Σκηνοθεσία: Μάθιου Βον
Παίζουν: Τζέιμς ΜακΑβόι, Μίκαελ Φασμπέντερ, Κέβιν Μπέικον, Τζένιφερ Λόρενς
Διάρκεια: 132΄
Μεταφρασμένος τίτλος: “X-Men: Η πρώτη γενιά”
Κάποτε εντάξαμε στο λεξιλόγιό μας τα λεγόμενα σίκουελ, τις συνέχειες των ταινιών. Την τελευταία δεκαετία έχουμε εξοικειωθεί πλέον και με τον όρο πρίκουελ, δηλαδή την ταινία η οποία γυρνάει πίσω στο χρόνο για να μας δείξει πώς ξεκίνησε ο εκάστοτε μύθος. Βεβαίως το πρίκουελ είναι κι ένας τρόπος για να ξεχειλίζουν τα ταμεία από χρήματα και φυσικά να μειώνονται τα έξοδα παραγωγής, αφού παρακολουθώντας τους χαρακτήρες σε νεαρή ηλικία, ανανεώνεται το καστ και δεν χρησιμοποιούνται πλέον οι ίδιοι καλοπληρωμένοι ηθοποιοί. Τώρα, όμως, ακούγομαι σαν να γκρινιάζω, οπότε ας σταματήσω.
Εδώ, λοιπόν, έχουμε το πρίκουελ της γνωστής σειράς το οποίο ξεκινάει στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξηγεί πώς διαμορφώθηκαν οι χαρακτήρες των μεταλλαγμένων, πώς ο Μαγκνέτο, ο καθηγητής Χαβιέ και η Μιστίκ ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία ως αδελφικοί φίλοι για να χωρίσουν τελικά οι δρόμοι τους και καταλήγει να μας «εξηγεί» όσα δεν ξέραμε για την κρίση των πυραύλων στην Κούβα τον Οκτώβριο του 1962. Τότε που εν μέσω του ψυχρού πολέμου η Σοβιετική Ένωση του Χρουστσόφ προκειμένου να απαντήσει στην τοποθέτηση πυραύλων των Η.Π.Α. του Κένεντι στην Τουρκία, αποφάσισε να στείλει τους δικούς της πυραύλους στην Κούβα. Κι ενώ ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος βρισκόταν κυριολεκτικά πέντε χιλιοστά μακριά (όσο δηλαδή να πατηθεί ένα κόκκινο κουμπί), ευτυχώς οι μεταλλαγμένοι με τις ιδιαίτερες ικανότητές τους αποσόβησαν το μοιραίο κι έτσι εμείς σήμερα ζούμε σ’ έναν κόσμο με λιγότερες τερατογενέσεις, μπόλικο οικονομικό χάος κι εν αναμονή του τρίτου παγκοσμίου πολέμου που ίσως αργήσει μερικά χρόνια, δεκαετίες ή και αιώνες ακόμη. Όμως θα έρθει. Να είστε σίγουροι γι’ αυτό.
Παραδόξως η ταινία δεν είναι διόλου κακή, αλλά αυτό ισχύει γενικότερα για τη σειρά των X-men, η οποία πέρα από το στοιχείο της δράσης, θέτει διάφορα ερωτήματα για τη φύση του ανθρώπου, τις κοινωνικές διακρίσεις και τον κίνδυνο του ολοκληρωτισμού δια της αμφιλεγόμενης λατρείας για τη γενετική. Και πάνω απ’ όλα αναδεικνύει την προβληματική γύρω από τις έννοιες «κανόνας» και «διαφορά», αφού όπως η ιστορία γράφεται από το νικητή, έτσι και η κανονικότητα ορίζεται από την εξουσιαστική πλειοψηφία ή μειοψηφία. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως η ταινία φέρνει την επανάσταση στη σκέψη. Κάθε άλλο…
Το πρώτο μέρος του πρίκουελ είναι ιδιαιτέρως σφιχτό με τους διάφορους χαρακτήρες να έρχονται σε μια πρώτη επαφή με τη διαφορετικότητά τους προκειμένου να την αποδεχθούν ή όχι. Προφανώς μετά ακολουθεί ένα όργιο εξωπραγματικών εφέ κι επικής μουσικής αφιερωμένο αποκλειστικά στους θιασώτες των ακατάσχετων εκρήξεων (οι υπόλοιποι απλώς θα περιμένουν να τελειώσει το παραισθησιογόνο τριπάκι) για να έρθει το γλυκόπικρο κι ενδεχομένως άθελά του ευφυές κλείσιμο που καλεί τον θεατή να πάρει θέση.
Πώς αντιδράς όταν ο κοινωνικός σου περίγυρος σε αποκλείει λόγω της διαφορετικότητάς σου; Μαθαίνεις να αγαπάς τις διαφορές σου και να μάχεσαι κατά της καταπιεστικής πλειοψηφίας που σε βλέπει ως φρικιό ή προσπαθείς να τις χαλιναγωγήσεις-συγκαλύψεις προσπαθώντας να κερδίσεις την ένταξή σου στη μάζα; Πριν διαβάσετε παρακάτω, σταθείτε μισό λεπτό και δώστε μια απάντηση. Το κάνατε; Τώρα διαβάστε και τούτο: αυτοί που επιλέγουν το πρώτο είναι οι «κακοί» της σειράς! Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω…
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”
Δείτε σχετικά: εδώ
