Μεταφρασμένος τίτλος: «Γάτος σπιρουνάτος»
Σκηνοθεσία: Κρις Μίλερ
Φωνές: Αντόνιο Μπαντέρας, Σάλμα Χαγιέκ, Ζακ Γαλυφιανάκης
Διάρκεια: 90΄
Σήμερα θα μιλήσουμε για γάτες, αυτό το υπέροχο αιλουροειδές που τόσοι αγάπησαν και τόσοι μίσησαν. Όσοι δεν είχατε ποτέ γάτα, πολύ πιθανό να ενστερνίζεστε τα κλασικά κλισέ πως είναι φοβητσιάρες, εγωίστριες, ακοινώνητες, άπιστες ακόμη και χαζές διότι επειδή τις πλησιάζετε στο δρόμο κάνοντας ψιτ ψιτ, αυτές σας ρίχνουν μια ματιά και μετά την κοπανάνε κάτω από το κοντινότερο αυτοκίνητο ή σκουπιδοτενεκέ. Ε, τι θέλετε να κάνουν; Να έρθουν να σας γλύψουν τα πόδια; Σαν πολύ μεγάλο δεν είναι το Εγώ σας; Δεν θα μπω στην παιδιάστικη διαδικασία σύγκρισης με τα σκυλιά (για να μην μιλήσω για την πολιτισμική παράνοια να συσχετίζουμε τη γατίσια συμπεριφορά με τη γυναικεία και τη σκυλίσια με την αντρική… Τζίζους Κράιστ…). Οι γάτες είναι πλάσματα της φύσης και ως τέτοια είναι χαρισματικά και πανέμορφα. Έχουν αξιοθαύμαστη ευλυγισία, εκπληκτικά αντανακλαστικά, ζηλευτή όραση, τηρούν με ευλάβεια τους κανόνες υγιεινής, βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση κι έχουν ιδιαίτερα αναπτυγμένο το ένστικτο επιβίωσης μέσα στη χαώδη πόλη που κρύβει αμέτρητους κινδύνους για αυτές (ρόδες αυτοκινήτων, ανταγωνίστριες γάτες, σκύλους και φυσικά ανθρώπους). Όταν κερδίζεις την εμπιστοσύνη τους (κι όχι, δεν αρκεί ένα πιάτο φαγητό) γίνονται τρυφερές, δοτικές, παιχνιδιάρες, επικοινωνιακές, αλλά ταυτόχρονα και απαιτητικές και σου ξεκαθαρίζουν ότι δεν είναι κτήμα σου. Αντιθέτως διεκδικούν το δικαίωμά τους να είναι αυτόνομες υπάρξεις με τα δικά τους «θέλω». Θέλουν το χώρο τους και θέλουν τον προσωπικό τους χρόνο για τα χόμπι και τις καθημερινές ασχολίες τους, όπως είναι μεταξύ άλλων η καθαριότητα, το κυνήγι μυγών η παρατήρηση πτηνών και η πολλοστή ανίχνευση των μυστικών γωνιών του σπιτιού ή της αυλής. Εξάλλου ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι κρύβεται πίσω από την ίδια πέτρα ή το ίδιο ποδάρι ενός καναπέ. Ο κόσμος της γάτας είναι γεμάτος αβεβαιότητες.
Ο… σπιρουνάτος γάτος (ή καλύτερα ο παπουτσωμένος γάτος) είναι ένας γάτος μαχητής, με μπότες σπαθί και καπέλο, γόης κι ερωτύλος. Θα ήθελε να είναι σπιτικός αλλά οι συνθήκες τον πέταξαν στους μεξικάνικους δρόμους να περιφέρεται τυχοδιωκτικά σε στιλ καταραμένου ήρωα από σπαγγέτι γουέστερν. Όταν θα συναντήσει όμως μια όμορφη γάτα και τον… Χάμπτι Ντάμπτι, ένα ομιλόν αυγό και παλιό αδερφικό φίλο, θα πειστεί να τους βοηθήσει να κλέψουν τα μαγικά φασόλια, να ανέβουν στη χώρα των γιγάντων και να κλέψουν τα χρυσά αυγά.
Όπως καταλαβαίνετε, δεν έχουμε τον αυθεντικό μύθο του παπουτσωμένου γάτου, αλλά έναν αχταρμά-παρωδία παραμυθιών σε στιλ Σρεκ, αφού και ο χαρακτήρας του πονηρού γάτου με την κατά βούληση χαδιάρικη φατσούλα πρωτοεμφανίστηκε πλάι στο πράσινο ογκρ. Το στοίχημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η ταινία να κινείται σε διάφορα επίπεδα, ώστε να μην ικανοποιούνται μονάχα τα παιδιά, αλλά κι ένα ενήλικο κοινό ικανό να αναγνώσει την ταινία με διαφορετικό τρόπο. Σίγουρα δεν φτάνει την πολυπλοκότητα κι ευρηματικότητα του πρώτου τουλάχιστον Σρεκ, αλλά η αλήθεια είναι ότι εκμεταλλεύεται αρκετά καλά την περσόνα του χαρισματικού γάτου και παίζει έξυπνα με τα αιλουροειδή ένστικτά του. Το παιδικό κοινό θα κατακτηθεί οπωσδήποτε. Το ενήλικο κοινό εν μέρει. Μερικοί ίσως απογοητευτούν λιγάκι από την απλοϊκότητας της πλοκής. Κι αν κάποιοι γελάσουν λίγο περισσότερο, αυτοί θα είναι αναμφισβήτητα οι γατόφιλοι…
