Μεταφρασμένος τίτλος: «Λευκός ελέφαντας»
Σκηνοθεσία: Πάμπλο Τραπέρο
Παίζουν: Ρικάρντο Νταρίν, Ζερεμί Ρενιέ, Σουσάνα Μπαρέλα
Διάρκεια: 105΄
Ο λευκός ελέφαντας είναι ένα από αυτά τα τεράστια φιλόδοξα πρότζεκτ που κάποιος κάποτε ξεκίνησε και στη συνέχεια χάθηκαν στο χάος της γραφειοκρατίας, στην έλλειψη πόρων και στο πινγκ πονγκ ευθυνών. Πρόκειται για ένα γιγαντιαίων διαστάσεων κτίριο το οποίο ξεκίνησε να χτίζεται στην Αργεντινή πριν πολλές δεκαετίες και το οποίο προοριζόταν για το μεγαλύτερο νοσοκομείο-σύμβολο της ευημερίας. Δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και έμεινε ένας άχαρος σκελετός για τον οποίο κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Γύρω από το κτίριο απλώνεται μια μεγάλη παραγκούπολη στην οποία ζούνε ανεπίσημα 30.000 ψυχές. Διότι πίσω από την ιστορία της επιτυχίας της Αργεντινής και για το πώς κάποτε ήταν ο παράδεισος των επενδυτών και για το πώς τώρα κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση, κρύβονται τεράστιοι οικισμοί από παράγκες, στους οποίους η ζωή κοστίζει όσο μια χούφτα ναρκωτικά και οι οποίοι όταν βρέχει μετατρέπονται σε έναν μεγαλοπρεπή βάλτο λάσπης. Η ζωή κυλάει με πυροβολισμούς, μαστούρα, κέφι, προσπάθεια, χαρά και εσωτερικούς κανόνες δικαιοσύνης.
Σε αυτήν την παραγκούπολη δυο ιερείς με τους βοηθούς τους και μια νεαρή κοινωνική λειτουργός κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να προσφέρουν ό,τι μπορούν και να χτίσουν κάτι στέρεο, κάτι το οποίο θα βελτιώσει την ποιότητα ζωής όσων βιοπαλεύουν, και να δώσουν κίνητρα στους νέους για να αποφύγουν τις συμμορίες και τον σχεδόν βέβαιο θάνατο. Στην προσπάθειά τους, όμως, υπάρχουν πολλά εμπόδια. Υπάρχουν οι διάφοροι νονοί των ναρκωτικών οι οποίοι βολεύονται με την υπάρχουσα κατάσταση, υπάρχει το εκρηκτικό ταμπεραμέντο των κατοίκων και φυσικά η κωλυσιεργία όλων των υπευθύνων οι οποίοι αδιαφορούν για το όραμα, δεν δίνουν χρήματα, δεν παίρνουν αποφάσεις, παρά μόνο στέλνουν ομάδες αστυνομικών όταν η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο. Υπάρχει, όμως, ακόμα ένα εμπόδιο που δεν είναι άλλο από την πίστη τους. Όχι πίστη στα θεία, αλλά πίστη πως κάτι μπορούν να καταφέρουν, πως η κατάσταση μπορεί να ανατραπεί, πως ο άνθρωπος δεν είναι καταδικασμένος από την αυτοκαταστροφική του τάση και πώς ό,τι με κόπο φτιάχνεται δεν θα πέσει σε μια στιγμή σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Τις προάλλες γνώρισα συμπτωματικά έναν κύριο ο οποίος μου έλεγε πως έχει ταξιδέψει πολύ στη ζωή του, πως έχει βρεθεί σε περισσότερες από 30 χώρες ως παρατηρητής και πως έχει καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Η αλήθεια είναι πως μιλούσε λίγο με στόμφο, αλλά το συμπέρασμά του, αν και δογματικό, είχε ενδιαφέρον. Είπε, λοιπόν, πως σε όλες τις κοινωνίες υπάρχει ένα κοινό. Όσοι δεν έχουν χρήματα είναι πάντα η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Πράγματι, είναι αυτοί που απλώς γεμίζουν λίστες στατιστικών, είναι αυτοί των οποίων η φωνή δεν ακούγεται, είναι αυτοί τους οποίους οι υπόλοιποι παρατηρούμε με συγκατάβαση, είναι αυτοί που θα πεθάνουν φτωχοί και οι ελάχιστες εξαιρέσεις οι οποίες θα καταφέρουν να αναρριχηθούν κοινωνικά, απλώς λειτουργούν ως πλασέμπο.
Ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Πάμπλο Τραπέρο δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν και φτιάχνει μια ωμά λυρική ταινία, η οποία συναρπάζει με την ευθύτητά της, έστω κι αν σε μερικά σημεία αναλώνεται σε έναν υπερβολικό και αχρείαστο μελοδραματισμό (ο έρωτας του νεαρού ιερέα για παράδειγμα είναι τελείως περιττός, όπως και το τραβηγμένο από τα μαλλιά φινάλε). Στο οπλοστάσιό του φυσικά έχει πέρα από τις ικανότητές του και τον Ρικάρντο Νταρίν, έναν από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους ηθοποιούς, την ατίθαση Σουσάνα Μπαρέλα και τον (ίσως πιο ωραίο από όσο θα έπρεπε για το ρόλο) Ζερεμί Ρενιέ ο οποίος έγινε γνωστός από τις ταινίες των αδερφών Νταρντέν. Τέλος αυτό που επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά, είναι αυτό το οποίο ήδη γνωρίζαμε. Ο αργεντίνικος κινηματογράφος έχει φωνή, έχει στιλ , έχει άποψη κι έχει όραμα.
