κι έναν νερντ πρώην φίλο, ο οποίος είναι ο πρώτος που του βάζει στο μυαλό την τρελή ιδέα πως ο καινούριος γείτονάς τους, ο Τζέρι, είναι… βρικόλακας. Και ξέρετε κάτι; Όντως ο Τζέρι είναι βρικόλακας, όχι από αυτούς τους εκλεπτυσμένους που οι αιώνες ζωής τούς έχουν προσφέρει απέραντη σοφία και περιφέρουν τη μελαγχολία τους αναζητώντας τη λύτρωση. Ο Τζέρι είναι από τους άλλους, τους πιο μπρουτάλ, τους αποκτηνωμένους και κακούς που θέλουν να ρουφήξουν το αίμα από οτιδήποτε κινείται. Ο νεαρός Τσάρλι, λοιπόν, καλείται να αντιμετωπίσει το γείτονά του προκειμένου να ανδρωθεί, να αποδείξει την αξία του και στο τέλος να κερδίσει το παρθένο κορίτσι.
Χαριτωμένη προσπάθεια που στοχεύει είτε σ’ ένα νεανικό κοινό είτε σε κάποιο μεγαλύτερο νοσταλγικό, που αναπολεί την απλότητα και την εξωστρέφεια των ταινιών της δεκαετίας του ογδόντα και που στηρίζει την εμπορικότητά της στον χαρισματικό Κόλιν Φάρελ. Η αλήθεια είναι πως όση λάσπη κι αν κατά καιρούς τρώει ο Φάρελ, πρόκειται για έναν εξαιρετικό ηθοποιό και ο ρόλος του Τζέρι του πάει γάντι.
Από εκεί και πέρα όλο το ζουμί βρίσκεται στην ίδια τη φύση του βρικόλακα, έναν από τους πιο ερωτικούς και σεξουαλικούς μύθους, ο οποίος έχει καθιερωθεί στη λαϊκή κουλτούρα ως ιδέα άκρως γοητευτική. Ακόμα, λοιπόν, και σε αυτήν την εμπορική, συντηρητική ταινία που αναπαράγει όλα τα κοινωνικά και κινηματογραφικά στερεότυπα, η σεξουαλικότητα του βρικόλακα αν δεν αγγίζει τα όρια της πορνογραφίας, σίγουρα τουλάχιστον εκφράζει την πιο συνήθη ανδρική φαντασίωση. Ο βρικόλακας εξουσιάζει τη γυναίκα, την σαγηνεύει για να την υποτάξει και να τη μετατρέψει σε αντικείμενο ηδονής, ενώ η ίδια η γυναίκα αναζητά την υποταγή της και την αποδέχεται άνευ όρων. Αυτή η υποταγή επισφραγίζεται με το… δάγκωμα, ό,τι κοντινότερο και πιο «αθώο» υπάρχει στη συνουσία χωρίς να προβάλλονται γεννητικά όργανα. Τα μυτερά δόντια, φαλλικά σύμβολα, διακορεύουν την απαλή επιδερμίδα. Η σάρκα διαρρηγνύεται και από τη σχισμή ξεχύνεται ζεστό, παχύρρευστο, ζωτικό υγρό… το αίμα. Κατά τη διάρκεια του δαγκώματος το θύμα-γυναίκα βγάζει μικρά βογκητά ηδονής και πόνου, ενώ ο βρικόλακας χορταίνει με έναν τρόπο που παραπέμπει πολύ περισσότερο στη συνουσία απ’ ό,τι σ’ ένα πιάτο μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα, ας πούμε…
Κι αφού μιλάμε για ταινίες με βρικόλακες κι ερωτισμό, τότε θα σας αντιπροτείνω μια πρόσφατη παραγωγή. Είναι η σουηδική ταινία «Άσε το κακό να μπει». Ό,τι καλύτερο έχει γυριστεί τα τελευταία χρόνια με πρωταγωνιστές τα συμπαθή βαμπίρ. Κι αν θεωρείτε πως οι Σουηδοί είναι εξωγήινοι και δεν σας πείθει η γλώσσα, τότε μπορείτε να δοκιμάσετε το διόλου κακό αμερικάνικο ριμέικ. Αξίζει τον κόπο.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
