Σκηνοθεσία: Τομ ΜακΚάρθι
Παίζουν: Ματ Ντέιμον, Καμίγ Κοτέν, Άμπιγκεϊλ Μπρέσλιν
Διάρκεια: 140′
O σκηνοθέτης του Οσκαρικού «Όλα στο φως» Τομ Μακάρθι εξερευνά την αξία της δεύτερης ευκαιρίας και ταυτόχρονα αναρωτιέται αν το πεπρωμένο είναι προϊόν πνευματικής κατασκευής, σε ένα φιλμ που αφήνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε τελικά να διαπρέψει. Ο Μπιλ Μπέικερ (Ματ Ντέιμον), ένας χαμηλότατης κοινωνικής και οικονομικής τάξης, πρώην αλκοολικός πατέρας μεταβαίνει από την Οκλαχόμα στη Μασσαλία για να βρεθεί με την αποξενωμένη του κόρη, η οποία εκτίει ποινή 10 χρόνων για την δολοφονία της μουσουλμάνας συντρόφου της. Αυτό που στην αρχή μοιάζει με απλή επίσκεψη συμφιλίωσης εξελίσσεται σε ένα ανελέητο κυνήγι και μια ανασύσταση των τραγικών γεγονότων, καθώς παράλληλα ο εσωστρεφής άνδρας θα γνωρίζει μια κοινωνικά ευαίσθητη Γαλλίδα και θα συνδεθεί με την ίδια, αλλά και τη μικρή της κόρη.
Ο Μακάρθι σκηνοθετεί άλλοτε με περίσσεια αυτοπεποίθηση και άλλοτε με στερεοτυπική αδεξιότητα ένα φιλμ που αφιερώνει πολύ χρόνο στην πρώτη του πράξη (με τον κοινωνικά αδέξιο και πολιτισμικά ανάπηρο πατέρα να αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια του) χωρίς ωστόσο να παίρνει μπρος παρά μετά από αρκετή ώρα, όταν και αποφασίζει ότι δεν είναι δυνατόν να κρατήσει δύο ή τρία αφηγηματικά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη να επικεντρώνεται στο οικογενειακό δράμα, αλλά και στην ανάπτυξη των μοιραίων χαρακτήρων μιας ιστορίας που όλο και περισσότερο μοιάζει με αρχαιοελληνική τραγωδία.
Εξαιρώντας την αποτυχημένη απόπειρα της φυλετικής όξυνσης ή και την εντύπωση της πολιτισμικής διαφοράς ανάμεσα σε Ευρώπη και Αμερική (παρότι το σεναριακό τρικ με τον Μπιλ να ορίζεται στερεοτυπικά ως ψηφοφόρος του Τράμπ τελικά αποδίδει), το φιλμ βρίσκει τα πατήματά του μέσα από την εξαιρετική σε στιγμές πλανοθεσία, τις μικρές αλλά τρομερά εύγλωττες σκηνές που εκφράζουν πολλά περισσότερα από 20 λεπτά φιλμικού χρόνου, την εξαιρετικά ακριβή και απορομαντικοποιημένη φωτογραφία της παραθαλάσσιας γαλλικής μεγαλούπολης που σωστότατα επιλέχθηκε ως καμβάς πάνω στον οποίο χαράσσεται η εξέλιξη της ιστορίας και κυρίως την υπόκωφη, γεμάτη αδέξια ευαισθησία ερμηνεία του Ματ Ντέιμον.
Ο ρόλος του Μπιλ φιγουράρει ολοκάθαρα ως μια από τις πιο επιτυχημένες επιλογές του ηθοποιού τελευταία, καθώς ο Ντέιμον δίνει σάρκα και οστά σε έναν τελικώς πολύπλοκο ήρωα, κάνοντας αξιοθαύμαστη χρήση ερμηνευτικής λιτότητας και προβάλλοντας με διακριτικότητα και ακρίβεια τον ακατέργαστο συναισθηματικό κόσμο του, δίνοντας μια περφόρμανς που συγκαταλέγεται – μαζί με το σωστά μελαγχολικό σάουντρακ του Μάικλ Ντίνα αλλά και την γλυκύτατη και πρωτοεμφανιζόμενη Liloi Siauvaud – στα μεγάλα ατού της ταινίας.
Ο πολυσήμαντος αγγλικός τίτλος του φίλμ (μαθαίνεις από πολύ νωρίς ότι Stillwater είναι το όνομα της γενέτειρας του πρωταγωνιστή) αρχίζει και αποκτά συγκεκριμένο νόημα μόνο όταν η ταινία προσεγγίζει το εξαίσιο και βαθιά οδυνηρό φινάλε της, αλλά μπορεί κανείς παρόλα αυτά να αντιληφθεί την ευστοχία του καθόλη την πορεία, αποτυπώνοντας μια ολόκληρη ζωή σε πλήρη αδράνεια. Μια πραγματικότητα (και μαζί με αυτήν, μια ιστορία που κρύβεται μέσα της) που λιμνάζει, που μένει στάσιμη, εγκλωβισμένη στις επιλογές των ηρώων της και στην αδυναμία τους να «νομισματοποιήσουν», να εκμεταλλευτούν και να δώσουν τελικά αξία σε αυτό που τους κάνει καλύτερους, αλλάζοντας ουσιαστικά την καθημερινότητά τους και εγκαταλείποντας τα βαρίδια του παρελθόντος.
Αντιθέτως, οι καταραμένοι ήρωες της τσιμεντούπολης του Stillwater, ανάμεσα σε σκονισμένες βεράντες που βλέπουν στο πουθενά, γκρεμισμένα γιαπιά και χλιαρούς ταγκισμένους καφέδες, χρεώνουν τελικά και οι ίδιοι στους εαυτούς τους την καθόλου αξιοζήλευτη ικανότητα να καταστρέφουν συστηματικά ό,τι αγαπούν περισσότερο. Χωρίς όμως διθυράμβους και μεγαλειώδεις οραματισμούς, η εμπειρία κατορθώνει να γίνεται σύμμαχος, μέσα από μια μοιραία και γλυκόπικρη παραδοχή που σε αφήνει ανίκανο να αντιδράσεις. Σε αρμονία με το αιφνίδιο κατ του φινάλε, το οποίο ολοκληρώνει ιδανικά αυτό που συναισθηματικά παραμένει ημιτελές.
