Σκηνοθεσία: Άλφρεντ Χίτσκοκ
Παίζουν: Κάρι Γκραντ, Γκρέις Κέλι, Τζον Γουίλιαμς, Τζέσι Ρόις Λάντις
Διάρκεια: 106′
Μεταφρασμένος τίτλος: “Το κυνήγι του κλέφτη”
Κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Ντέιβιντ Ντοτζ (David Dodge), το Κυνήγι του Κλέφτη είναι ένα καρουζέλ εικόνων που γυρνούν ασταμάτητα μπροστά στα μάτια μας. Μας γοητεύουν γιατί έχουν υπέροχα χρώματα, γιατί οι ήρωες κινούνται με χάρη και στιλ στον χώρο, γιατί οι δαντελένιες ατάκες διαδέχονται η μία την άλλη. Η στιλιστική αυτή έξαρση ουδόλως έχει ανάγκη από την πλοκή, που μπορεί να χαρακτηριστεί από προσχηματική ώς και απλοϊκή. Μία ταινία καλοπέρασης λοιπόν για τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο οποίος αφήνει τους λαμπερούς τους πρωταγωνιστές να μας διηγηθούν ένα παραμύθι, ενώ ο ίδιος απασχολείται περισσότερο με άλλα ζητήματα.
Ας πούμε το πώς να πετύχει «το μπλε του σχιστόλιθου, το μπλε-γκρίζο, όπως μιας πραγματικής νύχτας», σύμφωνα με δικά του λόγια. Η εποχή κυνηγιού λοιπόν έχει ξεκινήσει και το πρώτο κυνηγητό υποκρύπτει τα δύο λανθάνοντα, αλλά διόλου δευτερεύοντα. Αρχικά, η γαλλική αστυνομία κυνηγά ένα κλέφτη πολυτελείας που ξαλαφρώνει πλούσιες ξιπασμένες κυρίες από το βαρύτιμο φορτίο τους, αναστατώνοντας τη γαλλική Ριβιέρα. Δεύτερον, έχουμε το κυνήγι που εξαπολύει ο δανδής πρώην σεσημασμένος κλέφτης Κάρι Γκραντ, γνωστός και ως Γάτος, ο οποίος αποφασίζει να κυνηγήσει… τον ίδιο του τον εαυτό. Σωστή κίνηση διότι ο τωρινός κλέφτης μιμείται με άκρα επιτυχία τις μεθόδους του, ρίχνοντας πάνω του όλες τις υποψίες. Τρίτον, το σύνηθες κυνήγι που απασχολεί τον Χίτσκοκ. Η αιχμαλωσία του αρσενικού που τριγυρνά ελεύθερο μέχρι να γραπωθεί στην απόχη μίας εκτυφλωτικά όμορφης ξανθιάς γυναίκας.
Η λύση του μυστηρίου εμφανίζεται σχεδόν άμεσα στα μάτια του θεατή, φανερώνοντας ευθύς εξαρχής πως δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ο Γάτος αναζητά τους παλιούς του συντρόφους από τη γαλλική Αντίσταση για να ξετυλίξει το νήμα του μυστηρίου. Η υποδοχή εχθρική, για λόγους φαινομενικά αδιευκρίνιστους. Στην ουσία, όχι και τόσο, καθότι η μοίρα δεν ήταν εξίσου ευνοϊκή για όλους τους πρώην συντρόφους. Άλλοι διαμένουν σε υπερπολυτελείς βίλες, άλλοι ξημεροβραδιάζονται στην κουζίνα ενός εστιατορίου. Η συζήτηση φανερώνει ξεκάθαρα τις αναλογίες αθωότητας και ενοχής. Ο Γάτος κινηματογραφείται από ψηλά, τον βλέπουμε να στριφογυρίζει γνήσια ανήσυχος και προβληματισμένος. Ο συνομιλητής του, σταθερός και αμετακίνητος, γνώστης της κρυφής αλήθειας, κινηματογραφημένος από χαμηλά με τρόπο που να δείχνει ελαφρά μοχθηρός και κακόβουλος. Η σκηνή διαφυγής ολοκληρώνει το παζλ, δημιουργώντας ένα όμορφο δίπολο.
