Σκηνοθεσία: Christopher McQuarrie
Παίζουν: Tom Cruise, Rebecca Ferguson, Jeremy Renner
Διάρκεια: 131’
Υπάρχει πια, σε ταινίες όπως το «Mission: Impossible – Rogue Nation», ένα ποιοτικό στάτους που θα ‘λεγε κανείς ότι έχει επιβληθεί απ’ τους καιρούς και τον ανταγωνισμό. Στην κατασκοπική περιπέτεια, αρχής γενομένης απ’ την τριλογία του Bourne, έχει επέλθει εδώ και μια δεκαπενταετία κάτι σαν βίαιη ενηλικίωση. Ο ωμός ρεαλισμός, η έμφαση στην τρωτή πλευρά του ήρωα (η θνητότητα, παρά το γεγονός ότι δεν πλήττει ποτέ τον πρωταγωνιστή –πώς θα μπορούσε άλλωστε αφού μιλάμε για συνεχιζόμενα franchise – πλανιέται, έστω και ως υποψία, πάνω κι απ’ το δικό του κεφάλι), μια κάποια διάσταση δραματικού ανθρωποκεντρισμού κι η ανάγκη να ριζώσει το θέαμα μέσα στον πραγματικό κόσμο, έχουν δώσει εξαιρετικά αποτελέσματα συναρπαστικών ταινιών δράσης που μπορούν να λειτουργήσουν και ως αυτόνομα, πυκνά φιλμ με περιεχόμενο, ικανά να δραπετεύσουν απ’ το σφικτό πλαίσιο της σειριακής δομής. Ο δεύτερος και τρίτος Bourne, τα “Casino Royale” και «Skyfall» αλλά και το «Mission: Impossible – Ghost Protocol», είναι τα καλύτερα δείγματα της νέας αυτής τάσης των studios που δεν αντιλαμβάνονται πια τους υπερκατασκόπους τους ως καρτουνίστικες καρικατούρες ή τις ιστορίες τους ως προσχήματα για να ξεσπάσουν αποστομωτικά set pieces πυροβολισμών, εκρήξεων και ακροβατικών, αποκλειστικά προς τέρψη του αμφιβληστροειδή, όχι όμως και του εγκεφάλου που πρέπει να μετριάσει τις απαιτήσεις του.
Στην περίπτωση του πέμπτου Mission Impossible, κι ενώ η παράδοση αυτή καλά κρατεί (αρκεί να συγκρίνει κανείς αυτή την ταινία με το ανεκδιήγητο κι αθέλητα κωμικό «Mission: Impossible 2», για να δει τον δρόμο που έχει διανυθεί), αρχίζουν να διακρίνονται πια ορισμένα σημάδια φθοράς. Η συνταγή είναι γνωστή, η δοσολογία –σχεδόν- ισορροπημένη (υπάρχουν τα εντυπωσιακά locations που σε κάνουν να καταριέσαι την τύχη σου που δεν έχεις καταφέρει να ταξιδέψεις τόσο όσο θα ήθελες, τα τρελά gadgets, οι απίθανες καταστάσεις που αντιμετωπίζονται σοβαρά, το –απαραίτητο για την αποσυμπίεση – χιούμορ αλλά κι ο υπονοούμενος ρομαντισμός, η παραπλανητική αληθοφάνεια κι η επιλογή για λιγότερα «παπατζιλίκια» και περισσότερη οικονομία στην διάχυση εξωφρενικής δράσης προς πάσα κατεύθυνση) αλλά κάπου στα μισά νιώθεις ότι όλα αυτά τα έχεις ξαναδεί πρόσφατα και ίσως καλύτερα, ότι οι πολιτικές αιχμές του σεναρίου παραείναι κοινότοπες κι ότι η πολυπόθητη αίγλη μεγάλης ταινίας είδους (κάτι σαν αυτό που κατάφερε ο Sam Mendes στο «Skyfall») εξαντλείται στην αστραφτερή θωριά που εξασφαλίζει στο rogue nation η μαγευτική φωτογραφία του Robert Elswit, του ανθρώπου που έκανε δυο σπουδαία φιλμ της χρονιάς αυτής, το «Nightcrawler» και το «Inherent Vice», να δείχνουν ακόμα σπουδαιότερα.
Οπωσδήποτε δεν είναι για πέταμα μια περιπέτεια δουλεμένη με τέτοιον επαγγελματισμό και μεράκι απ’ όλους τους συντελεστές της. Απλώς έχει ανέβει πολύ ο πήχης κι είναι λογικό οι απαιτήσεις πια να είναι κι αυτές μεγαλύτερες. Υπό άλλες συνθήκες, κι αν δεν ήταν τόσο σκληρός ο ανταγωνισμός, το «Mission: Impossible – Rogue Nation» θα μπορούσε να ξεχωρίσει ως ένα από τα καμάρια του κατασκοπικού θρίλερ για μεγάλο κοινό, τελικά, όμως, σε αφήνει με μια αίσθηση μπωντλερικού ανικανοποίητου: τόσο κοντά στο να κατακτήσει την πλήρη ουσία του ως κινηματογράφος ψυχαγωγίας, κι όμως χωρισμένο από την πραγμάτωση εξαιτίας λεπτότατων αστοχιών και αδιόρατων καταπτώσεων. Καίτοι ικανότατος στο σκηνοθετικό κομμάτι ο McQuarrie (πράγμα γνωστό σε όσους θυμούνται το υποτιμημένο «The Way of the Gun», ενώ το πρόσφατο, καταπληκτικό, «Jack Reacher» λειτουργεί ως αδιάψευστο τεκμήριο για τους «ξεχασιάρηδες» και τους νεότερους), ως σεναριογράφος δεν καταφέρνει να υπογράψει κάτι το αληθινά αξιομνημόνευτο, και είναι κρίμα γιατί ως μάστορα της πλοκής τον πρωτογνωρίσαμε (ας μην ξεχνάμε ότι είναι ο άνθρωπος που υπέγραψε ένα από τα πιο θρυλικά σενάρια των 90’s, αυτό για το «Usual Suspects») .
Τα πολυφορεμένα κλισέ της τυπικής κατασκοπικής ταινίας σε συνδυασμό με μια λιγάκι ξεχειλωμένη διάρκεια όπου συσσωρεύει τις κλιμακώσεις, μετατρέπουν τo -κατά τα άλλα εξαιρετικά καλογυρισμένο και απαστράπτον- πέμπτο μέρος της σειράς, σε μια λιγάκι φλύαρη -αλλά και πάλι πολύ ανώτερη του μέσου όρου- περιπέτεια, που τιμάει τα λεφτά του action fan, χωρίς να προσφέρει το απογειωτικό «κάτι παραπάνω» στον απαιτητικό σινεφίλ. Ο τελευταίος δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει, με κάποια θλίψη ίσως, ότι το είδος ξεμένει από ιδέες και ομφαλοσκοπεί αδιέξοδα. Εναποθέτοντας τις ελπίδες του για κάτι διαφορετικό στον νέο Bond που δεν αργεί.
