Μεταφρασμένος τίτλος: “Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο”
Σκηνοθεσία: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν
Παίζουν: Ζαν Πιερ Νταρουσέν, Αριάν Ασκαρίντ, Ζεράρντ Μεϊλάν, Μαριλίν Καντό
Διάρκεια: 107΄
Η ταινία ξεκινάει με μια κλήρωση. Ο Μισέλ είναι ο μεσήλικας αρχηγός του συνδικάτου κι έχει πάρει την εντολή από τη διεύθυνση πως προκειμένου η εταιρεία να παραμείνει ζωντανή, είκοσι εργάτες πρέπει να απολυθούν. Ο Μισέλ θεωρεί πως ο δικαιότερος τρόπος είναι αυτός της λοτερίας. Όλα τα ονόματα μέσα. Σαν ρώσικη ρουλέτα. Σε ποιους θα πέσουν οι σφαίρες; Τραβάει είκοσι χαρτάκια. Ένα από αυτά φέρει το όνομά του. Είναι πλέον άνεργος και η ζωή του παίρνει μια τροπή που ο ίδιος δεν θα φανταζόταν ποτέ. Προσπαθεί να αντλήσει ευτυχία από τα παιδιά, τα εγγόνια και τη συζυγική του σχέση. Όταν η γυναίκα του δουλεύει, προσπαθεί να αναλάβει τις δουλειές του σπιτιού, να μαγειρέψει, να καθαρίσει. Στην εικοστή επέτειο του γάμου του, οι φίλοι τού δωρίζουν ένα ταξίδι αναψυχής στην Αφρική. Το δέχεται, αλλά φαίνεται πως κάτι τον απασχολεί. Μια ζωή αριστερός και μαχητής νιώθει πως έχει πέσει στην παγίδα της αποχαύνωσης της αστικής τάξης. Και τότε θα γίνει το μεγάλο μπαμ. Ενώ ένα βράδυ παίζει χαρτιά με τη γυναίκα του, την αδερφή της και τον κουνιάδο του, δυο νεαροί με κουκούλες εισβάλλουν στο σπίτι, τους δένουν χειροπόδαρα και κλέβουν τα μετρητά και τις κάρτες τους. Ο κόσμος του Μισέλ έχει αναποδογυρίσει. Νιώθει οργή μα και ενοχή μαζί. Τα πράγματα θα μπλεχτούν ακόμα περισσότερο, όταν τυχαία θα αναγνωρίσει στον δρόμο έναν από τους ληστές…
Είναι αξιοθαύμαστη και τρομακτική η τάση και η ανάγκη των ανθρώπων να ορθώνουν τείχη και να δημιουργούν άμυνες περιφρουρώντας και δικαιολογώντας όλες τις αποφάσεις τους και τον τρόπο ζωής τους. Ο άνθρωπος αναζητά την αίσθηση της ασφάλειας για να καλύψει τους όποιους φόβους και φοβίες του. Ο ευκολότερος τρόπος άμυνας είναι να φτιάχνει βεβαιότητες και να αποφεύγει τις αμφισβητήσεις. Τα δόγματα και τα «πιστεύω» κάθε είδους είτε πολιτικού είτε θρησκευτικού προσανατολισμού , οι αιτιολογήσεις του στιλ «όλοι έτσι είναι», «όλοι το κάνουν», «εγώ είμαι εξαίρεση», «εγώ είμαι διαφορετικός» είναι μονάχα κάποιοι από τους τρόπους για να επιβεβαιώσουμε ότι αυτό που έχουμε επιλέξει είναι το σωστό. Το ανθρώπινο ΕΓΩ είναι τεράστιο και λάθη δεν παραδέχεται. Η αυτοκριτική στα είκοσι και στα τριάντα είναι δύσκολη αλλά όχι ανέφικτη. Στα πενήντα και στα εξήντα είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη. Πώς να παραδεχτείς τα λάθη σου; Πώς να σταματήσεις να δικαιολογείς τους όποιους συμβιβασμούς σου; Πώς να γίνεις ταπεινός όταν επί δεκαετίες προφασιζόσουν πως τα ξέρεις όλα;
Οι στιγμές που περνάει ο Μισέλ είναι δύσκολες. Η συνειδητοποίηση του τρόπου ζωής του είναι επώδυνη και η ιδεολογία του περί αλληλεγγύης κλονίζεται. Δεν είναι θεός. Δεν τα ξέρει όλα. Είναι απλός άνθρωπος. Έκανε και κάνει λάθη. Ο δρόμος προς την προσωπική ευτυχία και ισορροπία δεν έρχεται μέσα από βεβαιότητες, αλλά μέσω μια συνεχούς διαδικασίας ενδοσκόπησης και αυτοπροσδιορισμού και μέσω της αποδοχής πως όλα είναι ρευστά και πως όλες οι άμυνες είναι χάρτινες. Καλή η θεωρία, αλλά προφανώς η πράξη είναι δύσκολη. Ακριβώς όπως και οι προθέσεις της ταινίας που ναι μεν είναι καλές, αλλά η εκτέλεση αρχίζει να ξεφουσκώνει προς το τέλος, αφού η λύση που δίνεται σε όλο το παραπάνω ιδεολογικό, υπαρξιακό και συναισθηματικό προβληματισμό, είναι δυστυχώς εύκολη. Πολύ εύκολη…
