Σκηνοθεσία: Ροδρίγκο Γκαρσία
Παίζουν: Γκλεν Κλόουζ, Μία Γουασικόφσκα, Μπρένταν Γκλίσον, Άαρον Τζόνσον, Τζάνετ Μακτίρ, Τζόναθαν Ρις Μέγιερς
Διάρκεια: 113΄
Στην Ιρλανδία στα τέλη του προπερασμένου αιώνα οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Σε αυτούς που δουλεύουν ολημερίς μες στην ανέχεια για να βγάλουν τη μέρα, να φύγει κι αυτή, υποτελείς, υπηρέτες με σκυμμένο το κεφάλι, γνωρίζοντας πως θα μείνουν για πάντα έτσι μέχρι να σαπίσει ο λαιμός τους από το σκύψιμο. Και σε αυτούς που έχουν τα ηνία και τα μπαστούνια και δεν τ’ αφήνουν ποτέ, εκμεταλλευτές και αιμορουφήχτρες που βρίσκουν άλλοθι σε μια βολική χριστιανική πεποίθηση περί επιλεκτικής φιλευσπλαχνίας του στιλ «είσαι τυχερός που σου δίνω δουλειά, μην μου ζητάς να πληρωθείς κι από πάνω…» (και ναι, 120 χρόνια μετά δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα).
Σ’ αυτόν τον κόσμο βιοπαλεύει ο μοναχικός κι αλλόκοτος Άλμπερτ Νομπς, σερβιτόρος ενός ξενοδοχείου στο οποίο συρρέει η αφρόκρεμα της καλής κοινωνίας. Δουλεύει ολόκληρες δεκαετίες υπηρετώντας σιωπηλός κι απλώνοντας το χέρι γυρεύοντας το φιλοδώρημα και φυλώντας το επτασφράγιστο μυστικό του. Διότι κάτω από την επιμελημένη και καλοσιδερωμένη στολή του κρύβεται το σώμα μιας γυναίκας καταδικασμένης στην αυταπάρνηση κι επομένως την καταπίεση. Ναι, ο Άλμπερτ Νομπς είναι γυναίκα, που από μικρή ηλικία προκειμένου να βρει δουλειά, υποδύθηκε τον άντρα κι έκτοτε κατακρεουργεί τη σεξουαλικότητά της, πνίγει τις επιθυμίες της, τρέφεται από το όνειρο της ανεξαρτησίας και καταδικάζει τον εαυτό της σε συναισθηματική λοβοτομή.
Σ’ έναν κόσμο μοντέλων και προτύπων συμπεριφοράς που ορίζονται από την (πάρτε τα επίθετα ένα προς ένα με προσοχή) πατριαρχική παραδοσιακή δογματική βιολογική αντίληψη περί φυσικού και φύσης, αλλά και κατ’ επέκταση από τη θρησκεία, τις τέχνες, τον πολιτισμό και απ’ ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, είναι δύσκολο να βρεις την ταυτότητά σου, πόσο μάλλον όταν μαθαίνεις από τριών χρονών πως υπάρχουν μονάχα δυο ρόλοι σε αυτόν τον πλανήτη: αυτός του άντρα και αυτός της γυναίκας. Ο/η Άλμπερτ Νομπς είναι το σύμβολο χιλιετιών καταπίεσης του γυναικείου φύλου που μαθαίνει με ευλάβεια μέσω όλων των κοινωνικών δομών να καταπιέζει τις επιθυμίες του (σεξουαλικές και μη), να τιμωρείται όταν υιοθετεί συμπεριφορές που επιτρέπονται μόνο στους άντρες και να καταχωρείται με την παραμικρή αφορμή στο αντρικό υποσυνείδητο ως αμαρτωλό και βρώμικο (λίγη σημασία έχει αν πιστεύεις ή όχι στα θεία. Εδώ μιλάμε για κάτι πολύ βαθύτερα εγγεγραμμένο στο συλλογικό υποσυνείδητο). Κι από την άλλη η ίδια η γυναίκα μαθαίνει να αποδέχεται το ρόλο της και να είναι ολιγαρκής, να χαίρεται με την ψευδαίσθηση της χειραφέτησης και να μην αντιλαμβάνεται πόσο υποταγμένη στην αντρική εξουσία είναι. Τόσο υποταγμένη όσο και ο δυνάμει άνεργος ανεξαρτήτου φύλου που χαίρεται που βρήκε δουλειά για 500 ευρώ, ενώ αν φτάσει τα 1500 μπορεί και να κατουρηθεί πάνω του. Διότι έχει μάθει επί χιλιετίες να αποδέχεται πως θα κοιτάει τα πόδια του κι όχι τον άλλον στα μάτια, πως το σύστημα έτσι δουλεύει και δεν θα αλλάξει, πως οι συμβάσεις δεν σπάνε, πως είναι λογικό να είσαι σκλάβος της καθημερινότητάς σου και πως η επιθυμία τιμωρείται με καταστροφή.
Ω, ναι, αρνούμαστε να το δούμε, αλλά αυτό εντέλει μαθαίνουμε όλοι: πως ο δρόμος της επιθυμίας οδηγεί με μαθηματική και στατιστική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή και τη δυστυχία. Το φάγαμε το παραμύθι. Μπορούμε να το ξεράσουμε;
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
