The Big Lebowski (1998), των αδερφών Κοέν
Τραγούδι: The Man in Me (1970), από το άλμπουμ New Morning
Αξέχαστοι τίτλοι αρχής, αξέχαστο τραγούδι, αξέχαστη και η ταινία. Στο The Big Lebowski, η αίθουσα, αλλά και το ίδιο το παιχνίδι του μπόουλινγκ, είναι αυτός ο ιερός τόπος όπου καταλύεται ο έξω κόσμος. Ετοιμαστείτε να γνωρίσετε τον Dude, ένα προφήτη της στωικότητας, ένα απομεινάρι ηρεμίας σε ένα κόσμο που αρέσκεται στον χαλασμό.
Dazed and Confused (1983), του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Τραγούδι: Hurricane (1975), από το άλμπουμ Desire
Mπορεί το τραγούδι να γράφτηκε για άλλους λόγους (ως διαμαρτυρία για την άδικη φυλάκιση του πυγμάχου Ρούμπιν “Hurricane” Κάρτερ), αλλά είναι πραγματικά καταπληκτικό πόσο ταιριάζει στη σκηνή αυτής της γλυκιάς εποποιίας των νιάτων. Ο Μάθιου ΜακΚόναχι μπαίνει σαν “τυφώνας” στο μέρος των ονείρων του. υγ: φυσικά δεν περιέχεται στη λίστα η ταινία The Hurricane του Νόρμαν Τζούισον, λόγω του ότι συνιστά υπερβολικά προφανή επιλογή.
Jerry Maguire (1996), του Κάμερον Κρόου
Τραγούδι: Shelter from the Storm (1975), από το άλμπουμ Blood on the Tracks
Ιδανικό φινάλε για τη ρομαντική κωμωδία, που απογείωσε την καριέρα της Ρενέ Ζελβέγκερ και χάρισε στον Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ το Όσκαρ, καθώς το Shelter from the Storm αποτυπώνει την ανταμοιβή του κεντρικού ήρωα για την επιμονή του να πάρει καινούργιο δρόμο στη ζωή.
Pat Garrett and Billy the Kid (1973), του Σαμ Πέκινπα
Τραγούδι: Knockin’ on Heaven’s Door (1973), από το άλμπουμ Pat Garrett and Billy the Kid
To πετράδι του στέμματος από κάθε άποψη. Ο Ντίλαν συνέθεσε ένα ολόκληρο άλμπουμ για τις ανάγκες της ταινίας, στην οποία συμμετέχει και ο ίδιος. Στην παρακάτω (πανέμορφη) σκηνή, το Knockin’ on Heaven’s Door καταφθάνει στο δίλεπτο και πυροδοτεί συναισθηματικό ορυμαγδό. Το θλιμμένο, θαρρείς νεκρό, βλέμμα του Τζέιμς Κόμπερν, το τελετουργικό του αποχαιρετισμού δίπλα στο νερό, οι στίχοι του Ντίλαν, ένα ματωμένο κινηματογραφικό ποίημα. Ο Πέκινπα φυσικά και έγινε μαλλιά κουβάρια με την MGM, το φιλμ πετσοκόφτηκε και αποκηρύχτηκε από όλους τους βασικούς του πυλώνες, και χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1988 για να κυκλοφορήσει μια κόπια που αποκαταστούσε την τάξη.
The Royal Tenenbaums (2001), του Γουές Άντερσον
Τραγούδι: Wigwam (1970), από το άλμπουμ Self Portrait
Αυτό το τόσο ιδιαίτερο τραγούδι, που θυμίζει καντάδα περιπλανώμενων μαριάτσι που μπορεί να χρησιμεύσει σε χίλιες και μία περιστάσεις, χρησιμοποιείται σε μια κομβικότατη στιγμή της πλοκής. Ο Royal Tenenbaum ετοιμάζεται να γνωρίσει τα εγγόνια του, στα οποία ελπίζει να διοχετεύσει όλη τη δίψα του για επανόρθωση και μεταμέλεια. Kατά βάση και υπεράνω όλων, είμαστε τα τραύματα και οι ενοχές μας.
