Σκηνοθεσία: Μάικ Νιουέλ
Παίζουν: Χιου Γκραντ, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Άντι ΜακΝτάουελ, Σάιμον Κάλοου, Τζον Χάνα
Διάρκεια: 117′
Παρακολουθώντας το -διατηρημένο σε μια απίστευτη φρεσκάδα- Four Weddings and a Funeral, νιώθει κανείς πως ο κόσμος όλος αρχίζει και τελειώνει σε τελετές, μαζώξεις και συνευρέσεις κοινωνικού χαρακτήρα. Λες και αυτή η αξιολάτρευτη παρέα των σαρδανάπαλων εμφανίζεται από το πουθενά μόνο και μόνο για να παρευρεθεί σε τέτοιες εκδηλώσεις, πάντα οπλισμένη με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και αλκοόλ απέναντι στη μειωμένη αυτοπεποίθηση και στην κοινωνική αδεξιότητα. Η καθημερινότητα, οι ασχολίες και οι σκέψεις τους, οι χαρές και οι πίκρες τους, μοιάζουν προσεκτικά τακτοποιημένες σε κάποιο πατάρι. Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς τι κρύβουν το πριν και το μετά αυτών των συναθροίσεων, μιας και η ταινία σε προσκαλεί να ανακαλύψεις εσύ ο ίδιος όσα (πιστεύεις ότι) πρέπει να γνωρίζεις.
Παρόλα αυτά, τα στοιχεία και οι ενδείξεις είναι εκεί, αρκεί να ρίξεις μια πιο προσεκτική ματιά. Ως γνωστόν, σε αυτές τις συνάξεις όλο το ζουμί βρίσκεται στα συμφραζόμενα, στις γκριμάτσες, στις ενστικτώδεις αντιδράσεις, στα αθέατα παραλειπόμενα που διαφεύγουν από τη λογοκρισία της ανθρώπινης επαφής. Αντιστοίχως, όλη η μαγεία εντοπίζεται στις άβολες στιγμές, στην ξαφνική ευφορία, στα μεθυσμένα ξεσπάσματα ειλικρίνειας, στον παιδιάστικο αγώνα να τρακάρουμε ή να αποφύγουμε κάποιον άνθρωπο που στέκεται κάπου παραδίπλα. Όλα τα υπόλοιπα, τα φορέματα και τα κοστούμια, οι προσφωνήσεις κι οι αποφωνήσεις, οι τύποι και οι τρόποι, είναι απλώς το αναγκαίο ντεκόρ.
Ο Άγγλος σκηνοθέτης Μάικ Νιούελ είχε, λοιπόν, την έμπνευση και την ικανότητα να υποβάλει όλη την ταινία -και όχι μόνο την πλοκή- σε συνθήκες γάμου. Με κάμερα αεικίνητη, που περιδιαβαίνει πατώματα, διαδρόμους και δωμάτια, σε κήπους δεξιώσεων, αυλόγυρους εκκλησιών και λόμπι ξενοδοχείων, εντοπίζοντας όλα τα μικρά δράματα, θαύματα και κλάματα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια όλων, αλλά μένουν πάντα εκτός κάδρου. Το Τέσσερις γάμοι και μία κηδεία είναι αγγλικό μέχρι το μεδούλι, έχει περίσσευμα από φλέγμα και wit, ενώ εδραιώνει τη γοητεία του σε μια απολαυστική αντίφαση. Από τη μια, το δυσκοίλιο σφίξιμο και η αντανακλαστική συμμόρφωση με το άγραφο πρωτόκολλο. Από την άλλη, η απενοχοποίηση του μπάχαλου και η απελευθερωτική δύναμη που κρύβει μέσα του το ρεζιλίκι σε κοινή θέα. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι μια ταινία γεμάτη κρυμμένους μικρούς θησαυρούς.
Το ομορφο ρομάντζο που ζει ο κωφάλαλος αδερφός του πρωταγωνιστή, που μοιάζει πιο αληθινό κι αυθόρμητο ακόμη και από την κυρίως ερωτική ιστορία. Το πώς προοικονομείται ο θάνατος και το πώς η κηδεία της ιστορίας έρχεται να ισορροπήσει με τους γάμους στην τραμπάλα της ζωής. Ο απολαυστικός Ρόουαν Άτκινσον ως παπάς με stage fright, που τραυλίζει στους γάμους. Η Άντι ΜακΝτάουελ να απαριθμεί τους αναρίθμητους εραστές της στον αποσβολωμένο Χιου Γκραντ. Το εξωφρενικό outfit του Χιου Γκραντ στην ίδια σκηνή. Ο επιθανάτιος ξέφρενος χορός του Σάιμον Κάλοου, κάτι σαν κατευόδιο πριν το μοιραίο. Ο πιο αμήχανος λόγος που εκφωνήθηκε ποτέ από κουμπάρο.
Η στενάχωρη σκέψη πως οι μεγάλες φιλίες είναι αναγκασμένες να περάσουν κάποτε στο πίσω φόντο της ζωής. Η τόσο προφανής, αλλά και τόσο επώδυνη, συνειδητοποίηση ότι χρειάζεται αδιανόητα μεγαλύτερη γενναιότητα για να εκφράσεις την απουσία αισθημάτων, παρά τον τρελό έρωτα. Η ατελέσφορη καψούρα της υπέροχης Κριστίν Σκοτ Τόμας για τον Χιου Γκραντ, που μας υπενθυμίζει πως η αγάπη έχει και τους ναυαγούς της. Πάνω απ’ όλα, ίσως, η απαγγελία του Funeral Blues του W.H. Auden από τον Τζον Χάνα. Που σε βυθίζει στο πένθος για κάτι που δεν ήξερες πως είχες χάσει.
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
[…]
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought my love would last forever.
I was wrong.
