Σκηνοθεσία: Μπερτράν Μαντικό
Παίζουν: Πολίν Λοριγιάρ, Βιμάλα Πονς, Νταιάν Ρουξέλ
Διάρκεια: 110′
Ελληνικός τίτλος: “Τα Άγρια Αγόρια”
Στη Γαλλία του 1910, πέντε έφηβοι αριστοκρατικής καταγωγής διαπράττουν ένα φρικιαστικό έγκλημα, υπό την επήρεια και καθοδήγηση της μυθικής θεότητας που ακούει στο όνομα Τρεβόρ: βιάζουν ομαδικά και δολοφονούν την καθηγήτριά τους. Η τιμωρία τους, όπως απαγγέλθηκε κατά τη θεατράλε δίκη, είναι η εξορία στο νησί των ηδονών, μία φλούδα γης στη μέση του πουθενά. Τη μεταφορά τους εκεί αναλαμβάνει ένας απόκοσμος Ολλανδός καπετάνιος. Αυτά είναι τα «Άγρια Αγόρια» του Μπερτράν Μαντικό, που εξ αρχής καλούν τον θεατή να προσδεθεί με ασφάλεια διότι ακολουθεί ένα ψυχοτροπικό ταξίδι.
Γυρισμένο σε μία κατάσταση καθολικής, αδιάλειπτης έκστασης, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Μαντικό είναι μία εμπειρία μέθεξης. Κατά βάση ασπρόμαυρο, μοιάζει σαν να έχει καταπιεί τα γραπτά του Ιουλίου Βερν μαζί με γενναίες δόσεις LSD. Ανορθόδοξα γκρο-πλαν, σύμβολα φαλλικής όψης και εν γένει σεξουαλικής χροιάς και οι έγχρωμες παρεμβολές στο εκτυφλωτικά φωτισμένο λευκό χρώμα δημιουργούν το ονειρικό πλαίσιο του φιλμ, ή καλύτερα ένα πλαίσιο όπου τα όρια ανάμεσα σε όνειρο και εφιάλτη είναι εμφατικά αδύνατο να εξευρεθούν.
Με δεσπόζοντα τον αισθησιασμό, ανυποχώρητο μέχρις εξαντλήσεως του θεατή, ο Γάλλος δημιουργός φιλοτεχνεί ένα φιλμ στο οποίο ο χρόνος σταδιακά μεταλλάσσει τους ήρωες και μαζί τους την ηδονοβλεπτική ματιά του θεατή. Τα πάντα είναι υγρά, ρευστά, αλλάζουν μορφή -άρα και σημασία, ο Μαντικό δε δημιουργεί με φιλοσοφία σημαίνοντος και σημαινομένου, κάτι τέτοιο θα ματαίωνει την παραίσθηση- ανά πάσα στιγμή. Τα παιδιά είναι παρατημένα σε ένα νησί το οποίο στάζει σε κάθε γωνιά του ηδονή, ένας επίγειος παράδεισος για την υπερκόσμια καύλα των νιάτων.
Αλλά αυτή η πανηδονιστική/πανσεξουαλική διάθεση του δημιουργού γρήγορα αποκτά και την ουσιώδη διάστασή της. Ο πανταχού παρών οργασμός -όλο το νησί μοιάζει με άφυλο ον σε κατάσταση μόνιμου οργασμού, που πάλλεται και αναβλύζει τα υγρά του- καταργεί όσα τα αγόρια γνώριζαν για το σώμα τους, τον υποτιθέμενο σεξουαλικό τους προορισμό και προσανατολισμό, την θεμελιώδη κατήχηση της αρρενωπότητάς τους. Γιατί οι διονυσιακές συνθήκες που τους έφεραν στην αναγκαία κατάσταση ώστε να διαπράξουν το φρικώδες έγκλημά τους τώρα εκδικούνται, οδηγώντας την τοξική τους ανάγκη για εξουσία (αυτό είναι η λεγόμενη τοξική αρρενωπότητα στο αληθές νόημά της) σε ολική κατάρρευση και εξαφάνιση.
Δεν είναι μία απλή ιστορία ενηλικίωσης, έστω και υπό το πρίσμα της σεξουαλικής αφύπνισης, αυτή που αφηγείται ο Μαντικό. Είναι μία πρόκληση αυτογνωσίας, δύσκολη ως ρηξικέλευθη, αβανγκάρντ μέχρι τελευταίας ρανίδος των σωματικών της υγρών, που βλέπει το φύλο σαν μέγεθος δυναμικό και το σώμα σαν πηγή των προβλημάτων και των λύσεων τους. Σαφώς και εμπεριέχει δόσεις φιλαυτίας, απροσμέτρητης δημιουργικής υπερβολής και ιδιοσυγκρασιακής λογικής στην κόψη του. Η θέαση της είναι μία εμπειρία όμως εκστατική, επουδενί λογική, και τίποτα από τα παραπάνω δε ματαιώνει την απαιτούμενη μυσταγωγία.
