Μετάφραση: «300: H άνοδος της Αυτοκρατορίας»
Σκηνοθεσία: Νοάμ Μούρο
Παίζουν: Σάλιβαν Στέιπλετον, Εύα Γκριν, Λένα Χίντεϊ, Ροντρίγκο Σαντόρο
Διάρκεια: 102΄
Στη μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. οι Πέρσες αποδεκατίζονται. Δέκα χρόνια μετά ένας ακόμα πιο ισχυρός και πολυάριθμος στρατός υπό την ηγεσία του ροκ σταρ Ξέρξη επιστρέφει στην Ελλάδα με στόχο την ολοκληρωτική υποταγή. Στις Θερμοπύλες ο Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες αντιστέκονται όσο μπορούν, αλλά το ηρωικό τέλος φαίνεται προδιαγεγραμμένο. Το πεζικό των Περσών κατευθύνεται νότια προς την Αθήνα, ενώ από τη θάλασσα ακολουθεί ο πολυάριθμος περσικός στόλος υπό τις οδηγίες της εκδικητικής και πανούργας Αρτεμισίας. Οι Αθηναίοι με μπροστάρη τον Θεμιστοκλή με την αυστραλιανή προφορά γνωρίζουν (σύμφωνα και με έναν χρησμό) πως η μοναδική τους ελπίδα είναι τα πλοία και πως αν καταφέρουν να καταστρέψουν τον περσικό στόλο, το παιχνίδι θα έχει κερδηθεί.
Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε πως δεν πρόκειται για ταινία ιστορικού περιεχομένου, αλλά ταινία ηρώων βασισμένη εν μέρει σε κάποια ιστορικά γεγονότα. Όπως και η ταινία «300» του Ζακ Σνάιντερ, έτσι και αυτή έχει ως πρωτογενές υλικό μια γραφική νουβέλα του σκληρού τύπου (βλέπε «Sin City») Φρανκ Μίλερ, η οποία παρεμπιπτόντως ακόμα όχι μόνο δεν έχει κυκλοφορήσει, αλλά δεν έχει καν ολοκληρωθεί! Το γεγονός πως η ταινία βασίζεται σε κόμικ σημαίνει σχεδόν αυτομάτως πως πρέπει να δεχτούμε αρκετές συμβάσεις και να είμαστε έτοιμοι να αγκαλιάσουμε αμέτρητες υπερβολές και ανακρίβειες. Εξηγώ: όχι, η μάχη του Μαραθώνα δεν έγινε στην ακτή καθώς οι Πέρσες κατέβαιναν από τα πλοία, αλλά σε ευθεία αντιπαράθεση με στρατιωτικούς σχηματισμούς κοντά στη θάλασσα. Όχι, ο Θεμιστοκλής δεν σκότωσε τον Πέρση βασιλιά Δαρείο στη μάχη του Μαραθώνα με το τόξο του. Για την ακρίβεια ο Δαρείος πέθανε τέσσερα χρόνια μετά τη μάχη. Για την Αρτεμισία δεν θα απαριθμήσω τις αστοχίες, διότι θα αποκαλύψω στοιχεία της πλοκής και δεν θέλω να σας χαλάσω το κέφι. Και όχι, οι εντυπωσιακές και αιματηρές μάχες που σίγουρα θα τονώσουν τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό όσων θεωρούν πως στους Έλληνες τρέχει καθαρό αίμα εδώ και χιλιετίες και πως σε αυτό το αίμα υπάρχει το μοναδικό παγκοσμίως γονίδιο της ανδρείας, της ευφυΐας, του φιλότιμου και της ανωτερότητας, δεν διακατέχονται από την παραμικρή αληθοφάνεια.
Αν αφήσουμε όλα τα παραπάνω στην άκρη, τότε οφείλω να ομολογήσω πως η ταινία είναι άκρως διασκεδαστική. Πέρα από τους κοιλιακούς σαν μπάρα σοκολάτας και τα ιδρωμένα αντρικά κορμιά σε ένα υποσυνείδητα ομοφυλοφιλικό θέαμα, έχεις ατελείωτη δράση με αληθινά ατελείωτο πετσόκομμα (τόσο σπλάτερ ούτε σε ταινία σπλάτερ δεν βλέπεις), εντυπωσιακές πολεμικές χορογραφίες, κάμποσες πινελιές χιούμορ, εξαιρετική δουλειά στο ψηφιακό κομμάτι (ως είθισται πλέον το χειροποίητο ντεκόρ αντικαθίσταται από μια πράσινη οθόνη) το οποίο δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα αισθητικά σκοτεινή ατμόσφαιρα, έναν άκρως συμπαθή πρωταγωνιστή (Σάλιβαν Στέιπλετον) που δεν σε ενοχλεί ούτε προσπαθεί να μιμηθεί τον Λεωνίδα του Τζέραρντ Μπάτλερ, την Εύα Γκριν εντυπωσιακή στο ρόλο της αδυσώπητης Αρτεμισίας, μιας απείρου κάλλους ερωτική σκηνή και μια μακροσκελή ναυμαχία δοσμένη με φαντασία και γοητευτική υπερβολή.
Συγκρίνοντάς της με την ταινία του Ζακ Σνάιντερ, θεωρώ πως ο Νουάμ Μούρο έκανε καλύτερη δουλειά και όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, παρέδωσε μια καλόγουστα κακόγουστη περιπέτεια, την οποία μπορείς να απολαύσεις αυθεντικά, αν ξεπεράσεις τις όποιες συστολές σου, οι οποίες καταλαβαίνω πως είναι ουκ ολίγες.
