Σκηνοθεσία: Άλφρεντ Χίτσκοκ
Παίζουν: Γκρέις Κέλι, Ρέι Μίλαντ, Ρόμπερτ Κάμινγκς, Τζον Γουίλιαμς.
Διάρκεια: 105’
Μεταφρασμένος τίτλος: «Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως»
Ο πρώτος και τελευταίος πειραματισμός του Άλφρεντ Χίτσκοκ με την τρισδιάστατη μέθοδο (αν και ποτέ δεν προβλήθηκε εν τέλει σε αυτή τη μορφή) έλκει την καταγωγή του από το ομότιτλο θεατρικό έργο του Φρέντερικ Νοτ, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο της κινηματογραφικής μεταφοράς. Ο Χίτσκοκ αξιοποιεί στο μέγιστο αυτές τις θεατρικές ρίζες και βρίσκει το σημείο απόλυτης ισορροπίας ενός κινηματογραφικού εκκρεμούς. Χωρίς να ξεφεύγει ούτε για μια στιγμή από την εγγενή θεατρικότητα που διαπερνά ολόκληρη την ταινία του, δεν της επιτρέπει να μετατραπεί σε περιοριστική θηλιά σε κανένα σημείο.
Πώς το κατορθώνει αυτό; Με ένα ντεκουπάζ που κόβει και ράβει, με την έντονη χρωματική παλέτα, με γωνίες λήψης και μοντάζ που του επιτρέπουν να διευρύνει τις μικρές διαστάσεις του χώρου και να χαρίσει μία πλαστικότητα στην κίνηση. Ταυτόχρονα, ο Χίτσκοκ προβάλλει αδιάκοπα την ομοιότητα του κινηματογραφικού πλατό με το θεατρικό σανίδι, καθιστώντας φανερή τη μεταξύ τους σύνδεση. Κατά τα λοιπά, η κάμερα ακολουθεί το νήμα της σκέψης των ηρώων.
Διεισδύει στον εσωτερικό τους κόσμο, αλλά παράλληλα φροντίζει και για το εξωτερικό περίβλημα. Ένα πολυτελές και γυαλισμένο κλουβί. Εντός του όμως, μία δυσάρεστη οσμή εγκλήματος. Συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες οι γνώριμες χιτσκοκικές σταθερές. Η λανθάνουσα μάχη των δύο φύλων. Η θαυμαστή αφηγηματική οικονομία και συμπύκνωση. Ένα πέπλο σαρδόνιας ελαφρότητας που καμουφλάρει το αληθινό βάθος των καταστάσεων.
Ο Χίτσκοκ μας υποβάλλει ευθύς εξαρχής στην ιδέα πως η οργάνωση του τέλειου εγκλήματος αποτελεί μέγιστη εγκεφαλική πρόκληση. Εκ πρώτης όψεως, η λύση του μυστηρίου μοιάζει να μας έχει δοθεί εκ των προτέρων. Γνωρίζουμε τα ευτελή κίνητρα, τον ηθικό αυτουργό, τον επίδοξο φυσικό αυτουργό, το σχέδιο και το υποψήφιο θύμα. Όσο θύμα φυσικά μπορεί να είναι μία αγγελική φιγούρα που μοιάζει να μην δίνει και ιδιαίτερη σημασία στον χορό θανάτου που στήνεται ολόγυρά της. Η αλυσίδα όμως των ανατροπών είναι όμως μακρά. Το θύμα καταλήγει θύτης. Το σχέδιο δολοφονίας μετατρέπεται σε πλεκτάνη ενοχοποίησης.
Το ―κατά κυριολεξία― κλειδί του μυστηρίου παραμένει ξεχασμένο, ενώ ακόμη και η λύση του αινίγματος και η απόδοση δικαιοσύνης επαφίενται στην ευστροφία και τη συνδυαστική ικανότητα του ίδιου του ενόχου. Όλες οι παράμετροι κι όλες οι πιθανές δίοδοι επεξηγούνται λεκτικά με τρόπο που προσομοιάζει σε δοκίμιο. Τίποτα όμως δεν θα λειτουργούσε χωρίς την περιεκτική και εξονυχιστικά λεπτομερή εικόνα. Σε τελική ανάλυση, το όνειρο του σχεδιασμού του τέλειου εγκλήματος μεταμορφώνεται. Πλέον, έχουμε να κάνουμε με την τέλεια εξάρθρωση ενός, καλοστημένου αλλά όχι αψεγάδιαστου, εγκλήματος. Βασικά, έχουμε να κάνουμε με την πρόκληση της άψογης κινηματογραφικής κατασκευής.
