Μεταφρασμένος τίτλος: «Σκουριασμένη πόλη»
Σκηνοθεσία: Σκοτ Κούπερ
Παίζουν: Κρίστιαν Μπέιλ, Κέισι Άφλεκ, Γούντι Χάρελσον, Γουίλεμ Νταφόε, Φόρεστ Γουΐτακερ, Ζόε Σαλντάνα, Σαμ Σέπαρντ
Διάρκεια: 116΄
Ένας από τους λόγους για τους οποίους ο αμερικάνικος κινηματογράφος είναι τόσο γοητευτικός είναι η απίστευτη γεωγραφική ποικιλότητα. Έχουμε μεγαλουπόλεις με πελώριους ουρανοξύστες που δίνουν την αίσθηση πως βρίσκεται κανείς στο κέντρο του κόσμου, αχανείς ερήμους, άγρια βουνά, χαμένα χωριά στη μέση του πουθενά με ατελείωτες εκτάσεις από καλαμπόκια, φτώχεια, μικρές πόλεις στις οποίες η ζωή κυλά φτωχά και θανάσιμα αργά, εκτάσεις με τροχόσπιτα όπου ζουν όσοι δεν θα βιώσουν ποτέ το Αμερικάνικο Όνειρο, όμορφα σπίτια με γκαζόν, βίλες και πισίνες, σεξουαλική ελευθεριότητα, φονταμενταλιστικό συντηρητισμό και ασύδοτους χρηματιστές σε corporate γυάλινους ναούς.
Το Out of the Furnace μας μεταφέρει σε ένα από αυτά τα μικρά μέρη παρακμής στα οποία οι άνθρωποι περνούν τα αργόσχολα βράδια τους στο ένα μπαρ και τις μέρες τους βιοπαλεύουν για να βγάλουν όσα χρειάζονται για να επιβιώσουν. Το όνειρο της επιτυχίας και της ανέλιξης έχει προ πολλού διαλυθεί και το μόνο που μένει για κάποιους είναι η ελπίδα του εύκολου χρήματος μήπως και πιάσουν την καλή. Μόνο που το εύκολο χρήμα είναι παράνομο και επιπλέον στην πραγματικότητα δεν είναι διόλου εύκολο, αφού κανείς μπορεί μέχρι και να σκοτωθεί για χάρη του.
O Ράσελ δουλεύει στον τοπικό μύλο, όπως και ο ετοιμοθάνατος πατέρας του πριν από αυτόν. Ο μικρός αδερφός Ρόντνεϊ πηγαινοέρχεται ως πεζοναύτης σε αποστολές στο Ιράκ και όταν επιστρέφει για τα καλά στη μαμά πατρίδα δεν ξέρει τι να κάνει με τη συσσωρευμένη οργή του. Όταν μετά από ένα ατυχές συμβάν ο Ράσελ κάνει ένα μικρό πέρασμα από τη φυλακή, ο Ρόντνεϊ χάνει σιγά σιγά την μπάλα και βρίσκει διέξοδο σε παράνομους αγώνες ξύλου μέχρι τελικής πτώσης. Ο Ράσελ αποφυλακίζεται, αλλά πλέον δεν μπορεί να προστατέψει τον αδερφό του ο οποίος μετά από μια μονομαχία, εξαφανίζεται.
Ο σκηνοθέτης Σκοτ Κούπερ χορογραφεί υπέροχα τις αδυσώπητες μονομαχίες και δίνει χώρο στους χαρακτήρες του να αναπτυχθούν σε ένα μουντό και αδιέξοδο περιβάλλον, ενώ πολύ λίγες φορές καταφεύγει στην ευκολία προκειμένου να εκβιάσει τα αισθήματα του θεατή. Οι μικρές ιστορίες εξελίσσονται με χρονικά άλματα που δεν κουράζουν, ο στόχος της υποβλητικής ατμόσφαιρας επιτυγχάνεται μέσα από τη μελαγχολική φωτογραφία η οποία σου κάθεται σαν κοτρόνα στο στομάχι και η σκιαγράφηση του Ρόντνεϊ μετά την επιστροφή του από το Ιράκ παραπέμπει στο φιάσκο του Βιετνάμ.
Αν θέλουμε να γίνουμε αυστηροί, τότε μπορούμε να πούμε πως ίσως ο Κούπερ δεν εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την Dream Team ηθοποιών που συγκέντρωσε (το πρωταγωνιστικό τρίο των Κρίστιαν Μπέιλ, Γούντι Χάρελσον και Κέισι Άφλεκ συλλαμβάνει όλες τις αποχρώσεις μιας αναπόδραστης μοίρας που βαδίζει προς την καταστροφή, ο Φόρεστ Γουίτακερ, όμως, χαραμίζεται, και ρόλος του Γουίλεμ Νταφόε περισσότερο φέρνει σε guest εμφάνιση), ενώ η υπερβολική ιστορία ραγισμένου έρωτα μεταξύ του Ράσελ και της Λένα, θα μπορούσε να έχει τουλάχιστον απαλυνθεί, αν όχι παραλειφθεί τελείως. Όλα τα παραπάνω είναι μικρές αδυναμίες που δεν αναιρούν το χορταστικό συναίσθημα πίκρας που αναδύει η ταινία, η οποία φροντίζει μάλιστα να μας χαρίσει ένα συγκρατημένα βίαιο, λυρικό και πανέμορφο φινάλε.
