Σκηνοθεσία: Στάνλεϊ Ντόνεν
Παίζουν: Όντρεϊ Χέπμπορν, Κάρι Γκραντ, Γουόλτερ Ματάου, Τζέιμς Κόμπερν
Διάρκεια: 115′
Μεταφρασμένος τίτλος: «Ραντεβού στο Παρίσι»
Ο Στάνλεϊ Ντόνεν, σκηνοθέτης του θρυλικού Τραγουδώντας στη βροχή (1952), δέκα χρόνια μετά τον θρυλικό χορό του ερωτευμένου Τζιν Κέλι υπό καταρρακτώδη βροχή, αναλαμβάνει τη μεταφορά toy θεατρικού The unsuspected Wife στη μεγάλη οθόνη, με τους συγγραφείς του έργου Πίτερ Στόουν και Μαρκ Μπεμ να υπογράφουν και το κινηματογραφικό σενάριο.
Το τελικό αποτέλεσμα ένα από τα πιο κυριότερα δείγματα εκείνης της ιδιότυπης σύζευξης ειδών που ευδοκίμησε στα 60’s. Ένα μείγμα, δηλαδή, φάρσας, αστυνομικού μυστηρίου και κοσμοπολίτικης ρομαντικής κομεντί. Ο πρωτότυπος τίτλος θα μπορούσε να αποδοθεί ως «αίνιγμα» ή ως «γρίφος», ακριβώς δηλαδή αυτό που καλείται να λύσει η κεντρική μας ηρωίδα. Μια ηρωίδα μόνη και απροστάτευτη, έρμαιο στα χέρια αδίστακτων αρσενικών αρπακτικών, ικανών να φτάσουν ως τα άκρα.
Σταδιακά όμως, θα μετατραπεί σε αυτό που περιγράφει η ελληνική απόδοση του τίτλου. Ένα Ραντεβού στο Παρίσι μακράς διαρκείας, ρομαντικό και επικίνδυνο. Μια μάχη επιβίωσης ενός ανυπεράσπιστου θηλυκού, έτοιμου και πρόθυμου ανά πάσα στιγμή να εμπιστευθεί και να εξαπατηθεί. Κυνηγώντας το δικό της θησαυρό συναισθηματικής φύσης, αφήνει το πρακτικό σκέλος της υπόθεσης στους καθ’ ύλην αρμόδιους άνδρες. Τα αρσενικά τρέχουν πέρα δώθε, σκοτώνουν και σκοτώνονται για τα λεφτά, αντί να κυνηγούν τον έρωτα. Είναι τρελοί αυτοί οι άνδρες.
Ο ελληνικός τίτλος επιλέγει την περίφραση αντί για τη μετάφραση και πέφτει διάνα και σε ένα δεύτερο σημείο, το Παρίσι. Σε μόνιμο παριζιάνικο φόντο λοιπόν, ο Ντόνεν στήνει ένα ατελείωτο γαϊτανάκι εξαπατήσεων και παρεξηγήσεων, ψεμάτων και διπροσωπιών. Οι μαγευτικές εικόνες της πόλης από όμορφο φόντο μετατρέπονται στους κανονικούς πρωταγωνιστές που απλώς πλαισιώνονται από ηθοποιούς.
Κατά τα λοιπά, έχουμε γρήγορο και τσαχπίνικο ρυθμό, χιτσκοκικού τύπου μοντάζ και ντεκουπάζ, ευφυείς διάλογους και μία μόνιμη κωμική διάθεση, ακόμη και στις σκηνές που προσομοιάζουν σε θρίλερ ή σε αστυνομική περιπέτεια. Η feelgood διάθεση δεν θέλει χαρούμενες πολύχρωμες φατσούλες, αποβλακωμένα χαμόγελα ή καταιγισμό από κατά βάθος συντηρητικά σεξουαλικά αστεία. Θέλει στιλ και άνεση, παράστημα και νάζι. Το μυστικό όμως συστατικό που χαρίζει την αριστοκρατική αύρα δεν μπορεί να εξηγηθεί ακριβώς με λόγια. Δεν μπορεί να αποδοθεί ακριβώς με όρους. Φαντάζομαι πως το γνωρίζετε ή έστω το μαντεύετε όλοι.
Ένα πρόσωπο, μα τι πρόσωπο. Ένα χαμόγελο – συνώνυμο με τη μαγεία των εικόνων του σινεμά. Η Όντρεϊ Χέπμπορν καταπίνει τις όποιες αντιστάσεις του θεατή. Απορροφά κάθε βλέμμα που τολμά να αφαιρεθεί. Παραδίδει παντοτινά μαθήματα κομψότητας και χάρης. Ο Κάρι Γκραντ στα 59 του χρόνια σαγηνεύει και σαγηνεύεται, εκστομίζει θανατηφόρες ατάκες σε ρυθμό πολυβόλου, βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από όσα ξέρουμε και δείχνει να το απολαμβάνει. Το Charade δημιουργεί αυτή τη μόνιμη αίσθηση λανθάνουσας φάρσας, αυτή τη χροιά κωμωδίας που υπονομεύει ανεπιτήδευτα τη σοβαροφάνεια της πλοκής, δίχως να εκτρέπεται σε υπερβολές. Ανάλαφρο αλλά όχι ρηχό. Άνετο, σαν καλοκαιρινή νυχτερινή βόλτα με αεράκι.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας:
