Σκηνοθεσία: Michel Ocelot
Διάρκεια: 95′
Η ταινία Η Ντιλιλί στο Παρίσι (Dilili à Paris) είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Michel Ocelot, μετά τις εξής: Ο Κιρικού και η μάγισσα (Kirikou et la sorcière, 1998 – μαζί με τον Raymond Burlet), Πρίγκιπες και πριγκίπισσες (Princes et princesses, 2000), Ο Κιρικού και τα άγρια θηρία (Kirikou et les bêtes sauvages, 2005 – μαζί με την Bénédicte Galup), Ιστορίες της νύχτας (Les contes de la nuit, 2011), Ο Κιρικού και οι άνδρες και οι γυναίκες (Kirikou et les hommes et les femmes, 2012) και Ivan Tsarévitch et la princesse changeante (2016).
Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε τον περασμένο Ιούνιο, όταν το φιλμ αποτέλεσε την ταινία έναρξης του φεστιβάλ κινουμένων σχεδίων του Ανεσί. Το κόστος της έφτασε τα 6,9 εκατομμύρια ευρώ ενώ οι εισπράξεις της από τις κινηματογραφικές προβολές της στη Γαλλία έφτασαν τα 4,5 εκατομμύρια δολάρια. Η Ελλάδα είναι η τέταρτη χώρα στην οποία προβάλλεται εμπορικά η ταινία, μετά τη Γαλλία, τη Σλοβακία και τον Λίβανο! Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά αλλά και στα γαλλικά με ελληνικούς υποτίτλους.
Παρίσι, Μπελ Επόκ (σημείωση: Μπελ Επόκ είναι η περίοδος της ευρωπαϊκής ιστορίας που διήρκεσε από το 1871 έως την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1914). Η Ντιλιλί είναι ένα ευγενέστατο μικρό κοριτσάκι. Προέρχεται από τη Μελανησία, είναι δηλαδή Κανάκ, οπότε το χρώμα του δέρματός της δεν είναι λευκό, όπως όλων των κατοίκων της γαλλικής πρωτεύουσας, κάτι που της προκαλεί προβλήματα. Οι τρόποι της, πάντως, και τα άψογα γαλλικά της, παραπέμπουν σε ένα κορίτσι καλλιεργημένο. Ο Ορέλ είναι ένας μεγαλύτερός της έφηβος, που οδηγεί τρίκυκλο και τη συμπαθεί από την πρώτη στιγμή που τη βλέπει.
Οι δυο τους γρήγορα θα γίνουν φίλοι και θα αποφασίσουν να εξιχνιάσουν τις μυστηριώδεις εξαφανίσεις νεαρών κοριτσιών, οι οποίες μαστίζουν τη μεγαλούπολη. Όσο προχωρά την έρευνά της η Ντιλιλί, συναντά μία σειρά από απίθανους χαρακτήρες και επιφανείς φιγούρες της επιστήμης, της κοινωνίας και της τέχνης: συναντά τον Μονέ και τον Προυστ, τον Παστέρ και τον Ντεμπισί, γίνεται φίλη με την Μαρί Κιουρί, επισκέπτεται το γραφείο του Γουστάβου Άιφελ στην κορυφή του ομώνυμου πύργου και ο Φερδινάνδος φον Ζέπελιν τής δανείζει το αερόπλοιό του. Ο κάθε ένας από αυτούς τής δίνει στοιχεία για να τη βοηθήσουν στην αποστολή της.
Αυτό που με εντυπωσιάζει στις ταινίες του Ocelot είναι το γεγονός πως καταφέρνουν να αρέσουν το ίδιο σε παιδιά και ενήλικες. Θα περίμενε κανείς πως τα παιδιά, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία μεγαλώνουν με ταινίες της Disney και με τηλεοπτικές σειρές συγκεκριμένης, «εύκολης» αισθητικής, θα «κλωτσούσαν» σε κάτι που ξεφεύγει από τη νόρμα. Σε κάτι τόσο χειροποίητο, τόσο διαφορετικό, και γιατί όχι, απαιτητικό. Κι όμως, η ανταπόκριση είναι εξαιρετική.
