Σκηνοθεσία: Σεθ Ρόγκεν, Έβαν Γκόλντμπεργκ
Παίζουν: Σεθ Ρόγκεν, Τζέιμς Φράνκο, Τζόνα Χιλ, Τζέι Μπαρούτσελ, Ντάνι ΜακΜπράιντ
Διάρκεια: 107΄
Ο υποψήφιος για Όσκαρ ηθοποιός Τζέιμς Φράνκο («127 ώρες») αγοράζει στο Χόλιγουντ μια πολυτελή υπερσύγχρονη βίλα και «ρίχνει» ένα πάρτι με καλεσμένους όλη την αφρόκρεμα του Λος Άντζελες. Ανάμεσά τους ο Σεθ Ρόγκεν, ο επίσης υποψήφιος για Όσκαρ Τζόνα Χιλ («Μoneyball»), η χαριποτερική Έμα Γουότσον, ο Μάικλ Σέρα, η… Ριάνα και πολλοί άλλοι, διάσημοι κυρίως από τηλεοπτικές σειρές και κωμωδίες. Όμως αυτό που ο Τζέιμς Φράνκο δεν ξέρει και δεν υπολογίζει είναι πως έφτασε η Μέρα της Κρίσης, η Αποκάλυψη! Επιτέλους οι ουρανοί ανοίγουν, φωτιές και λάβες σαρώνουν την πόλη των αγγέλων, δαίμονες με κέρατα και εφτά κεφάλια ξεπηδούν από την κόλαση και μόνο οι ενάρετοι έχουν θέση στον παράδεισο. Εφόσον πρώτα μακελεύονται οι περισσότεροι καλεσμένοι του πάρτι και είτε χάνονται στα έγκατα της γης είτε καταβροχθίζονται από τέρατα, έξι από αυτούς βρίσκουν καταφύγιο στο σπίτι του Τζέιμς Φράνκο και προσπαθούν να επιβιώσουν ή να… πάνε στον παράδεισο.
Υπάρχουν αμέτρητες σχολές κινηματογραφικού χιούμορ και δεν θα μπω στη διαδικασία να τις ονομάσω από το φόβο μήπως αφήσω κάποια από έξω. Ας ξεκαθαρίσω πως στο μέτρο του δυνατού προσπαθώ να είμαι ανοικτός σε όλες. Μπορεί στην κορυφή της πυραμίδας να τοποθετώ παραδοσιακές αξίες, όπως τους Μόντι Πάιθον και τον Πίτερ Σέλερς, των οποίων τις ταινίες και τα σκετσάκια δεν βαριέμαι να βλέπω ξανά και ξανά γελώντας με τα ίδια αστεία, αλλά εξίσου μπορώ να ξεκαρδιστώ με την καφρίλα του «Κάτι τρέχει με τη Μαίρη» (θυμάμαι πως έκλαιγα από τα γέλια στο σινεμά, ναι, το ομολογώ), την σκατολογική πλην σατιρική ευρηματικότητα του Μπεν Στίλερ («Zoolander» και «Tropic Thunder»), τη σαχλαμάρα του Άνταμ Σάντλερ (μόνο στα καλύτερά του) και πάει λέγοντας. Α, και θεωρώ πως η ταινία «Ο παρουσιαστής: ο θρύλος του Ron Burgundy» με τον Γουίλ Φέρελ είναι ένα καθαρόαιμο διαμάντι (δείτε την πρώτα, μιλήστε μετά). Έχοντας πει όλα τα παραπάνω, να προχωρήσω παρακάτω λέγοντας πως το «This is the end» είναι μια από τις πιο τίμιες, ευρηματικές, σύνθετες κι έξυπνες αμερικάνικες κωμωδίες των τελευταίων ετών.
Πατάει σε μια πανέξυπνη ιδέα και βασίζεται σε μια πλειάδα ταλαντούχων κωμικών (κι όχι μόνο), οι οποίοι δεν διστάζουν να τσαλακώσουν την εικόνα τους (μέχρι νεωτέρας ο τολμηρός και πανέμορφος Τζέιμς Φράνκο βρίσκεται στους κορυφαίους πέντε ηθοποιούς της γενιάς του). Επιπλέον, πέρα από το κάφρικο χιούμορ (η σκηνή λογομαχίας περί αυνανισμού μεταξύ του Τζέιμς Φράνκο και του Ντάνι ΜακΜπράιντ υπό το βλέμμα απογοήτευσης του Σεθ Ρόγκεν είναι μνημειώδης), την αυτοπαρώδηση των ηθοποιών και τις αναφορές σε άλλες ταινίες που έχουν πρωταγωνιστήσει, έχουμε το χάος της Αποκάλυψης, μερικές καλές ανατριχίλες και μια αξιοπρεπή προσπάθεια να χτιστούν οι χαρακτήρες υπό συνθήκες απόλυτης επιβίωσης. Έχουμε δηλαδή ένα μικρό, ταπεινό και διακριτικό δοκίμιο στον ατομισμό, την εγωπάθεια, τη ματαιοδοξία, την υπεροψία, αλλά και τον αλτρουισμό, δίχως φανφάρες, με μπόλικο χιούμορ και δίχως τις πομπώδεις διακηρύξεις στις οποίες μας έχει τόσο συνηθίσει ο αμερικάνικος «εμπορικός» κινηματογράφος.
Η μόνη ένστασή μου και μικρή απογοήτευση είναι πως οι ηθοποιοί δεν υποδύονται πιστά τους εαυτούς τους, αλλά κάποιες εκδοχές του εαυτού τους, οι οποίες με τη σειρά τους βασίζονται σε κάποια αληθινά στοιχεία. Ναι, υπάρχουν αστεία βγαλμένα από τη ζωή τους, αλλά θα είχε (ίσως) περισσότερο ενδιαφέρον αν πατούσαν ακόμα περισσότερο στην πραγματικότητα. Βέβαια, από την άλλη αν συνέβαινε αυτό, τότε θα χάναμε για παράδειγμα την απολαυστική σύντομη εμφάνιση του Μάικλ Σέρα (βλέπε «Juno» και «Superbad»), με το αγαθό και συνεσταλμένο πρόσωπο να πνίγεται σε κιλά κοκαΐνης…
