Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν
Παίζουν: Κένεθ Μπράνα, Γουινόνα Ράιντερ, Λεονάρντο ντι Κάπριο, Μέλανι Γκρίφιθ, Σαρλίζ Θέρον
Διάρκεια: 113′
Δεκαοχτώ χρόνια μετά, μόλις πρώτη φορά το επιχειρώ έκτοτε, και το Celebrity παραμένει η χυδαιότερη, χονδροειδής αποτυχία του Γούντι Άλεν. Σε όλα τα επίπεδα. Στα εμφανή, είναι νευρωτικά φρενήρης (άλλο νευρωτικά, άλλο φρενήρης, τα δυο μαζί, φρίκη), απεγνωσμένη να κάνει αστεία – δεν πρέπει να ΄χει ούτ’ ένα – μεγαλοπιασμένη στον σχολιασμό της Διασημότητας (πιο ρηχή δεν ακουμπά νερό) και, με την εξαίρεση του ντι Κάπριο (που δεν μπορείς να κοιτάξεις αλλού, τι δυναμό ήταν αυτό το παιδί!..), μέτρια παιγμένο, με κορυφή του ονείδους τον Κένεθ Μπράνα, απελπισμένα μιμητικό της περσόνας Άλεν κι ολότελα χαμένο.
Στα όχι τόσο εμφανή, η Διασημότητα είναι απρόμαυρη. Οπότε παίζει στην κατηγορία Μανχάταν, Stardust Memories, (λίγο) Ζέλιγκ, Broadway Danny Rose, την υποκατηγορία Άλεν δηλαδή που η μελαγχολία της αποτυχίας και του παράταιρου κορυφώνονται. Το μοναδικό που (αχνο)γλυτώνει στην Διασημότητα είναι αυτός ο ιδιάζων ρομαντισμός του γουντιαλενικού ήρωα που μπορεί να τα ‘χει όλα και το τραγικό του ελάττωμα (είναι αυτοαπορροφημένος κόπανος βασικά) τον καταντάει έρμο και μοναχό. (Εδώ βέβαια η φαντασιοπληξία του ναρκισισμού του δεν έχει ανάλογο στην ιστορία του σινεμά: το alter ego του Γούντι ξεκινά με την Μέλανι Γκρίφιθ στα τέσσερα για στοματική ανακούφιση, συνεχίζει με τους εποχούμενους γλωττισμούς της Σαρλίζ Θερόν, δυστυχεί κατά την συγκατοίκηση με την Φάμκε Γιάνσεν, την οποία και απατά με την Γουϊνόνα Ράϊντερ! Θέλω να πω, αυτοσυγκράτηση.)
Από τα 2/3 και μετά της ανοικονόμητης ταινίας (που πρέπει να είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία του – τίποτα τυχαίο), το πράγμα πάει να προσγειωθεί κάπως σε run for cover του Γούντι στην γνωστή του αποξενωμένη κομεντί σχέσεων, βοηθάται από το (άνω του τυπικού) ωραίο soundtrack, κερδίζει μια καλή σκηνή σ’ ένα καφέ που ο Μπράνα έχει χαζέψει με τη Γουϊνόνα (και ο Γούντι χρησιμοποιεί ανθρώπους για «εμπόδια» στο κάδρο), αλλά έχει περάσει τόση ώρα, έχει διαθλασθεί η ιστορία σε τόσες ασημαντότητες κι έχεις (υποθέτω) εξαντληθεί απ’ την πολυλογία που…
Τελευταίο, όχι και τόσο εμφανές μιας και πρέπει να έχεις παρακολουθήσει πιο στενά τη φιλμογραφία του Άλεν, είναι πως το Celebrity έρχεται να διαδεχθεί το Deconstructing Harry, μια ταινία που προσωπικά θεωρώ καταπληκτική, αν και το σεναριοσκηνοθετικό άγχος βρίσκεται στο όριό του. Ο Γούντι στα μέσα του ’90 έμοιαζε με καλλιτέχνη που το μέσο του (κι η προσωπική του επίδοση) είχε περάσει από το επίτευγμα της έκφρασης στην ματαιωτική απογοήτευση από την έλλειψη ψυχαναλυτικής λύτρωσης. Η παρακμή, και τότε ήδη φάνταζε, ήταν αναπόφευκτη, το θέμα ήταν πόσο θα κρατούσε. Για μένα, με την εξαίρεση του επόμενου Sweet and Lowdown (αλλ’ αυτό είναι στα «εποχής» του, οπότε άλλη κατηγορία ξανά) κράτησε επτά χρόνια, μέχρι που πήγε στο Λονδίνο (δεν ανήκω στους οπαδούς του Match Point αλλά ο ανανεωμένος αέρας του είναι εμφανής), για άλλους, τελεί ακόμη υπό το βάρος της.