I’m Not There (2007), του Τοντ Χέινς
Τραγούδι: Ballad of a Thin Man (1965), από το άλμπουμ Highway 61 Revisited
Δύσκολα θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα η ταινία που πραγματεύεται τα χίλια και ένα πρόσωπα της μυθικής περσόνας του Ντίλαν, που εξαϋλώνεται και επανασυστήνεται ακατάπαυστα. Στη συγκεκριμένη σκηνή απολαμβάνουμε την απαστράπτουσα Κέιτ Μπλάνσετ.
Fear and Loathing in Las Vegas (1998), του Τέρι Γκίλιαμ
Τραγούδι: Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again (1966), από το άλμπουμ Blonde on Blonde
Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της φευγάτης ταινίας, ο Ντίλαν λειτουργεί ως ιδανικό υπόστρωμα. Ο Χάντερ Τόμσον, ο gonzo συγγραφέας του βιβλίου στο οποίο βασίστηκε η ταινία, ήταν μέγιστος θαυμαστής του Ντίλαν. Μάλιστα, είχε αφιερώσει το συγκεκριμένο βιβλίο στον Ντίλαν, ενώ στην κηδεία του είχε παιχτεί το Mr. Tambourine Man.
Blow (2001), του Τεντ Ντεμ
Τραγούδι: It Ain’t Me Babe (1964), από το άλμπουμ Another Side of Bob Dylan
Back to back Τζόνι Ντεπ, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε περισσότερο με απαγγελία παρά με εκτέλεση τραγουδιού. Ένας μεγαλέμπορος ναρκωτικών απολογείται ενώπιον της έδρας του δικαστηρίου επικαλούμενος τον Μπομπ Ντίλαν. Έπρεπε να τύχει μεγαλύτερης επιείκειας.
High Fidelity (2000), του Στίβεν Φρίαρς
Blonde on Blonde (1966), ολόκληρο το άλμπουμ
Στο λατρεμένο High Fidelity ακούγεται το τραγούδι Most of the Time του Ντίλαν, αλλά το μυαλό μας κατευθείας ταξίδεψε σε αυτή την εδώ την αγαπημένη σκηνή. Ο Τζακ Μπλακ, ως παρανοϊκός υπάλληλος δισκάδικου, κυριευμένος από εμμονική ιδεοληψία με τη μουσική, πείθει έναν εξίσου μουσικόπληκτο nerd πελάτη ότι είναι ασύλληπτο να μην έχει στην κατοχή του το συγκεκριμένο άλμπουμ του Ντίλαν.
Wonder Boys (2000), του Κέρτις Χάνσον
Τραγούδι: Things Have Changed (2000), από το OST της ταινίας
Το κερασάκι στην τούρτα. Ο Ντίλαν γράφει το τραγούδι ειδικά για την ταινία και σαρώνει τα πάντα, κερδίζοντας τόσο το Όσκαρ όσο και τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Τραγουδιού. Στην τελετή απονομής των 73ων Όσκαρ, ο Ντίλαν ερμήνευσε live το τραγούδι μέσω δορυφορικής σύνδεσης, καθώς βρισκόταν εκείνη την περίοδο στην Αυστραλία για περιοδεία, και ακολούθως προέβη στην ακόλουθη ευχαριστήρια δήλωση, την οποία αφήνουμε και αμετάφραστη, σε όλο της το μεγαλείο: “I want to thank the members of the Academy who were bold enough to give me this award for this song, which obviously is a song that doesn’t pussyfoot around nor turn a blind eye to human nature.”
Ο Ντίλαν μπήκε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το τραγούδι αυτό το 1999, 37 ολόκληρα χρόνια μετά το δισκογραφικό του ντεμπούτο, αποδεικνύοντας πως είχε ένα ακόμη σπουδαίο τραγούδι στη φαρέτρα της μεγάλης του καριέρας. Ακολουθεί το επίσημο βίντεο κλιπ, το οποίο περιέχει πολλές σκηνές από την ταινία. People are crazy and times are strange I’m locked in tight, I’m out of range I used to care, but things have changed…
