Εντάξει, «everybody’s doing it, so why don’t we?». Αυτή είναι η λίστα με τις δέκα πιο αγαπημένες μας ταινίες από αυτές που είδαμε μέσα στο 2017 στο πλαίσιο αυτών που προβλήθηκαν εμπορικά στη χώρα μας. Η σειρά είναι αξιολογική και μπορεί να αλλάξει μέχρι τη σημαδιακή ημερομηνία της 20ης Ιανουαρίου, οπότε λήγει και η προθεσμία που έδωσε η ΠΕΚΚ στα μέλη της. Μέχρι τότε ίσως καλύπτοντας τα κενά μας να αλλάξουν λίγο τα κόζια. Έχουμε και λέμε:
1) Nelyubov (Χωρίς αγάπη) του Andrey Zvyagintsev: Ο άνθρωπος δεν ξέρει πως να γυρίσει κακή ταινία! Εδώ, μας παραδίδει ένα σπαρακτικό αποτύπωμα της σύγχρονης Ρωσίας κι ενός κόσμου που θυσιάζει τα νιάτα για να ζήσει χωρίς αγάπη…
2) Slava (Glory) των Kristina Grozeva, Petar Valchanov: Το δίδυμο από τη Βουλγαρία μετά το εξαιρετικό «Μάθημα» προχωράει ένα βήμα παραπέρα σε μια ακόμη ηθική παραβολή, όπου αυτός που την πληρώνει τελικά είναι ο λιγότερο ένοχος – σίγουρα πάντως δεν είναι αθώος…
3) Toivon tuolla puolen (Η άλλη όψη της ελπίδας) του Aki Kaurismäki: Τον χρειαζόμαστε τον φίλο Άκη από τον φιλανδικό βορρά. Τον χρειαζόμαστε γιατί μας κάνει να χαμογελάμε ακόμα και με πράγματα και καταστάσεις τόσο δύσκολες όσο είναι η μετανάστευση. Απλά θεούλης…
4) Nocturnal Animals (Νυκτόβια πλάσματα) του Tom Ford: Προσκυνάμε τον μόδιστρο παιδιά. Γιατί αν με το «Ένας άνδρας μόνος» μας έδωσε τα εξαιρετικά διαπιστευτήριά του, με τούτη, τη δεύτερη ταινία του, αποδεικνύει πως ξέρει όχι μόνο να μιλάει με όρους αισθητικής στο σινεμά, αλλά να σε σκίζει ψυχολογικά και να παίζει το σασπένς στα δάχτυλά του, αφηγούμενος με τρεις διαφορετικούς άξονες αφήγησης! Συναρπαστικό σινεμά…
5) Paterson (Πάτερσον) του Jim Jarmusch: Εντάξει, η πιο ΠΑΟΚ ταινία όλων των εποχών! Η θεά από το Ιράν να παίζει συνέχεια με το άσπρο και το μαύρο. Και η ποίηση να μετουσιώνεται σε εικόνες, που μετουσιώνονται σε λόγο, που μετουσιώνεται σε τέχνη, που μετουσιώνεται σε ζωή. Πολύ υψηλές επιδόσεις…
6) The Florida Project του Sean Baker: Να πω πως δεν θυμάμαι στη σύγχρονη ιστορία του αμερικάνικου κινηματογράφου ταινία να πιάνει τόσο πολύ το θέμα «Αμερικανοί προλετάριοι»; Να πω πως δεν θυμάμαι πρόσφατο παράδειγμα παιδιού να παίζει τόσο φυσικά έναν τόσο δύσκολο ρόλο; Να πω πως η ταινία αποτελεί κατά μία έννοια το αντίστοιχο του «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί»; Ωραία πράγματα…
7) Hell or High Water (Πάση θυσία) του David Mackenzie: Μάθημα καλογραμμένου σεναρίου, μάθημα οικονομίας στην αφήγηση, ένα σύγχρονο νεο-γουέστερν (επιτρέψτε μου τον νεολογισμό) που μιλάει σπαραχτικά για την κατάσταση στην Αμερική σήμερα. Σπουδαίο σινεμά και κυρίως τόσο φιλικό και προσβάσιμο σε όλους τους θεατές χωρίς καμιά διάθεση ελιτισμού…
8) Tiszta szívvel (Δολοφονικά αμαξίδια) του Attila Till: Η απόλυτη έκπληξη! Ένα τρομερό αντιρατσιστικό φιλμ, τόσο διασκεδαστικό, τόσο ευφάνταστο και τόσο ανατρεπτικό, που μου έκανε φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι πέρασε απαρατήρητο. Μια ταινία – ύμνος στο ίδιο το σινεμά και το πως τα πάντα μπορούν να δώσουν πρώτη ύλη για μεθυστικές ιστορίες, αρκεί αυτός που τις διηγείται να ξέρει τον τροπο…
9) The Square (Το τετράγωνο) του Ruben Östlund: Μια ταινία αιχμηρότατη, ένα διασκεδαστικό κατηγορώ στις νευρώσεις των σύγχρονων αστών, μια ταινία που τα βάζει με την ντεμέκ σύγχρονη τέχνη, ένα… μανιφέστο εναντίον όλων όσων μας εγκλωβίζουν στην πόζα και στη δηθενιά – κι αν δεν… στρογγύλευε λίγο τα πράγματα προς το φινάλε, θα μιλούσαμε για το απόλυτο αριστούργημα…
10) Neruda (Νερούδα) του Pablo Larraín: Αν είναι να βλέπουμε βιογραφίες, ας τις βλέπουμε τουλάχιστον με τον τρόπο του Χιλιανού – έτσι κι αλλιώς οι βιογράφοι αυθαιρετούν και διαστρεβλώνουν – ας είναι τουλάχιστον έτσι, ας είναι με αυτόν τον ποιητικό οίστρο, αυτήν την παιγνιώδη διάθεση, αυτόν τον σαρωτικό συγκερασμό με το ατελές, με το αντίπαλον δέος, με το μη είναι…
Τρεις ταινίες που θα ήθελα να δω και ίσως, λέω ίσως, θα άλλαζαν τη λίστα με τις αγαπημένες, είναι οι εξής:
1) All the Money in the World (Όλα τα λεφτά του κόσμου) του Ridley Scott,
2) Brad’s Status (Χειρότερα δεν γίνεται) του Mike White,
3) L’économie du couple (Όταν τελειώσει ο έρωτας) του Joachim Lafosse
That’s all folks!
