Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ ή αν δεν πάει το βουνό στον Μωάμεθ πάει ο Μωάμεθ στη θάλασσα. Πάμε πάλι. Όταν ο Μωάμεθ πάει στο βουνό, στέκεται σε μια βουνοκορφή και βουτάει στη θάλασσα, του ατλαντικού, εκεί δίπλα στη Βραζιλία, που εκτός από καφέ, κασάσα και μπάλα έχει και μουσική που γαμάει, όπως και σινεμά που γαμάει και σπέρνει -κοινώς σινεμά με αρχίδια. ΣΙΝΕΜΑ, δηλαδή.
Αίμα είναι το υγρό που κυκλοφορεί στο αγγειακό σύστημα των ανθρώπων και των ζώων και είναι συστατικό ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία του οργανισμού. Στα ζώα, που λειτουργούν μόνο με το ένστικτο, η αιμομιξία είναι πολύ συνηθισμένη. Στους ανθρώπους αντίθετα, που διαθέτουν λογική (Λόγο), η αιμομιξία είναι σπανιότερη και συναντάται κυρίως μεταξύ γαλαζοαίματων -σε βασιλικές οικογένειες και δυναστείες- οι οποίοι ήθελαν να εξασφαλίσουν την καθαρότητα και γνησιότητα της αριστοκρατικής τους καταγωγής.
Το γαλάζιο απέχει από το μπλε μόνο λίγο. Το μπλε αίμα, που είναι η θάλασσα, δηλαδή το αίμα της στεριάς, κρατάει αιχμάλωτο ένα νησί στην εξωτική Βραζιλία υποχρεώνοντας το να μένει στατικό, να μην κινείται καθόλου, παραμένοντας εγκλωβισμένο σ’ έναν παρωχημένο χρόνο. Στο σταθέρα ακίνητο αυτό νησί, όπου κανένα μεταναστευτικό ρεύμα δε σημειώνεται, οι γυναίκες υπερτερούν πληθυσμιακά έναντι των ανδρών, πράγμα που γεννάει μια σταθερή τάση αιμομιξίας που εκδηλώνεται στη στεριά και ολοκληρώνεται στη θάλασσα. Τα ένστικτα αντεπιτίθενται, η λογική υποχωρεί και οι άνθρωποι μοιάζουν με ζώα, γεγονός που όχι απλά δεν ενοχλεί, αλλά επιβεβαιώνει πως το ένστικτο είναι το βιολογικά καθορισμένο θεμέλιο της συμπεριφοράς ενός οργανισμού, ακόμα και του ανθρώπου, απέναντι σε συγκεκριμένα στοιχεία του περιβάλλοντός του και προϋπάρχει της μνήμης η οποία είναι προϊόν μάθησης.
Ο Lirio Ferreira υπογράφει αυτό το τολμηρό εγχείρημα με τον τίτλο Sangue Azul (Blue Blood) και δε διστάζει καθόλου να αναμετρηθεί με τα «κρατούντα». Τσαλαβουτάει “με όλη του την ψυχή” στα κατάβαθα της ανθρώπινης ψυχής, αρθρώνει λόγο και ορθώνει το ανάστημα του απέναντι στην υποκρισία που επισκιάζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Περνάει κόκκινες γραμμές, αλλά δεν προκαλεί ουδόλως, μιας και με τη χειρουργική σκηνοθεσία του, ξετυλίγει το κουβάρι της αφήγησης τόσο αβίαστα, τόσο ομαλά, που όλα μοιάζουν να μπαίνουν στη θέση τους κατά τρόπο φυσικό και αναμενόμενο – πράγμα μη αναμενόμενο – και τελικά να τον δικαιώνουν. Αποφεύγοντας να πω περισσότερα για μια καινούργια ταινία, δηλώνω μόνο εκστασιασμένος από τη σκηνή του χορού (μια πολύ συναισθηματική Ciranda), κατά την οποία μια γηραιά κυρία ονόματι Lia de Itamaracá, ξεσηκώνει τα πλήθη, με όση φωνη διαθέτει, με το εκπληκτικό παραδοσιακό τραγούδι: Cirandeiro.
