Σκηνοθεσία: Γκρεγκ Αράκι
Παίζουν: Ρόουζ ΜακΓκόουαν, Τζέιμς Ντιβάλ, Τζόναθαν Σάετς
Διάρκεια: 83΄
Έτος: 1995
«Έχεις νιώσει ποτέ πως η πραγματικότητα είναι πιο διεστραμμένη από τα όνειρα;»
Υπάρχουν μερικές ταινίες που είναι πολύ καλές, κάποιες είναι φοβερές και τρομερές, κάποιες είναι βαρετές, κακές, φτωχές, ανόητες και υπάρχουν πού και πού κάποιες ταινίες, λιγοστές είναι η αλήθεια, που μπορούν να χαρακτηριστούν μονάχα ως «εμπειρία». Καλώς ήρθατε, λοιπόν, στον τρελό, άναρχο, ανεξέλεγκτο, φρικιαστικό, εφιαλτικό και νοσηρό κόσμο του «The Doom Generation». Ναι, είναι μια ταινία δρόμου που όμοιά της δεν έχετε ξαναδεί και πολύ δύσκολα θα ξαναδείτε (αν και η ελπίδα, ως γνωστόν, πεθαίνει τελευταία).
Η Έιμι και ο Τζόρνταν είναι δυο έφηβοι που ζουν όχι μόνο στο περιθώριο της κοινωνίας, αλλά και στο περιθώριο της πραγματικότητας. Η Έιμι λέει ψέματα, είναι σκληρή, δυναμική, σέξι και τίγκα στον ερωτισμό, ο Τζόρνταν είναι αφελής, ρομαντικός, μπερδεμένος σεξουαλικά και δείχνει μεγάλη κατανόηση στα… πάντα. Με λίγα δολάρια στην τσέπη οδηγούν προς τα κάπου, χωρίς αυτό το κάπου να ορίζεται ποτέ. Μαζί τους θα βρεθεί και ο Ξαβιέρ, ένας νεαρός γόης, άξεστος, ντόμπρος, ευθύς, πρόστυχος που μπορεί να ξελογιάσει με το λάγνο του βλέμμα τόσο την Έιμι όσο και τον Τζόρνταν. Στο μετα-αποκαλυπτικό ταξίδι τους προς το άγνωστο σε έναν κόσμο που μοιάζει να έχει διαλυθεί προ πολλού, θα υπάρξει άπλετη ηδονή, κομμένα κεφάλια που μιλάνε, βία βουτηγμένη σε μια ονειρική διαστροφή και ξανά ερωτισμός σε ένα από τα πιο ιδιόμορφα ερωτικά τρίγωνα του αμερικάνικου τουλάχιστον κινηματογράφου.
Είναι μια ταινία που μπορεί να σε κάνει να σηκωθείς να φύγεις από την αίθουσα, είναι μια ταινία που μπορεί να σε σοκάρει ή απλώς να τη βρεις ανόητη και ρηχή. Αν δεν κάνεις όλα τα παραπάνω, τότε είναι μια ταινία που μπορείς να λατρέψεις με τον ίδιο τρόπο που θα λάτρευες έναν αφηρημένο, πρόστυχο και βλάσφημο πίνακα ζωγραφικής ακολουθώντας το ένστικτό σου, χωρίς να καταλαβαίνεις ακριβώς το γιατί. Διότι πρόκειται για μια κιτς αισθητική απόλαυση με ζωντανούς χαρακτήρες, πρόκειται για μια ταινία με ευφυέστατους διαλόγους και αδιανόητη ενέργεια, μια ταινία σαν πυροτέχνημα που εκρήγνυται σχηματίζοντας αλλόκοτους σχηματισμούς με αλλόκοτα χρώματα, μια ταινία με πάρα πολλά κότσια και νεανική αυθάδεια. Πάνω από όλα, όμως, πρόκειται για μια ταινία που έχει ψυχή. Μια ψυχή σκοτεινή, νοσηρή μα και αναπάντεχα τόσο φωτεινή. Μια ερώτηση μονάχα: Είστε έτοιμοι; Είστε αληθινά έτοιμοι;
