Σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Γκράντε
Παίζουν: Λεονάρντο Σμπαράλια, Κλάρα Λαγό, Πάμπλο Ετσάρι
Διάρκεια: 120’
Καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, ψυχικά και συναισθηματικά τσακισμένος από το ατύχημα που του στέρησε σύζυγο, κόρη, αλλά και την ικανότητα να περπατά, ο Χοακίν περνά τις μέρες του στο υπόγειο, δουλεύοντας μανιωδώς. Είναι περιτριγυρισμένος από εξοπλισμό και γκάτζετς, από σύνεργα παρακολούθησης της ζωής, μιας και ο ίδιος δεν μπορεί πλέον να την βιώσει. Έχει επιλέξει συνειδητά τη μοναξιά και την απομόνωση, διώχνοντας κάθε σκέψη συντροφικότητας και συνύπαρξης από το μυαλό του.
Από το υπόγειό του, όμως, αφουγκράζεται ένα σχέδιο ακόμη πιο υποχθόνιο, που σέρνεται στα έγκατα της Γης. Ολότελα αφημένος σε μία αέναη ρουτίνα, ρουφά κάθε στιγμή της κομπίνας που εξελίσσεται ακριβώς από δίπλα κι από κάτω του. Σαν άλλος χιτσκοκικός Σιωπηλός Μάρτυρας, θρέφεται λαίμαργα από την έξαψη της κινητικότητας, της ηδονοβλεπτικής παρατηρητικότητας και του σασπένς, αναπληρώνοντας το δικό του κενό.
Η κατάσταση περιπλέκεται με την έλευση μίας σέξι χορεύτριας και της μικρής της κόρης, οι οποίες νοικιάζουν το διαθέσιμο δωμάτιο δίπλα στη βεράντα. Ο Χοακίν δεν έχει ανάγκη από τα χρήματα, έχει ανάγκη από την επαφή και την επικοινωνία, απλώς δεν τολμά να αρθρώσει τις λέξεις, να απλώσει το χέρι. Από το υπόγειο ώς τη βεράντα, η απόσταση είναι μεγάλη, και θέλει κουράγιο και τόλμη για να γεφυρωθεί. Εκ πρώτης όψεως, το σαρκικό κι ερωτικό σκίρτημα για τη μητέρα είναι που θα κινήσει τα νήματα, αλλά ο αληθινός δεσμός αναπτύσσεται παραδίπλα. Ανάμεσα σε ένα σακατεμένο άνθρωπο και ένα μικρό κοριτσάκι που αρνείται να μιλήσει, ως ηχηρή απάντηση σε διάφορα σκοτάδια που την είχαν τυλίξει. Την ίδια στιγμή, σε απόσταση αναπνοής, ένα κόλπο αξίας εκατομμυρίων ετοιμάζεται με άκρα επιμέλεια, αλλά -εν τέλει- όχι αλώβητη μυστικότητα.
Ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Ροντρίγκο Γκράντε αποφεύγει ορθώς να προσδώσει μελοδραματικό τόνο στο προϋπάρχον δράμα του κεντρικού του ήρωα και, όπως συμβαίνει και στην ταινία του, σκάβει ένα μονοπάτι που θα τον εμπλέξει ολόψυχα σε μία κατάσταση που φαινομενικά τον υπερβαίνει και τον ξεπερνά. Μόνο που, ως είθισται, η εξυπνάδα καταλήγει να αποδειχθεί πολύ πιο αποτελεσματικό όπλο από τη σωματική ρώμη. Παράλληλα, κατορθώνει να δημιουργήσει μία πολυεπίπεδη αίσθηση εγκλεισμού, αποφεύγοντας το σύνηθες τέχνασμα της προφανούς κλειστοφοβίας. Αντί να είμαστε ερμητικά κλεισμένοι σε ένα λαγούμι δίχως διαφυγή, κυκλοφορούμε λαχανιασμένα σε ένα μικρό δαίδαλο από περιχαρακωμένους χώρους που λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Εν ολίγοις, ο συνολικός διαθέσιμος χώρος διαστέλλεται, προκειμένου να συσταλεί βαθμηδόν και τμηματικά.
Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν λείπουν οι αστοχίες και οι ατέλειες. Το βασικό σεναριακό εύρημα περιλαμβάνει ορισμένους πρόχειρους πλατειασμούς, το ξεδίπλωμά του συναντά βολικά μαξιλαράκια όταν πετυχαίνει αναταράξεις. Το περιπαικτικό κλείσιμο του ματιού στο φινάλε μοιάζει με αποτυχημένο κορτάρισμα, ενώ δεν λείπουν οι στιγμές βιντεοκλιπίστικης διάθεσης και αισθητικής. Παρόλα αυτά, όμως, είναι δύσκολο να προσπεράσει κανείς αβίαστα την οργανικά ρυθμισμένη, και όχι εκβιαστική, αγωνία, τη γνώση των θεμελιωδών κανόνων του heist movie (η σκιαγράφηση της προετοιμασίας και των παρασκηνίων της ληστείας είναι μεθοδική και ρέουσα) τους ως επί το πλείστον καλοκουρδισμένους διαλόγους, την τίμια –και ώς ένα βαθμό επαρκή- απόπειρα σκιαγράφησης χαρακτήρων και εμπλοκής των πάντων σε ένα γαϊτανάκι έντασης. Το τελικό επιμύθιο είναι μάλλον κλισαρισμένο, αλλά όχι και ψευδές. Τις περισσότερες φορές, Στο τέλος του τούνελ υπάρχει ένα κάποιο φως.
Υγ: από τις καλοκαιρινές επιλογές της ελληνικής διανομής, χίλιες φορές να προτιμήσετε ένα ισπανικό/ισπανόφωνο genre movie οποιασδήποτε υφής (whodunit, heist, θρίλερ, ταινία τρόμου), παρά μία γλυκανάλατη γαλλική κομεντί/δραμεντί ή κάποια χοντροκομμένη ιταλική κωμωδία, από αυτές που κυκλοφορούν με το κιλό στο διάστημα Ιούνιος – Σεπτέμβριος
