Σκηνοθεσία: Μπαζ Λούρμαν
Παίζουν: Όστιν Μπάτλερ, Τομ Χανκς
Διάρκεια: 159’
Η ζωή του μεγάλου σταρ της ροκ εν ρόλ (ίσως του πιο λαμπερού και εμπορικού στην ιστορία της μουσικής) ξεδιπλώνεται μέσα από την τοξική σχέση του με τον μόνιμο μάνατζερ και ιμπρεσάριό του. Ο διαβόητος συνταγματάρχης Τομ Πάρκερ, πουλώντας αγάπη και συμπαράσταση μετέτρεψε σταδιακά τον Έλβις από επαναστάτη σε άκακο διασκεδαστή και παραγωγό εισοδήματος, οδηγώντας τον στην απόλυτη δόξα αλλά και την απόλυτη προσωπική καταστροφή, την καλλιτεχνική απαξίωση και εντέλει στον θάνατο, σε ηλικία μόλις 42 ετών.
Για πολλά μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον Μπαζ Λούρμαν: για υπερβολικό στρας και εξτραβαγκάντσα, για οπτικά παραληρήματα που μοιάζουν να εξυπηρετούν περισσότερο τον ίδιο παρά τις ιστορίες του, για ρηχές και επιφανειακές αποδόσεις, για υπεροψία και έπαρση στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, για φανφάρες και εξυπνακισμούς που οδηγούν μακριά από την ουσία, για κραυγαλέα αισθητική που μετατρέπεται σε καλλιτεχνικός αυτοσκοπός. Δεν μπορείς, όμως, με τίποτα να τον κατηγορήσεις για έλλειψη αγάπης (πάθους καλύτερα), ενδιαφέροντος και δοσίματος στο κάθε του εγχείρημα.
Ο Αυστραλός σκηνοθέτης εδώ δείχνει να έχει επιλέξει ένα πολύ αγαπημένο για τον ίδιο θέμα και, βουτώντας με ψυχή και ενθουσιασμό στο πρότζεκτ, αναλαμβάνει το τιτάνιο έργο να μιλήσει για μια bigger than life προσωπικότητα (όπως όλοι οι χαρακτήρες του, εξάλλου) ακολουθώντας τον με αγάπη, τρέλα, απόλυτη αφοσίωση και ίσως λιγάκι υπερβολική λατρεία. Η ιστορία έχει τα χαρακτηριστικά ενός κλασικού biopic, με την αγιοποίηση του κεντρικού προσώπου να είναι δεδομένη, την απουσία ουσιαστικής αμφισβήτησης και κριτικής επίσης, αλλά όλα μοιάζουν να απαθανατίζονται και να παρουσιάζονται αφενός απαστράπτοντα και αφετέρου φιλτραρισμένα μέσα από το πρίσμα του φανατικού οπαδού. Το στοιχείο αυτό αποπνέει μια αίσθηση αυθεντικότητας, γλυκιάς μελαγχολίας αλλά και δέους μπροστα στο μεγαλείο ενός μουσικού που κατάφερε να σμίξει και να κάνει προσβάσιμα στο «καθωσπρέπει» λευκό κοινό τα rhythm ‘n’ blues και τα gospel του αμερικάνικου νότου, εισπράττοντας παράλληλα τα πεινασμένα βλέμματα ενός κοινού που δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω του.
Το δίδυμο Tom Hanks και Austin Butler βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε σκηνής, σε ένα ντουέτο με εξαιρετική χημεία, ενώ το οπτικό θέαμα είναι αντάξιο της εικονοπλαστικής φήμης του σκηνοθέτη. Συμπερασματικά, το φιλμ σίγουρα θα τέρψει τους φαν τόσο τους είδους όσο και του βασιλιά Έλβις, θα αφήσει σκηνές σπουδαίας σκηνοθετικής ευφυίας (με αυτή της υπογραφής του συμβολαίου σε ένα τραπεζομάντηλο να κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση), παίρνοντας μαζί του την αμετροέπεια που χαρακτηρίζει τον Λούρμαν αλλά και ορισμένες θολές ιδέες που τελικά εκτροχιάζονται προς την κοινοτοπία του τρίτου μέρους. Ωστόσο, και παρά τις δεδομένες αδυναμίες του, το Elvis αδιαμφισβήτητα συνιστά την αρτιότερη δουλειά του Αυστραλού σκηνοθέτη εως σημερα.
