Μεταφρασμένος τίτλος: «Επικίνδυνο πάθος»
Σκηνοθεσία: Ντέκλαν Ντόνελαν, Νικ Όρμεροντ
Παίζουν: Ρόμπερτ Πάτινσον, Ούμα Θέρμαν, Κριστίνα Ρίτσι, Κρίστιν Σκοτ Τόμας
Διάρκεια: 102΄
Βρισκόμαστε στη Γαλλία και πιο συγκεκριμένα στο Παρίσι του 1885, τότε που η φυματίωση σκότωνε τα καλύτερα παιδιά και η λαϊκή διασκέδαση άνθιζε σε μπουρδέλα ξέφρενης παρακμής. Ο νεαρός Ζορζ μόλις έχει γυρίσει από τη στρατιωτική του θητεία στην Αλγερία και δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Η κοινωνική και οικονομική ανέλιξη φαντάζει αδύνατη χωρίς ευφυΐα και κατάλληλες διασυνδέσεις, όμως ούτε το ένα έχει ούτε το άλλο. Είναι παρορμητικός, τίγκα στην οργή και τη ματαιοδοξία αλλά μέχρι εκεί. Όταν από ένα παιχνίδι της τύχης θα βρει δουλειά σε μια ισχυρή παριζιάνικη εφημερίδα, θα καταλάβει για τα καλά πως ο μόνος τρόπος για να σκαρφαλώσει στην κορυφή της πυραμίδας είναι… ικανοποιώντας σεξουαλικά τις κατάλληλες γυναίκες. Διότι πίσω από κάθε ισχυρό άντρα υπάρχει και μια γυναίκα- μαριονετοπαίκτρια που κινεί από τις σκιές τα νήματα. Έτσι ο Ζορζ εγκλωβίζει τον εαυτό του στο προφίλ μιας αρσενικής πόρνης πολυτελείας που παντρεύεται και ξαναπαντρεύεται, προκειμένου να πετύχει το στόχο του, που δεν είναι άλλος από το να αποκτήσει ένα ηχηρό όνομα και τονώσει το μεγάλο Εγώ και τον ακόρεστο ναρκισσισμό του.
Το σεξ είναι κάτι παραπάνω από θέμα ζωής και θανάτου. Το σεξ είναι πολιτική, εκδίκηση, κατάκτηση κι εκμετάλλευση. Είναι εξουσία και δουλεία, είναι τυραννία και μαζοχισμός. Είναι εξόρυξη πλούτου, είναι ήττα, είναι κατάθλιψη και απόλυτη νιρβάνα, ευτυχία και ζωή και θάνατος μαζί. Είναι ένα όπλο, μια αναγκαία προϋπόθεση για να γυρίσει ο κόσμος για μια ακόμα μια μέρα, είναι χρήματα, τέχνη, εκπόρνευση, δημιουργία. Είναι επίσης κόμπλεξ, ματαιοδοξία, ευνουχισμός, εγωπάθεια κι εγωλατρία, μικροαστισμός, ελευθερία, όπιο των μαζών, ναρκωτικό, μέθη. Είναι ανικανότητα, είναι θρησκεία, είναι επανάσταση και υποταγή, είναι πρόκληση και ύβρις, είναι χυδαιότητα, είναι αγνότητα ,είναι η φύση, είναι απλότητα, ειλικρίνεια, είναι ορμή, είναι έκσταση. Είναι τα πάντα.
Το «Bel Ami» βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Γκι Ντε Μοπασάν προσπαθεί να αγγίξει όσα περισσότερα από τα παραπάνω μπορεί, αλλά το εγχείρημα καλείται να υπερπηδήσει δυο μεγάλα εμπόδια: Το πρώτο είναι ότι η ισορροπία μπορεί να χαθεί τόσο εύκολα όσο αλλάζει το χέρι ραδιοφωνικό σταθμό κάθε φορά που ακούγονται οι εξωφρενικές διαφημίσεις γνωστού μαγαζιού με παιχνίδια. Το δεύτερο είναι ότι ελλοχεύει η παγίδα το ενδιαφέρον του θεατή να επικεντρωθεί σε αντρικούς κώλους και γυναικεία στήθη αγνοώντας το ιδεολογικό και αισθητικό υπόβαθρο. Μόνο αν η ταινία είναι στιβαρή μπορεί μια σκηνή σεξ να λειτουργήσει ως κάτι περισσότερο από μια έξαψη της στιγμής.
Η ταινία μια τα καταφέρνει και μια τα κάνει θάλασσα, αλλά τουλάχιστον σε καμιά περίπτωση δεν κουράζει. Αν και θα μπορούσε να έχει μια πιο δυναμική προσέγγιση, να σε κάνει να σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο, αντιθέτως προτιμάται μια πιο λάιτ αντιμετώπιση που δεν εκμεταλλεύεται σε καμιά περίπτωση το εξαιρετικό πρωτογενές υλικό της άκρως ενδιαφέρουσας ιστορίας. Τα φώτα στρέφονται στην κυνική Ούμα Θέρμαν, την Κρίστιν Σκοτ Τόμας (προσωπικά την κατατάσσω στο τοπ τεν ικανότερων σύγχρονων ηθοποιών), την άκρως σεξουαλική Κριστίνα Ρίτσι και τη γοητεία του Ρόμπερτ Πάτινσον, ο οποίος μοιάζει συνεχώς λες και ξενύχτισε σε στριπτιζάδικο σνιφάροντας κόκα. Αν και ο Ρόμπερτ στολίζει τα δωμάτια των κορασίδων ανά τον κόσμο, έχει πολύ δρόμο μπροστά του για να αποδείξει ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα επιμελώς ατημέλητο κούρεμα κι ένα βαθύ βλέμμα κενότητας και σαγήνης.
