Έστω και με μια ελαφρά καθυστέρηση λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, να ‘μαι κι εγώ με τα δικά μου πονταρίσματα για το αποψινό πολύχρωμο πανηγύρι του Kodak Theater. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν καλά πως η σχέση μου με τα Όσκαρ μεταβάλλεται ανά περιόδους, κυμαινόμενη από ψυχρή ως τεταμένη, μιας και οι πιθανότητες να βραβευτεί εκείνος που το αξίζει είναι περίπου ίσες με το να μην παίξουν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός στον τελικό κυπέλλου Ελλάδας μπάσκετ. Τείνουν στο μηδέν. Καθώς όμως απέχουμε λίγες μόνο ώρες από την απονομή και πρέπει να κοιμηθώ και λίγο να αντέξω το βράδυ, ξεκινάω χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, ξεκαθαρίζοντας ότι θεωρώ ευκολάκι να κερδίσω στις προβλέψεις μου τόσο τον κ. Παπαδημητρίου όσο και τον κ. Μπαμπατζιμόπουλο, αφού αμφότεροι κουβαλούν ένα καράβι κινηματογραφικών γνώσεων ενώ εγώ είμαι αδαής, αγνός και αμόλυντος. Είμαι άχαστος. Ξεκινάω.
Καλύτερης Ταινίας
Το Amour ήταν ένα πραγματικό ποίημα, μια ωδή στην απώλεια, ωστόσο όπως όλοι ξέρουμε θα πάρει το Όσκαρ ξενόγλωσσης. Δεν ασχολούμαι με το πόσο αστείος είναι ο διαχωρισμός των δύο κατηγοριών, τα είπε μια χαρά ο Γιώργος. Το Life of Pi το λάτρεψα για τον κινηματογραφικό καμβά που ξεδιπλώνει στην οθόνη ο μάστορας Ανγκ Λι, ενώ το Argo είναι καλό, αρκετά καλό, αλλά όχι και τόσο καλό. Το δε φαβορί Lincoln, είναι κατά τη γνώμη μου η δεύτερη πιο υπερτιμημένη ταινία της χρονιάς πίσω από το επίσης υποψήφιο Silver Linings Playbook, το οποίο δεν έχω ιδέα πώς βρέθηκε να είναι στις υποψηφιότητες, αντί του, ας πούμε, σαφώς ανώτερου The Perks of Being A Wallflower ή του α-ρ-ι-σ-τ-ο-υ-ρ-γ-ή-μ-α-τ-ο-ς των Ταβιάνι, Cesare Deve Morire. To Beasts of Southern Wild είναι μια υπέροχη, υπέροχη ταινία, ο σκληρός μπάσταρδος Django άλλη μια απόδειξη της γοητευτικής δημιουργικής παράνοιας του κ. Κουέντιν, το Zero Dark Thirty είναι από αδιάφορο έως κακό και το Les Miserables ξεκίνησα να το δω με όλη την καλή διάθεση αλλά μόλις ο Ράσελ Κρόου άρχισε να τραγουδάει λύγισα, οπότε είδα την πρώτη σκηνή και χωρίς την παραμικρή ενοχή, ναι λοιπόν, το έκλεισα και πήγα για μπίρα. Οπότε ψηφίζω
- Life of Pi, γιατί πέρασα καλύτερα από όλες τις υπόλοιπες μαζί της και αρνούμαι να ψηφίσω το Lincoln.
- Django Unchained, γιατί του αξίζει του τρελάρα να σηκώσει και ένα τέτοιο, άσε που θα ζήσουμε στιγμές Μπενίνι.
- Beasts of Southern Wild. Τίποτα πιο πιασάρικο από ένα Cinderella story.
A’ Ανδρικού
Ο Μπράντλει Κούπερ μας έδειξε ότι μπορεί να κάνει κι άλλα πράγματα εκτός από το να είναι ο τζάμπα μάγκας του Γαλυφιανάκη, ο Ντένζελ έπαιξε για άλλη μια ταινία τον ίδιο ρόλο και, οκ, ξέρει να το κάνει καλά αυτό και ο Χιου Τζάκμαν έπαιζε στους Άθλιους, που για μένα είναι αρκετό. Οπότε 2 τα άλογα στην κούρσα και
- Χόακιν Φίνιξ, γιατί ήταν εξαιρετικός απέναντι στον Χόφμαν και γιατί αρνούμαι να πιστέψω πως με αυτήν την ταινία θα το ξαναπάρει ο
- Ντάνιελ Ντέι Λιούις, που ναι, είναι ο καλύτερος ηθοποιός εν ζωή, ναι, θα ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί ακόμα κι αν έπαιζε στο Expendables αλλά, ρε παιδιά, εγώ βαρέθηκα στο Lincoln, και όχι μόνο την ταινία αλλά και τον Ντάνιελ. Καλές οι αγιογραφίες, η κατάσταση ζεν και τα συνεχή ευφυολογήματα του Προέδρου, αλλά δε θα πάρω.
Ευσεβής Πόθος : Είμαι πολύ, πάρα πολύ με τον Φίνιξ.
