Μεταφρασμένος τίτλος: «Το Κάλεσμα»
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Γουάν
Παίζουν: Λίλι Τέιλορ, Πάτρικ Ουίλσον, Βέρα Φαρμίγκα, Ρον Λίβινγκστον
Διάρκεια:112΄
Έτος: 2013
Το 1971 ένα ζευγάρι με τις πέντε κόρες του μετακομίζει σε ένα τεράστιο, παμπάλαιο κι ετοιμόρροπο σπίτι. Η αγορά έγινε σε τιμή ευκαιρίας μέσω πλειστηριασμού, οπότε το ζευγάρι δεν γνωρίζει το σκοτεινό παρελθόν του σπιτιού και των φρικιαστικών εγκλημάτων που διαπράχθηκαν εκεί. Ήδη από τις πρώτες μέρες της διαμονής τους παρατηρούν περίεργα φαινόμενα που παραπέμπουν σε μεταφυσική δραστηριότητα και τότε ζητούν απεγνωσμένα τη συμβουλή των Εντ και Λορέιν Γουόρεν, ενός ιδιόρρυθμου ζευγαριού, που δηλώνουν δαιμονολόγοι. Και τότε φυσικά το παιχνίδι χοντραίνει. Η ταινία βασίζεται σε ένα αληθινό περιστατικό, όπως αυτό αποτυπώθηκε στα βιβλία των Εντ και Λορέιν Γούορεν που υπήρξαν όντως εξορκιστές και… δαιμονολόγοι (η Λορέιν ζει ακόμα), ερεύνησαν χιλιάδες υποθέσεις, έδωσαν άπειρες διαλέξεις κι έβγαλαν το ψωμί τους από φαντάσματα και δαίμονες.
Θα συνεχίσω το παρόν κείμενο με αμερικάνικο τρόπο, δηλαδή αφηγούμενος μια φαινομενικά άσχετη αυτοαναφορική ιστορία σε πρώτο πρόσωπο. Τις προάλλες, λοιπόν, έβλεπα με μια φίλη μου μια σειρά από μικρού μήκους ταινίες. Μόλις τέλειωνε η κάθε μία, τη βαθμολογούσαμε με αστεράκια, έτσι για πλάκα. Πέντε αστεράκια το μάξιμουμ. Σε μια από τις ταινίες μικρού μήκους, η φίλη μου πλάνταξε στο κλάμα. Έκλαιγε καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Σχεδόν τρόμαξα. Όταν στο τέλος τη ρώτησα πόσα αστεράκια θα της έδινε, εξεπλάγην ακούγοντας την απάντησή της. «Δύο», μου είπε. «Γατί μόνο δύο; Αφού συγκινήθηκες τόσο πολύ», απόρησα. «Το ότι αυτή η ταινία εκβίασε τα συναισθήματά μου, δεν σημαίνει πως είναι και καλή», μου απάντησε.
Πάμε τώρα στην ταινία «Το κάλεσμα». Εκβίασε τον τρόμο μου; Ναι. Ασταμάτητα. Ο μάστορας σκηνοθέτης Τζέιμς Γουάν χρησιμοποίησε όλα τα πατροπαράδοτα τρικ του εγχειριδίου τρόμου με πράγματα, φάτσες και παιδιά φαντάσματα να πετάγονται από παντού, τους χαρακτήρες να κατεβαίνουν στο υπόγειο με… σπίρτα, να κοιτούν κάτω από το κρεβάτι όταν είναι προφανές πως δεν πρέπει να το κάνουν διότι κάτι αληθινό και τρομακτικό κρύβεται εκεί, και τα ηχητικά εφέ να κάνουν τη δουλειά τους με το παραπάνω. Εν ολίγοις πεταγόμουν ή στριφογύριζα στη θέση μου περίπου κάθε δύο λεπτά. Είναι αυτό αρκετό; Όχι πάντα. Κάποτε στο σινεμά κόντεψα να πάθω ανακοπή από το «Boogeyman», το οποίο κατά τα άλλα ήταν μια μετριότατη και κενή σαν χαράδρα ταινία. Υπάρχει κάτι άλλο στην ταινία «Το Κάλεσμα», εκτός από την κατά τα άλλα εξαίρετη χρήση όλων των παλιών κόλπων; Ναι, υπάρχει.
Μη φανταστείτε τρελά πράγματα διότι δεν θα βρείτε το υπαρξιακό δράμα ούτε τις ψυχαναλυτικές προεκτάσεις που μπορούν να εντοπιστούν για παράδειγμα στην ταινία «Οι άλλοι» του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ. Υπάρχει όμως ένας καλός προϋπολογισμός 20 εκατομμυρίων δολαρίων (όταν το μπάτζετ της συντριπτικής πλειοψηφίας ταινιών τρόμου με το ζόρι ξεπερνά τα 2), ο οποίος έπιασε τόπο. Καλές ερμηνείες από καλούς ηθοποιούς που αποφεύγουν τη γελοιότητα, εξαιρετική ατμοσφαιρική φωτογραφία σαν να έχει ξεθωριάσει από το χρόνο, χαριτωμένη ανάπλαση εποχής και μια ιστορία που στήνει το σασπένς με προσοχή και που παραδόξως σε κάνει να ενδιαφερθείς για κάποιους από τους χαρακτήρες (πράγμα αληθινά πολύ δυσεύρετο στις ταινίες τρόμου). Κοινώς μπορεί να μην έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα, αλλά έχουμε μπροστά μας σίγουρα μια ποιοτική ψυχαγωγία τρόμου, όσο άκομψος κι αν ακούγεται αυτός ο χαρακτηρισμός.
Τέλος μια προειδοποίηση: Αν μετακομίζετε και ο σκύλος σας που γενικά λατρεύει να μπαίνει σε οποιοδήποτε σπίτι, τούτη τη φορά αρνείται πεισματικά να περάσει το κατώφλι, υπάρχει πρόβλημα…