Ο Γάτος αντικρίζει το είδωλό του, μία «ψιψίνα» που αποτελεί τη θηλυκή του εκδοχή. Ίδια μπλούζα, ίδια χωρίστρα μαλλιών, η πρόσκληση να φύγουν κάπου μακριά, σαν δύο φυγάδες κυνηγημένοι από τον νόμο. Ο κλέφτης βρήκε το ταίρι του αλλά από επιδέξιος κεραμιδόγατος έχει πλέον γίνει γάτος του σαλονιού. Θέλει πλέον κάτι πιο αρχοντικό και κλασάτο πλέον… Δείγμα του χιτσκοκικού χιούμορ και το όνομα του σκάφους της διαφυγής Maquis Mouse (maquis = Γάλλος αντιστασιακός). Ένα λογοπαίγνιο που παραπέμπει στον Μίκι Μάους κι ένα ίσως υποδόριο σαρκαστικό σχόλιο για τη, μάλλον υπερτιμημένη από τους Γάλλους, γαλλική Αντίσταση στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από τη στιγμή λοιπόν που γινόμαστε εύκολα κοινωνοί της λύσης του μυστηρίου, τι απομένει, εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος. Μα φυσικά όλα τα υπόλοιπα, όλα τα ανεπαίσθητα που μόνο ένας μετρ μπορεί να τα μετατρέψει από ασήμαντα σε ειδυλλιακά. Τα πλάνα του μαγευτικού εξωτερικού τοπίου της γαλλικής επαρχίας. Η μαεστρικη συμμετρία των εσωτερικών χώρων που επιτρέπει στους διαβολεμένα κομψούς πρωταγωνιστές να χορεύουν αντί να περπατούν. Όπως είχαμε αναφέρει, τρία κυνηγητά εξελίσσονται ταυτόχρονα και από τη στιγμή που τα πρώτα δύο μοιάζουν να έχουν πάρει τον δρόμο τους, η αγωνία μας εστιάζει στο τρίτο. Κατά πόσο δηλαδή η πλούσια Αμερικανίδα κληρονόμος θα στριμώξει τον μόνο άνδρα που δεν σφάχτηκε στην ποδιά της. Ένα ακόμη ψιθυριστό σχόλιο του Χίτσκοκ για τον νεοπλουτισμό και την αμερικάνικη έλλειψη κουλτούρας…Κάνοντας μία μικρή παρένθεση σε αυτό το σημείο, να αναφέρουμε πως η συγκεκριμένη ταινία ήταν η τρίτη και η τελευταία που γύρισε η Γκρέις Κέλι με τον Χίτσκοκ. Τα κινηματογραφικά πλάνα με αυτήν να οδηγεί με χάρη στη γαλλική Ριβιέρα υπήρξαν προφητικά με διττό τρόπο. Τον επόμενο χρόνο θα παντρευτεί τον Πρίγκιπα Ρενιέ Γ’ του Μονακό και στο ίδιο οδικό δίκτυο θα χάσει τη ζωή της το 1982…
Η παγίδα λοιπόν έχει στηθεί και ο μέχρι πρότινος μοναχικός λύκος θα πέσει μέσα. Η σκηνή του φιλιού είναι έξοχα γυρισμένη, με τα πυροτεχνήματα να δένουν απόλυτα με τις κινήσεις των σωμάτων, οι οποίες μοιάζουν με παφλασμούς κυμάτων. Η ταυτότητα του κλέφτη θα αποκαλυφθεί σε ένα χορό μεταμφιεσμένων, ακριβώς στο μέρος δηλαδή όπου η ταυτότητα αποκτά μία έννοια σχετική, ενώ και το κυνηγητό στη στέγη μοιάζει με συνέχεια της χορογραφίας στην κυρίως πίστα. Η τελική σκηνή επισφραγίζει το αποτέλεσμα της αναμέτρησης. Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που η πανέμορφη Γκρέις Κέλι εγκλωβίζει τον ανδρικό χιτσκοκικό ήρωα, δίχως αυτός να πάρει μυρωδιά. Την προηγούμενη μόλις χρονιά είχε κάνει τα ίδια και τον Τζέιμς Στιούαρτ, στο Rear Window.