Κι ας παρελαύνουν από αυτήν γύρω στους 100 (!) χαρακτήρες, από αυτούς που κυριαρχούσαν στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή του Παρισιού της συγκεκριμένης εποχής. Ονόματα που πέφτουν με καταιγιστικό ρυθμό, που τα παιδιά που θα δουν την ταινία ζήτημα αν γνωρίζουν το 10%. Το μυστικό είναι, όμως, ότι τα συγκεκριμένα ονόματα γίνονται εργαλεία μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ίντριγκας, αποτελούν κομμάτια ενός παζλ. Η ταινία λοιπόν έχει σασπένς και αγωνία για τους μικρούς θεατές, έχει και πλάκα, ενώ διαθέτει και απίστευτα χρώματα και υπέροχη μουσική. Κι έχει ως πρωταγωνιστές ένα αγόρι κι ένα κορίτσι – οπότε υπάρχει δυνατότητα ταύτισης ένθεν κι ένθεν.
Όλα τα υπόλοιπα, αυτά που ικανοποιούν τους ενήλικες, τα καρπώνονται ασυνείδητα. Γιατί η ταινία λειτουργεί πολλαπλώς και σε διάφορα επίπεδα, όντας πλημμυρισμένη νοσταλγία. Φωτογραφίες της Μπελ Επόκ «μπολιάζονται» μέσα στον animated κόσμο, συνθέτοντας ένα σύμπαν άφατης κομψότητας: δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το «πραγματικό» από το «ζωγραφιστό». Ξεχωρίζεις όμως το μαγικό, το συναρπαστικό, το φευγάτο. Και μετά, έρχονται τα μηνύματα, όχι ως από καθέδρας ρητορεία. Διότι προκύπτουν αβίαστα, χωρίς άγχος, λειτουργικά και με σαφήνεια. Μηνύματα που βάζουν κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και θεραπεύουν κάθε αντίρροπη δύναμη μωρίας και οπισθοδρόμησης, με εικόνες και καταστάσεις που παραπέμπουν στο σήμερα.
Μέσα σε όλα αυτά, ξεπροβάλλει και το μοτίβο με τους Κυρίαρχους Άνδρες. Ο Γάλλος δημιουργός παρουσιάζει μια ζοφερή εικόνα: άνδρες, νοσταλγοί μιας παλιότερης εποχής, όπου όλα ήταν τάχα μου καλύτερα (σας θυμίζει κάτι όλο αυτό;), απαγάγουν νεαρά κορίτσια, τα ντύνουν με ολόμαυρα ρούχα από την κορυφή ως τα νύχια (μια άλλη επίκαιρη νύξη εδώ, ενάντια στον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό) και τα «εκπαιδεύουν» να γίνουν δουλικά, αναγκάζοντάς τα να κυκλοφορούν στα τέσσερα, σαν ζώα. Η Ντιλιλί, όμως, θα σηκώσει ανάστημα. Η Ντιλιλί θα αντιδράσει και θα επαναστατήσει. Η Ντιλιλί θα προσπαθήσει να ξεφύγει, να αποδράσει. Κι ας αναγκαστεί να βυθιστεί μέσα στους παρισινούς υπονόμους…
Έτσι, λοιπόν, ο Ocelot επιτυγχάνει να φτιάξει μια ταινία προσβάσιμη σε όλες τις ηλικίες, ευχάριστη στα μάτια και τα αυτιά, με αστυνομικό μυστήριο και ποτισμένη από τις αρχές του Διαφωτισμού, του Ουμανισμού, ενάντια σε κάθε μισαλλοδοξία. Μια ταινία απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε, σήμερα σε μια μπερδεμένη εποχή, όπου βλέπουμε ολοένα και περισσότερες στρατευμένες φεμινιστικές ταινίες πχ, οι οποίες δεν πιάνουν μία μπροστά στη δυναμική και την αθωότητα της Ντιλιλί.
Με αγάπη, από την Πόλη του Φωτός, ένα πραγματικό κομψοτέχνημα. Και μην αγχώνεστε: τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε. Κι ό,τι δεν κατανοούν απόλυτα, εν τέλει μένει στο πίσω μέρος του μυαλού τους για να αναδυθεί την κατάλληλη στιγμή. Ένα κορίτσι πάνω σε έναν γατόπαρδο. Μία από τις χαρακτηριστικές και τόσο δυνατές εικόνες της ταινίας, που λένε πολλά περισσότερα από χίλιες λέξεις.
