Σκηνοθεσία: Τζον Χούρβιτζ, Χέιντεν Σλόσμπεργκ
Παίζουν: Τζέισον Μπιγκς, Σον Γουίλιαμ Σκοτ, Κρις Κλάιν, Τόμας Ίαν Νίκολας, Μίνα Σουβάρι
Διάρκεια: 113΄
Δεκατρία χρόνια και δύο συνέχειες μετά το πρώτο «American pie» οι πέντε παλιόφιλοι ξανασυναντιούνται για το πρώτο μεγάλο ριγιούνιον από τότε που τελείωσαν το λύκειο. Φυσικά τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά, δεν είναι πλέον έφηβοι με την αδρεναλίνη και την τεστοστερόνη να τους παίρνουν τα μυαλά, έχουν βαρετές δουλειές και καθημερινή ρουτίνα, κάποιοι είναι αρραβωνιασμένοι, ο Τζιμ έχει παιδί, η πραγματικότητα τους έχει διαβρώσει, τους έχει φάει τα σωθικά, διότι όπως μας έχουν μάθει, έτσι είναι η ζωή. Ο χρόνος σκοτώνει την έκσταση της εφηβείας και οι υποχρεώσεις σου ρουφάνε το αίμα, μέχρι να μείνεις ένα περιφερόμενο ζόμπι. Και τότε είσαι πετυχημένος. Ο Στίφλερ, παρόλα αυτά, είναι ο μοναδικός από την πορεία που συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως έφηβος διατηρώντας την αίσθηση της άγνοιας κινδύνου και γι’ αυτό στήνει ένα εξωπραγματικό πάρτι, στο οποίο, όπως φαντάζεστε, γίνεται χαμός.
Δεν θα πω ψέματα, δεν θα προσποιηθώ και θα το παραδεχτώ. Διασκέδασα ολόψυχα με την πρώτη ταινία της σειράς. Άκρως σεξιστική, ναι, κι αυτό είναι πολύ κακό, τίγκα στο χιούμορ κάφρων και δεκατρία εκατομμύρια αναφορές στο σεξ. Κι όμως, είχε δύο διόλου ευκαταφρόνητα θετικά σημεία: εξέπεμπε αναζωογονητική ενέργεια και κατάφερνε κάτι το οποίο παραδόξως διαφεύγει από τις περισσότερες ταινίες του είδους, δηλαδή να πιάσει τον παλμό των εφήβων (έστω των αγοριών). Οι περισσότεροι ανήλικοι (κι όχι μόνο) αναγνώριζαν καταστάσεις και σκέψεις και ναι, μπορεί να ήταν η όλη απόδοση ένα γκροτέσκο σόου, αλλά είχε αποτέλεσμα. Έπιανε χορδές και χτυπούσε φλέβες.
Τούτη τη φορά υπήρχε πάλι πρόσφορο έδαφος για να αγγιχτούν ευαίσθητα σημεία, η δυσκολία των τριαντάρηδων να αποδεχτούν πως τα χρόνια έχουν περάσει, οι σεξουαλικές τους ανασφάλειες, η τάση/ανάγκη τους για παλιμπαιδισμό, η αγωνία τους να μην απορροφηθούν από την ΚΡΕΑΤΟΜΗΧΑΝΗ του συστήματος. Δυστυχώς, όλες αυτές οι ευκαιρίες εκμετάλλευσης φοβερών σημείων έστω και με χιούμορ βόθρου, πέρασε παντελώς ανεκμετάλλευτη. Οι ήρωες της ταινίας μεγάλωσαν κατά δεκατρία χρόνια, αλλά το ύφος παρέμεινε το ίδιο. Μπορεί πλέον όλοι τους να είναι τριάντα-φεύγα, αλλά το κοινό τους εξακολουθεί να είναι οι έφηβοι, αυτήν τη φορά οι έφηβοι του 2012 κι όχι οι έφηβοι του 1999 που πλέον παρεμπιπτόντως είναι κι αυτοί τριάντα-φεύγα. Ακόμα και οι έφηβοι του 2012, όμως, θα διασκεδάσουν με τις καφρίλες, θα πάρουν μάτι τις όμορφες κοπέλες, διότι αυτός είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξής του στις ταινίες στιλ «American pie», αλλά μέχρι εκεί. Καμία ταύτιση, καμία ανάφλεξη σκέψης.
Υπάρχουν μονάχα δυο εξαιρέσεις. Η περσόνα του Στίφλερ, που αν και τριαντάρισε, συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν ερεθισμένος δεκαπεντάρης διατηρώντας έτσι μια άλφα αυθεντικότητα, και κυρίως η ακόμα και τώρα απόλυτα αμήχανη σχέση του πρωταγωνιστή Τζιμ με τον ξεκαρδιστικό πατέρα του. Δυστυχώς, όμως, μια χούφτα διαλόγων δεν είναι αρκετή για να σώσει σχεδόν δυο ώρες οριακής λοβοτομής, ούτε καν η εμφάνιση της Ρεμπέκα Ντε Μορνέ, σύμβολο του σεξ της δεκαετίας του 80.
Αν προσπεράσατε όλα τα παραπάνω και διαβάζετε απευθείας αυτές τις τελευταίες γραμμές (ξέρω ότι πολλοί το κάνετε, κι εγώ το κάνω πού και πού) τότε θα σας κάνω το έργο πολύ εύκολο. Προσπεράστε ελεύθερα δίχως την παραμικρή ενοχή.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ:
