Μεταφρασμένος τίτλος: «Στα όρια»
Σκηνοθεσία: Όρεν Μόβερμαν
Παίζουν: Γούντι Χάρελσον, Ρόμπιν Ράιτ, Σιγκούρνι Γουίβερ, Νεντ Μπίτι, Μπεν Φόστερ
Διάρκεια: 108΄
Το έχουμε μάθει και το έχουμε εμπεδώσει πλέον πως το να είσαι αστυνομικός στις Η.Π.Α. και κυρίως στο Λος Άντζελες είναι μια πολύ ζόρικη υπόθεση. Στην καθημερινότητά σου ζεις στη ζούγκλα των γκέτο, συναναστρέφεσαι με πρεζάκια, μέλη συμμοριών που για ψύλλου φτέρνισμα μπορούν να σου ακουμπήσουν το σαρανταπεντάρι στο κούτελο, σκληροτράχηλους νταβατζήδες και μια ατελείωτη λίστα από σκληρούς μπάσταρδους που θα είναι τυχεροί αν σαρανταρίσουν. Έχουμε μάθει επίσης πως ο χειρότερος εχθρός είναι το ίδιο το αστυνομικό σύστημα του οποίου η διαφθορά φτάνει μέχρι τα ανώτερα κλιμάκια. Από εκεί ξεκινάει το βρόμικο παιχνίδι, αλλά καταλήγει πολύ χαμηλά, στον απλό καθημερινό μπάτσο που θα ρίξει τρεις κλοτσιές παραπάνω σε κάποιον άσχετο και θα τη βγάλει καθαρή, που θα σκοτώσει κάποιον βιαστή εν ώρα καθήκοντος, οπότε δεν πειράζει, και που αν περάσουν από τα χέρια του παράνομα λεφτά, θα βγάλει μερικά στην άκρη και γι’ αυτόν.
Βρισκόμαστε στο 1999 στο τμήμα Ράμπαρτ, το αστυνομικό τμήμα που βρίσκεται στη γραμμή πυρός και το οποίο ταλανίζεται από ένα αληθινό σκάνδαλο. Εκατοντάδες καταγγελίες για αστυνομικούς που παραποίησαν αποδεικτικά στοιχεία, συμμετείχαν σε κλοπές, συνεργάζονταν με εμπόρους ναρκωτικών κι άλλα τέτοια ωραία (παρεμπιπτόντως η υπόθεση ακόμα δεν έχει κλείσει, ενώ το εν λόγω τμήμα έχει καταγραφεί ως το πιο βρόμικο στις Η.Π.Α.). Ο αστυνομικός Ντέιβ Μπράουν είναι ένας απλός αστυνομικός, ο τελευταίος τροχός της αμάξης, ένας δεινόσαυρος που αργοπεθαίνει. Ζει με δυο γυναίκες και δυο κόρες προσπαθώντας να κρατήσει μια οικογενειακή συνοχή που είναι καταδικασμένη εκ προοιμίου ενώ τα βράδια τριγυρνάει σε μπαρ ψάχνοντας σεξ. Είναι μισογύνης, σωβινιστής, μισάνθρωπος και ομοφοβικός ή τουλάχιστον αυτά του φωνάζει κατάμουτρα η έφηβη κόρη του. Κυρίως όμως στη δουλειά του ακολουθεί αυτό που οι άλλοι ονομάζουν «παράδοση της διαφθοράς» ενώ ο ίδιος το δικαιολογεί εκλογικεύοντας τις πρακτικές του. Ένας μικρός Θεός με σαρανταπεντάρι που κόβει και ράβει στα μέτρα του, που έχει κατηγορηθεί για τη δολοφονία ενός κατά συρροή βιαστή, ενώ χρησιμοποιεί το όπλο με μεγάλη ευκολία χωρίς να το πολυσκεφτεί και πού και πού κάνει και μια αρπαχτή για να μπορεί να πληρώσει τα χάπια που παίρνει και τους δικηγόρους που πληρώνει. Η ζωή του θα πάρει πολύ άσχημη τροπή όταν ένας άγνωστος θα τον βιντεοσκοπήσει να δέρνει με άγριο τρόπο έναν τύπο, ο οποίος τράκαρε με το αυτοκίνητό του το περιπολικό του Ντέιβ.
Είναι από τις σπάνιες φορές που σε μια ταινία του είδους το βάρος δεν πέφτει στις θεωρίες συνωμοσίας και στα βρόμικα παιχνίδια ούτε σε περιστατικά που εκβιάζουν το σασπένς. Πρόκειται για αυτό που ονομάζεται «ταινία χαρακτήρων» ή ακόμα καλύτερα «χαρακτήρα» και αυτό διότι το σενάριο συνυπογράφει ο Τζέιμς Έλροϊ, ο καλύτερος σύγχρονος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. Ο σκληροπυρηνικός Ντέιβ Μπράουν μπαίνει στο μικροσκόπιο και παρακολουθούμε την αγωνία του να κρατήσει το μυαλό του, όταν ο κόσμος που είχε πλάσει διαλύεται μπροστά του. Δεν μιλάμε ούτε για κάθοδο στην κόλαση ούτε για το δρόμο προς τη λύτρωση. Δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο, μονάχα μια πορεία ενός ανθρώπου χαμένου. Ο Γούντι Χάρελσον είναι ιδανικός στο ρόλο του και αποφεύγοντας υπερβολικές μανιέρες φτιάχνει το πορτρέτο ενός αινιγματικού ανθρώπου που βουλιάζει ψάχνοντας από κάπου να πιαστεί. Μπορεί να διαβάζετε καλά λόγια μέχρι τώρα, αλλά σας λέω να διαβάσετε κι αυτό: η ταινία είναι δύσπεπτη, όχι για όλα τα γούστα και αρκούντως καταθλιπτική. Σας προειδοποίησα.
