Σκηνοθεσία: Έλιοτ Λέστερ
Παίζουν: Τζέισον Στέιθαμ, Πάντι Κονσιντάιν, Άινταν Γκίλεν, Ντέιβιντ Μόρισεϊ
Διάρκεια: 97΄
Όσοι παρακολουθείτε τακτικά αστυνομικές ταινίες θα έχετε ήδη καταλάβει πως στην αστυνομική κινηματογραφική μυθολογία υπάρχουν πολλών ειδών μπάτσοι: υπάρχουν οι καλοί μπάτσοι, αυτοί που κάνουν πάντα το σωστό και μαζί με το σαρανταπεντάρι τους κουβαλούν κι εγχειρίδιο ηθικής, υπάρχουν οι κακοί μπάτσοι που εκμεταλλεύονται το σήμα τους κι όλους τους κακόμοιρους για να βγάλουν έξτρα παραδάκι για την πάρτη τους και φυσικά υπάρχουν οι σκληροί μπάσταρδοι μπάτσοι, αυτοί που βρίσκουν τον ένοχο πάση θυσία κι αν δεν έχουν αρκετά στοιχεία, τον σαπίζουν στο ξύλο μ’ ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ. Βέβαια υπάρχουν κι άλλων ειδών μπάτσοι όπως για παράδειγμα οι ευαίσθητοι, αυτοί που μ’ ένα δάκρυ ατενίζουν τον κόσμο τριγύρω τους κι αναρωτιούνται για την ασχήμια του, αλλά και οι χοντρομπαλάδες ανώνυμοι μπάτσοι που περνούν τον κινηματογραφικό τους χρόνο κάνοντας στάση για καφέ και ντόνατς (ενίοτε πασπαλισμένα με άχνη).
Εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ έναν ημίτρελο τύπο με μπόλικα ψυχολογικά προβλήματα που μισεί όλους τους μπάτσους ανεξαιρέτως κι έχει βαλθεί να τους εξοντώσει έναν-έναν εν ψυχρώ. Στα χνάρια του βρίσκεται ο σκληρός μπάσταρδος Τζέισον Στέιθαμ, πρώην καταδύτης που έγινε γνωστός με τις ταινίες του Γκάι Ρίτσι «Δυο καπνισμένες κάνες» και «Η αρπαχτή» και που πλέον ακολουθεί σόλο καριέρα λανσάροντας το εξελιγμένο μοντέλο βρετανού σκληροτράχηλου ασχημομούρη γοητευτικού άντρα με τις φονικές ατάκες και τις δολοφονικές γροθιές. Αντιλαμβάνεστε, φαντάζομαι, ιδιαίτερα όσοι γνωρίζεται τι εστί Τζέισον Στέιθαμ, πως κανείς σώφρων άνθρωπος δεν θέλει να τα βάλει μαζί του… Σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες του Τζέισον, όπως η τριλογία «Transporter», που έχουν ένα σαφώς χαβαλετζίδικο στιλ, τούτη τη φορά προστίθεται μια σκοτεινή πινελιά σοβαροφανούς αφήγησης, αλλά μην μπερδεύεστε… ο χαβαλές και οι ατάκες έρχονται με το τσουβάλι κι όλα τα κλισέ του είδους εξαντλούνται μέχρι να αδειάσει το πηγάδι.
Παρόλα αυτά υπάρχει ένα αρκετά ενδιαφέρον σημείο, για μένα προσωπικά το μοναδικό αξιόλογο της ταινίας, που δεν είναι άλλο από το λανσάρισμα ενός νέου είδους μπάτσου, αυτό του ομοφυλόφιλου… Μάλιστα… ο αρχηγός του άντρακλα Στέιθαμ που για να στανιάρει πρέπει να σπάσει στο ξύλο έναν κομπάρσο ανά πέντε κινηματογραφικά λεπτά, είναι ομοφυλόφιλος! Και το εξαιρετικό και θαρραλέο είναι πως αυτό το γεγονός δεν παρουσιάζεται με καμιά υπόνοια υποτίμησης, γραφικότητας, στερεότυπου ή καρικατούρας. Πρόκειται για έναν πλήρως ολοκληρωμένο μπάτσο, ευφυή, που παρακάμπτει τον νόμο όταν σύμφωνα με το δικό του εγχειρίδιο ηθικής θεωρεί πως είναι σωστό, που δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν και που μπορεί να συνυπάρξει και να υποτάξει έναν άντρα-ταύρο του βεληνεκούς του Τζέισον. Μάλιστα η σεξουαλική του ζωή δεν αφορά καθόλου την υπόθεση, όπως και κανενός άλλωστε μπάτσου (ως γνωστόν οι καλοί μπάτσοι έχουν συνήθως διαλυμένα σπίτια και είναι μοναχικά αγρίμια σαν το λύκο της στέπας).
Για τους οπαδούς του Στείθαμ ή των ταινιών δράσης η ταινία βλέπεται με άνεση. Για τους υπολοίπους θα είναι κομματάκι δύσκολο. Όσο για μένα το μόνο που ελπίζω είναι το μοντέλο του ομοφυλόφιλου μπάτσου να αρχίσει να παίρνει το χώρο και το χρόνο που του αναλογεί στις αστυνομικές ταινίες. Έχουμε πήξει στα μούσκουλα και τις κομπλεξικές φανφάρες ανδρισμού…
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
