Σκηνοθεσία: Τομ Τίκβερ
Παίζουν: Σόφι Ρόις, Σεμπάστιαν Σίπερ, Ντέβιντ Στρίσοβ
Διάρκεια: 119΄
Μεταφρασμένος τίτλος: “Τρίο”
Ένα ζευγάρι ιντελεκτουέλ σύγχρονων Ευρωπαίων (Γερμανών για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, αν και σύμφωνα με το ευρωπαϊκό όραμα θα έπρεπε το πρώτο να υπερισχύει του δευτέρου) περνάει περίοδο κρίσης. Σαν να χάθηκε η σπίθα, λίγο η ρουτίνα, λίγο το απλανές βλέμμα και η μηχανικότητα της καθημερινότητας, ξέρετε, αυτά που πολλές φορές μας συμβαίνουν, αλλά τα καταπίνουμε, γιατί έχουμε μάθει πως στη ζωή πρέπει να συμβιβαζόμαστε κι έτσι διαιωνίζουμε μια σχέση με αναπνευστήρες. Η γυναίκα με μαθηματική ακρίβεια γνωρίζει έναν γόη, παρασύρεται σε εξωσυζυγική σχέση και θυμάται πόσο παθιασμένη είναι. Το ίδιο, όμως, συμβαίνει και με τον άντρα της, ο οποίος… επίσης γοητεύεται από έναν άντρα συγκολυμβητή στην πισίνα και ξεκινάει για πρώτη φορά στη ζωή του μια ομοφυλοφιλική εμπειρία. Αυτό που δεν ξέρει κανείς, βέβαια, πέρα από εμάς τους θεατές είναι πως το ζευγάρι έχει ξεκινήσει παράλληλη σχέση με τον ίδιο άντρα! Και προφανώς, η εξέλιξη εκτός από ενδιαφέρουσα είναι και αναπάντεχη…
Ο σκηνοθέτης Τομ Τίκβερ έγινε δικαίως διάσημος με την πανέμορφη ταινία «Τρέξε, Λόλα, τρέξε». Έκτοτε κρατάει τον πήχη ψηλά χωρίς να καταφέρνει, όμως, να δώσει το κάτι παραπάνω, καταδικασμένος σε ένα κυνήγι χίμαιρας με αποκορύφωμα την όχι παραπάνω από απλώς αξιόλογη ταινία «Το άρωμα: η ιστορία ενός δολοφόνου». Έτσι κι εδώ στο πρώτο μέρος της ταινίας επιδίδεται σε μια αφηγηματική καινοτομία στην οποία ουκ ολίγες φορές η εικόνα σπάει σε διάφορα παράθυρα και παρακολουθούμε τη δράση παράλληλα. Το μόνο που καταφέρνει, όμως, είναι ένας οπτικός και λεκτικός αχταρμάς εντυπωσιασμού που αποπροσανατολίζει και αποδυναμώνει την ουσία. Όταν τελικά αφήνει αυτά τα τερτίπια κι επιστρέφει στην κλασική αφήγηση εστιάζοντας στην έτσι κι αλλιώς πιασάρικη και ιντριγκαδόρικη ιστορία, αρχίζει να κεντρίζει την προσοχή μας και να ξεδιπλώνει το μίτο με άνεση προσπαθώντας να μας βγάλει από το λαβύρινθο των ανθρώπινων σχέσεων και να μας οδηγήσει σε μια ουτοπία όπου το εγώ και το εμείς αλληλοϋποτάσσονται.
Είναι πάντα ευχάριστο να σπάνε τα ταμπού. Η εξέλιξη είναι ζωτικής σημασίας για την ανθρώπινη κοινωνία. Εξέλιξη στη σκέψη, εξέλιξη στις σχέσεις, στην αντίληψη του κόσμου, στη θρησκεία, στον έρωτα, στις μορφές οικογένειας, στις εργασιακές συνθήκες. Προκύπτει από συγκρούσεις και πολυετείς ζυμώσεις, από ανθρώπους που κάνουν το ένα βήμα παραπάνω στη σκέψη και από μάζες που ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια γροθιά και συνθλίβουν τις δομές. Η πορεία της εξέλιξης είναι απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη. Και τις περισσότερες φορές είναι τόσο αργή που ολόκληρες γενιές φεύγουν χωρίς να καταλάβουν το μικρό βήμα που έχει πραγματοποιηθεί.
Προς ένα τέτοιο βήμα στοχεύει και ο Τομ Τίκβερ προσπαθώντας να ανοίξει ένα παράθυρο στη σκέψη και στον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων. Το σέβομαι, αλλά δυστυχώς δεν με πείθει. Είμαι πιο ρομαντικός στην ουτοπία. Αν με ρωτήσει κανείς, προτιμώ την τελευταία ονειρική σκηνή της σκληρής ταινίας «Κεν Παρκ» του Λάρι Κλαρκ: ένα κρεβάτι-καταφύγιο γεμάτο εφήβους να γεύονται τον έρωτα παιχνιδιάρικα, δίχως φραγμούς, δίχως συστολές, αφήνοντας τη δυσωδία του κόσμου των μεγάλων και την κοινωνική καταπίεση έξω από την κάμαρή τους…
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
