Μεταφρασμένος τίτλος: «Στα όρια του αύριο»
Σκηνοθεσία: Νταγκ Λάιμαν
Παίζουν: Τομ Κρουζ, Έμιλι Μπλαντ, Μπιλ Πάξτον, Μπρένταν Γκλίσον
Διάρκεια: 113΄
Σε ένα μέλλον όχι και πολύ μακρινό η ανθρωπότητα απειλείται από μια εξωγήινη απειλή. Μιλιούνια από θανατηφόρα παρασιτικά όντα που θυμίζουν λίγο αράχνη, λίγο χταπόδι, λίγο σκουλήκι και λίγο κάτι απροσδιόριστο τεμαχίζουν τον κόσμο και εξαπλώνονται με ταχύτητα φόρμουλας ένα στον πλανήτη. Οι στρατιωτικές δυνάμεις των… Η.Π.Α. ανασυντάσσονται στη Μ. Βρετανία και η καθοριστική μάχη θα δοθεί στη Γαλλία (κάτι σαν την απόβαση στη Νορμανδία). Ο Κέιτζ (Τομ Κρουζ) είναι ένας αξιωματικός ο οποίος ειδικεύεται στις δημόσιες σχέσεις και δεν έχει πιάσει ποτέ όπλο στα χέρια του. Λόγω κακών διπλωματικών χειρισμών θα βρεθεί στα καλά καθούμενα στην πρώτη γραμμή και δίχως να ξέρει καν πώς απασφαλίζεται το υπερσύγχρονο πολυβόλο του, θα… σκοτωθεί. Κάτι θα γίνει, όμως, που σχετίζεται με τη φύση των παρασιτικών εξωγήινων (ας μην μπαίνουμε σε λεπτομέρειες) και θα ξυπνήσει μια μέρα πριν. Σύντομα θα καταλάβει πως όσες φορές κι αν σκοτωθεί θα επιστρέφει ακριβώς στο ίδιο σημείο. Στόχος του πλέον είναι μέσα από τις… εκατοντάδες φορές που θα σκοτωθεί, να βελτιωθεί στα όπλα, να προχωρήσει όσο περισσότερο μπορεί και να βρει μια άκρη, διότι η κατάσταση δεν παλεύεται.
Ας ξεκινήσουμε λέγοντας το προφανές. Όσες ταινίες (ή μυθιστορήματα) έχουν καταπιαστεί με την ανθρώπινη φαντασίωση του ταξιδιού στο χρόνο (ενδεικτικά ας αναφέρουμε τις ταινίες: «Μηχανή του χρόνου», «Επιστροφή στο μέλλον», «Looper», «12 πίθηκοι» και «Εγκλήματα στο χρόνο»), έχουν λογικά κενά. Είναι πρακτικά αδύνατο να στηθεί ένα κινηματογραφικό σύμπαν πάνω σε μια αφηρημένη ιδέα την οποία με το ζόρι ο ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει χωρίς να έχει μερικές ενίοτε χαώδεις τρύπες εδώ κι εκεί. Ας το αποδεχτούμε, ας το πάρουμε απόφαση και ας προχωρήσουμε.
Ας συνεχίσουμε λέγοντας το δεύτερο προφανές. Είναι μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Τομ Κρουζ. Αν είστε από αυτούς που κατέχεστε από ένα είδος αντιπάθειας προς το πρόσωπό του (σύνηθες φαινόμενο), τότε θα πάτε στη σκοτεινή αίθουσα (ή στην οθόνη του υπολογιστή σας) αρνητικά προσκείμενοι, απλώς για να επιβεβαιώσετε πόσο τον αντιπαθείτε και πόσο αδύνατο είναι να παίξει σε μια καλή ταινία αυτός ο ατάλαντος. Αν από την άλλη δεν έχετε κάποιο κόμπλεξ απέναντι στον ίσως πιο επιτυχημένο εμπορικά ηθοποιό του Χόλιγουντ τα τελευταία τριάντα χρόνια και αντιλαμβάνεστε πως δεν γίνεται ο Τομ Κρουζ να είναι τόσο ατάλαντος όσο μερικοί θέλουν να πιστεύουν πως είναι, τότε σας εγγυώμαι το εξής: θα περάσετε υπέροχα.
Κι αυτό διότι αν και πρόκειται για ταινία καταιγιστικής δράσης, η πλοκή εξελίσσεται γοργά και με εξαίρεση μονάχα ένα πεντάλεπτο η δράση παραδόξως υπηρετεί την αφήγηση και όχι το αντίθετο. Αυτό φυσικά οφείλεται εν πολλοίς στον Νταγκ Λάιμαν ο οποίος έχει την ικανότητα να χειριστεί ένα είδος το οποίο τόσο πολύ υποφέρει από αδιανόητες πατάτες. Από εκεί και πέρα ευτυχώς το αναμενόμενο λαβ στόρι όχι μόνο δεν προκαλεί αναγούλα, αλλά καθώς μένει σε ένα πλατωνικό επίπεδο X-Files προκαλεί την ευθυμία του θεατή με μπόλικες χαριτωμένες ατάκες, ενώ οι τρόποι με τους οποίους ο Τομ Κρουζ σκοτώνεται ξανά και ξανά και ξανά είναι τουλάχιστον απολαυστικοί.
Με λίγα λόγια η τέλεια ταινία για να περάσετε απενεχοποιημένα καλά, να κάνετε ένα καλαμπούρι και μετά από μια εβδομάδα να μη θυμάστε τι είδατε. Ακούγεται λίγο, αλλά δεν είναι.
