Πάντα μου φαινόταν κομμάτι ανακόλουθη η στεναχώρια για το φευγιό ανθρώπων που δεν γνώρισα ποτέ. Πολύ περισσότερο όταν μπλέκεται η σκέψη των χιλιάδων ανώνυμων που χάνονται κάθε μέρα, για τους οποίους, ας μην κρυβόμαστε, δε νδίνουμε δεκάρα. Ξέρω όμως ότι δεν είναι το ίδιο. Γνωρίζεις, αν όχι τον ίδιο τον άνθρωπο, ένα κομμάτι της ουσίας του. Μέσα από τους ρόλους που υποδύεται, τα τραγούδια που ερμηνεύει, τις λέξεις που γράφει στο χαρτί ή τον τρόπο που χαϊδεύει την μπάλα στο παρκέ και το χορτάρι. Και είναι αυτή η ουσία που σε στοιχειώνει, που σε σημαδεύει όταν πια αντιλαμβάνεσαι πως δεν θα μπορέσεις ποτέ ξανά να γίνεις μάρτυράς της. Δεν είναι ο πρώτος που φεύγει, ούτε καν εκείνος που το κάνει πιο απότομα, πιο πρώιμα. Υπήρχαν και άλλοι, και θα υπάρξουν περισσότεροι. Θυμάμαι άλλη μια φορά να στεναχωριέμαι πραγματικά, όταν ο Χιθ Λέτζερ πήγε ένα σκαλί ψηλότερα από ό, τι έπρεπε και χάθηκε στις σκιές του, απροσδόκητα και πρόωρα, πίσω στο 2008. Η ανάμνηση όμως σβήνει με το χρόνο. Όμως, όταν αργά χτες το βράδυ πάτησα το refresh στην οθόνη του υπολογιστή μου και εμφανίστηκε η φωτογραφία του Τζέιμς Γκαντολφίνι, με το ζεστό χαμόγελο και τα θλιμμένα μάτια, δίπλα από την επιγραφή «νεκρός, στα 51», το μούδιασμα με το οποίο με φιλοδώρησε η στιγμή θα το θυμάμαι.
Ίσως γιατί περάσαμε υπέροχα παρέα, μέρες σαν και σήμερα πριν 6 – 7 καλοκαίρια. Τότε που, έχοντας αποδεχτεί ότι για κάνα μήνα ακόμη διακοπές δεν έχει, αποκλεισμένος στη Θεσσαλονίκη, πήρα την απόφαση να επενδύσω το χρόνο μου. Λιώνοντας και ιδροκοπώντας στην πολυθρόνα, γνώρισα την πιο περίεργη τυπάρα που θα μπορούσα να περιμένω και έμεινα σκαλωμένος στο κατόπι της για 6 σεζόν, ήτοι περίπου 25 μέρες. Με απλά λόγια, στην αστρική διάταξη του τηλεοπτικού σύμπαντος, οι Sopranos ήταν η τέλεια ευθυγράμμιση. Μια ανεπανάληπτη συγκυρία. Η σειρά αποτέλεσε το εφαλτήριο για την επανάσταση της τηλεόρασης, μια καθολικά αποδεκτή σπουδή χαρακτήρων και καταστάσεων. Και ο Τόνι Σοπράνο έμεινε ένα αίνιγμα άλυτο. Ένας ηγέτης του οργανωμένου εγκλήματος, αδίστακτος, αστείος, σκληρός, θλιμμένος, μια εμβληματική πατριαρχική φιγούρα με αιώνια ψυχολογικά θέματα με τη μητέρα του, ο άνδρας που ξέρει τι πρέπει να γίνει, με ένα χέρι που δε διστάζει να το πράξει και μια καρδιά που αδειάζει ολοένα σε κάθε κίνηση, σε κάθε ανεβοκατέβασμα του χεριού. Ένας χαρακτήρας που έπρεπε να έχει λίγο από όλα. Μια ανεπανάληπτη ερμηνεία από έναν τύπο, άλλοτε μπάρμαν και πορτιέρη από το Τζέρσεϊ, με ιταλική καταγωγή και παιδεία. Τελειότητα.
Ο Γκαντολφίνι όμως ήταν πολύ περισσότερα από τον Τόνι. Διαθέτοντας ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά physique, αρνήθηκε να περιοριστεί από στερεότυπα. Έγινε ο σκληρός, κυνικός και ατάραχος μπράβος που ανταλλάζει πόνο με την Πατρίσια Αρκέτ στο True Romance, όταν και έκανε το μεγάλο ξεπέταγμα. Η ζεστή, σίγουρη φωνή του Κάρολ, τρυφερή ζωγραφιά στο γλυκό παραμύθι του Where The Wild Things Are. Ο πολυδιάστατος γκέι εκτελεστής του The Mexican, σε μια στιγμή που χάρισε μια φλόγα σε μια κατά τα άλλα απροσδόκητα μέτρια ταινία, επισκιάζοντας στο ρελαντί τον Μπραντ Πιτ και την Τζούλια Ρόμπερτς. Ο τσακισμένος Νταγκ Ράιλι που παλεύει με τους δαίμονές του και ψάχνει εξιλέωση στο πρόσωπο μιας παραστρατημένης κοπέλας, στο υποτιμημένο Welcome to the Rileys. Και ο κουρασμένος, νικημένος δολοφόνος του Killing them Softly. Και τόσα, τόσα άλλα. Ένας καλλιτέχνης που αντί να περιορίζεται με τα χρόνια, ανοιγόταν συνεχώς σε καινούργιους δρόμους. Αστείος με έναν αβίαστο τρόπο, τρομακτικός στις εκρήξεις του, ζεστός και τρυφερός με μια αρχέγονη καλοσύνη, σκληρός και ανυποχώρητος στο καθήκον. Και παράλληλα, ντροπαλός και μετρημένος μακριά από τα φώτα.
Δεν είναι ότι χάνονται τέτοιες φιγούρες. Επιβιώνουν μέσα από τις μνήμες, μέσα από τα συναισθήματα και τις στιγμές που μας χαρίζουν. Όμως ήταν πολύ, πολύ λίγο. Δε μας αρκεί, και δε μας άξιζε. Ήθελα παραπάνω, και ο Τζιμ είχε να δώσει. Είναι ζόρικο πράμα η απώλεια. Πιο ζόρικο από οτιδήποτε άλλο έχει να σου πετάξει στο πρόσωπο η ζωή. Είτε είναι απώλεια προσώπων, είτε αναμνήσεων, είτε στιγμών. Ο Τόνι Σοπράνο το ήξερε αυτό. Κι εκείνος, και αυτές οι γαμημένες οι πάπιες.