Α΄Γυναικείου
Τσάστειν και Γουότς δεν έχουν καμία τύχη, και σε περίπτωση που γίνει καμιά πλάκα θα γελάει ο κόσμος. Με τρεις υποψήφιες από τρεις διαφορετικές γενιές να απομένουν, νομίζω ότι η Γουόλις δε θα κάνει το θαύμα και θα αρκεστεί σε μια υποψηφιότητα που άξιζε απόλυτα ακόμα κι αν είναι μόλις 6 χρονών, και θα πάω με
- Τζένιφερ Λόρενς, γιατί το κολάν της στοιχειώνει τα όνειρά μου, γιατί αποδεικνύει συνεχώς ότι είναι τρομερό ταλέντο και γιατί ο τρόπος με τον οποίο καταρρακώνει το Γαλυφιανάκη στο τελευταίο Between Two Ferns κάνοντας ξεδιάντροπο χαβαλέ με τη σιλουέτα του οικοδεσπότη αποκαλύπτει έναν υπέροχο κάφρο που θα ήθελα να κάνω γυναίκα μου.
- Εμανουέλ Ριβά, γιατί η ερμηνεία της είναι αψεγάδιαστη, καθηλωτική και σοκαριστική. Γιατί κλέβει την παράσταση από κοτζάμ Τρεντινιάν. Ναι, κι από το περιστέρι.
Ευσεβής Πόθος : Κουβενζάνε Γουόλις. Μα είναι υπέροχη.
Β’ Ανδρικού
Γελάω και μόνο με την υποψηφιότητα του Ντε Νίρο, που υποδύεται τον Αμερικανό Ραπτόπουλο. Ντροπή. Ο Χόφμαν νομίζω ότι δεν έχει τύχη, ίσως η ασφαλής επιλογή είναι ο Κριστόφ Βαλτζ, αλλά έχω ένα προαίσθημα και θα ποντάρω
- Τόμι Λι Τζόουνς, γιατί αν υπάρχει Θεός το Lincoln θα πατώσει και θα επιπλεύσει μόνο αυτός.
- Άλαν Άρκιν, γιατί (Ar) Go Fuck Yourself. Τυπάρα ο θείος Άλαν.
Ευσεβής Πόθος : Κριστόφ Βαλτζ, γιατί δεν χορταίνω να τον βλέπω.
Β΄Γυναικείου
Η Σάλι Φιλντ είναι πάντα η καλή θεία, αλλά ειλικρινά όσο κι αν δεν μπορώ να την κράξω με κουράζει αφόρητα σχεδόν όπου κι αν έχει παίξει . Η Έλεν Χαντ δε νομίζω ότι θα το κάνει το καλό, ενώ και η Τζάκι Γουίβερ δε μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στο Playbook. Άρα,
- Αν Χάθαγουέι, γιατί μπορεί να μην έχω δει τους Άθλιους αλλά όλοι λένε ότι είναι φαβορί και θα την ποντάρω, άσε που είναι φοβερή γκόμενα και ας λέτε εσείς ότι θέλετε, εγώ μετά το Love and Other Drugs τη λάτρεψα.
- Έιμι Άνταμς, γιατί σε κάθε ταινία που κάνει είναι καλύτερη από την προηγούμενη, είναι παράξενα όμορφη και έχει τα πιο υγρά, καθηλωτικά μάτια που διαθέτει το Αμέρικα.
Σκηνοθεσίας
Στύβω το μυαλό μου αλλά δεν μπορώ να βρω ούτε έναν καλό λόγο να το πάρει ο Σπίλμπεργκ, κι ας το πάρει, εγώ νίπτω τας χείρας μου και δεν υπογράφω, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Ο κ. Ράσελ και που θα είναι εκεί πρέπει να χαμογελάει σαν να έχει καταπιεί κρεμάστρα, ενώ στον Τσάιτλιν αξίζουν τα μπράβο όλου του κόσμου, είναι πολύ δυνατό αουτσάιντερ αλλά… αλλά. Ποντάρω σε
- Ανγκ Λι, γιατί του έχω έρωτα και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, άσε που η σκηνή των φωτοφόρων ψαριών μέσα στα κύματα είναι η πιο όμορφη της χρονιάς και τη θυμάμαι σαν τζάμπα μαστούρα, που έλεγε κι ο Τζιμάκος ο Πανούσης.
- Μίκαελ Χάνεκε, ε, γιατί είναι ο καλύτερος, τι να κάνουμε τώρα. Ποτέ άλλοτε τα πλάνα ενός τόσο άδειου και σε διαδικασία σήψης διαμερίσματος δεν έκαναν τέτοιο εκκωφαντικό θόρυβο.
Σεναρίου
Εδώ έχουμε γκανιάν, μιας και είναι ίσως το μόνο αγαλματίδιο όπου υπάρχει ξεκάθαρο φαβορί που δε χάνει με τίποτα. Ασφαλώς
- Κουέντιν Ταραντίνο, αφού και στο Django Unchained κεντάει στο χαρτί του απολαυστικούς, bigger than life διαλόγους και πλάθει χαρακτήρες με προδιαγεγραμμένη, αλλά άκρως διασκεδαστική μοίρα. «Sorry, I couldn’t resist».
- Μίκαελ Χάνεκε. Δεν θα κερδίσει, αλλά έχω ένα ακόμα ποντάρισμα να κάνω, οπότε γιατί όχι…
Ευσεβής Πόθος : Γουές Άντερσον & Ρόμαν Κόπολα. Γιατί ο Γουές, με κάθε του ταινία, μας επιτρέπει να γινόμαστε για λίγο και πάλι αγόρια. Οι βαρετοί ενήλικες που στην πραγματικότητα είμαστε, μας κάνουν τη χάρη και εξαφανίζονται, έστω για ένα διωράκι…
Αυτά. Καλά βραβεία, καλή προβολή και καλό ξενύχτι στους γενναίους και μην ξεχάσω, αλληλεγγύη στο Νικ Νόλτε. Για πάντα στην καρδιά μας.
