Σκηνοθεσία: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν
Παίζουν: Τζέιντεν Σμιθ, Γουίλ Σμιθ, Ζόι Κράβιτζ, Σόφι Οκονέντο
Διάρκεια: 100΄
Είναι από τις ελάχιστες και αξιοσημείωτες φορές που μια ταινία υπέρογκου προϋπολογισμού δέχεται τέτοια ομόφωνη κατακραυγή από κοινό και κριτικούς μαζί. Αντίστοιχο τρανταχτό παράδειγμα ήταν η ταινία «Πεδίο μάχης: Γη» (2000) με τον Τζον Τραβόλτα, την οποία οι δημιουργοί πρέπει να βλέπουν ακόμα ξανά και ξανά στους εφιάλτες τους. Η ταινία «After Earth» θάφτηκε όσο λίγες και όσοι έσπευσαν να την δουν στις Η.Π.Α. τη δεύτερη βδομάδα προβολών ήταν μάλλον για να επιβεβαιώσουν το πόσο κακή φημολογούνταν ότι ήταν. Είναι στα αλήθεια τόσο κακή;
Η αλήθεια είναι πως η ιδέα δεν είναι τόσο κακή. Παραλείποντας αχρείαστες λεπτομέρειες ας πούμε ότι 1000 χρόνια μετά την άτακτη φυγή των ανθρώπων από τη Γη, ένα διαστημόπλοιο συντρίβεται στην επιφάνειά της. Μοναδικοί επιζώντες είναι ο στρατιωτικός Σάιφερ (Γουίλ Σμιθ) και ο ανήλικος γιος του Κιτάι (Τζέιντεν Σμιθ). Αν θέλουν να σωθούν, τότε ο Κιτάι θα πρέπει να διατρέξει δεκάδες χιλιόμετρα αντιμέτωπος με την άγρια φύση της Γης προκειμένου να βρει κάτι (δεν έχει σημασία τι). Το πρόβλημα είναι πως ο πατέρας Σάιφερ βρίσκεται τραυματίας και καθηλωμένος στο διαστημόπλοιο και ο μοναδικός τρόπος για να βοηθήσει τον γιο του είναι δίνοντάς του οδηγίες μέσα από τον ασύρματο και τη φορητή κάμερα. Το μεγάλο στοίχημα, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι μονάχα η σωτηρία, αλλά και να αποδείξει ο μικρός Κιτάι πως είναι αντάξιος των προσδοκιών του πατέρα του. Ιστορία μύησης, ενηλικίωσης και τα λοιπά.
Το πρόβλημα είναι πως ο σκηνοθέτης Μ. Νάιτ Σιαμάλαν έθεσε ο ίδιος τον πήχη ψηλά με τις πρώτες δυο ταινίες του («Η έκτη αίσθηση» και «Άφθαρτος») κι έκτοτε παλεύει να φτάσει τον εαυτό του είτε με ευφάνταστες ιδέες που στο χαρτί μοιάζουν καλύτερες από ό,τι στην οθόνη είτε προσπαθώντας να εκπλήξει τον θεατή με το ζόρι. Αλλά με το ζόρι δεν γίνεται, δεν πας μπροστά. Και η αλήθεια είναι πως με τις τρεις τελευταίες ταινίες του («Lady in the water», «Το συμβάν» και «Ο τελευταίος μαχητής του ανέμου») μοιάζει να παραπαίει κυνηγημένος από φαντάσματα του παρελθόντος.
Στην ταινία «After Earth» αναρωτιέσαι πού μπορεί να ξοδεύτηκαν τα 100 εκατομμύρια δολάρια με τα ψηφιακά εφέ να δείχνουν τουλάχιστον ατυχή. Πέρα από αυτό, όμως, η συνύπαρξη για δεύτερη φορά του πατέρα Γουίλ με τον υιό Τζέιντεν μετά το δακρύβρεχτο «Κυνήγι της ευτυχίας» οριακά προκαλεί το γέλιο, με τον Γουίλ να δίνει μια από τις χειρότερες ξύλινες ερμηνείες της καριέρας του και τον Τζέιντεν να μην μπορεί να πείσει ακόμα για το ερμηνευτικό του ταλέντο και πως μπορεί να ακολουθήσει τα χνάρια του υπερεπιτυχημένου πατέρα του. Όσο για τα μελοδραματικά φλάσμπακ και τη γλυκανάλατη μουσική επένδυση, το μοναδικό που καταφέρνουν είναι να αποδυναμώνουν την οποιαδήποτε δράση. Επιπλέον, οφείλω να ομολογήσω πως καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας αναρωτιόμουν: Πώς είναι δυνατόν η ανθρωπότητα να έχει εξελιχτεί τόσο πολύ και αντί για κάποιο υπερσύγχρονο όπλο που να λιώνει, εξαϋλώνει, κατακρεουργεί τον αντίπαλο, το μοναδικό όπλο που κουβαλούν είναι ένα… ακόντιο;
Κι όχι, δεν είναι αλήθεια πως η ταινία είναι τόσο κακή. Δεν είναι η χειρότερη ταινία όλων των εποχών. Βλέπεται. Απλώς πλέον ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν έχει φτιάξει τόσο κακή φήμη, που όλοι πέφτουν πάνω του να τον κατασπαράξουν σαν ύαινες. Και ο ίδιος το γνωρίζει, αλλά αδυνατεί να ξεφύγει από τα δόντια τους.
Για κλείσιμο θα γράψω το μάθημα ζωής που ο Γουίλ δίνει στο γιο του. Μια πανέμορφη (έστω λίγο κλισέ) ατάκα που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα των κλισεδιάρικων διαλόγων: «Ο φόβος δεν είναι αληθινός. Το μοναδικό μέρος στο οποίο υπάρχει ο φόβος είναι στη σκέψη μας για το μέλλον. Είναι ένα προϊόν της φαντασίας μας που μας ωθεί να φοβόμαστε πράγματα που δεν υπάρχουν και μπορεί να μην υπάρξουν ποτέ. Είναι σχεδόν παράνοια. Όμως, μην με παρεξηγείς. Ο κίνδυνος είναι πολύ αληθινός, αλλά ο φόβος είναι επιλογή».
