Σκηνοθεσία: Kleber Mendonça Filho & Juliano Dornelles
Παίζουν: Sonia Braga, Udo Kier, Silvero Pereira, Clebia Sousa, Thomas Aquino
Διάρκεια: 131′
Οι συν-σκηνοθέτες Kleber Mendonca Filho και Juliano Dornelles παίζουν τόσο πολύ με τα όρια του κινηματογραφικού είδους που μερικές φορές κρύβουν την υπόθεσή τους σχετικά με την κοινότητα και την εκμετάλλευσή της. Ως ένός σημείου, το Bacurau μπορεί να ιδωθεί ως ένα σοβαρό πολιτικό κινηματογραφικό δοκίμιο για την εκμετάλλευση των αγροτικών κοινοτήτων, την σκληρή αδιαφορία της κυβέρνησης και τον καταστροφικό ρόλο της Αμερικής που απλώνεται εδώ και δεκαετίες σε όλο το φάσμα της υδρογείου. Ως ενός άλλου σημείου πάλι, θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε οτιδήποτε αφορά αυτή την εσωτερική πολιτική κλίση της ταινίας και να την παρακολουθήσουμε ως ένα περίεργο, αιματηρό shoot’em up, μια άσκηση πάνω στο γουέστερν όπου η άγρια δύση είναι στην πραγματικότητα η βορειοανατολική Βραζιλία, όπου ο ολοένα και αυξανόμενος αριθμός πτωμάτων στο ξετύλιγμα της αφήγησης τείνει να εξαλείψει οτιδήποτε στοχαστικό συμπεριλαμβάνουν οι δυο δημιουργοί, τουλάχιστον σε σχέση με τις προθέσεις τους.
Στην πραγματικότητα, το Bacurau είναι όλα αυτά μαζί στο ίδιο μενού. Εγγράφει μια σειρά τεκμηριωμένων πολιτικών στοιχείων σε σχέση με την κοινότητα και την εκμετάλλευση της, ενώ στη συνέχεια θολώνει το τοπίο πιτσιλώντας τα πάντα με αίμα, τα θέτει εκ νέου στην εκρηκτική μουσική επιστημονικής φαντασίας που ντύνει την ιστορία και τολμά να μας θυμίσει με αριστουργηματική μαεστρία ποια ήταν αυτά τα στοιχεία αρχικά. Το Bacurau είναι τελικά ένα ενοχλητικό και ακατάστατο φιλμ, ένα πυρετώδες όνειρο για μια ενοχλητική και ακατάστατη περίοδο στη σύγχρονη Βραζιλία. Και, κατά περίσταση, είναι επίσης πολύ διασκεδαστικό.
Το Bacurau έκανε την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ των Καννών — όπως το έκανε και η προηγούμενη ταινία του Mendonca Filho, το Aquarius του 2016, όταν αυτός και σύσσωμο το καστ της ταινίας κρατούσαν πινακίδες στο κόκκινο χαλί του φεστιβάλ καταγγέλλοντας την απομάκρυνση από το αξίωμα της αριστερής προέδρου Dilma Rousseff, ως «πραξικόπημα». Έκτοτε, η κυβέρνηση, αλλά και η κοινωνία της Βραζιλίας, μετατοπίστηκαν αρκετά δεξιότερα -στις παρυφές της ακροδεξιάς- με την εκλογή του Jair Bolsonaro, ο οποίος ξεκίνησε μια σταυροφορία ενάντια σε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «πολιτισμικό μαρξισμό» στις τέχνες.
Δεδομένης αυτής της ατμόσφαιρας, δεν προκαλεί έκπληξη που ο Mendonca Filho, συνεργαζόμενος με τον επί μακρόν σχεδιαστή παραγωγής του, Dornelles, θα είχε τόσο σοβαρά πράγματα στο μυαλό του σε ένα καταγγελτικό φιλμ. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ο τρόπος που επέλεξε να εκφραστεί, με πολύ πιο ζουμερό και πυκνό τρόπο σε σύγκριση με τις προηγούμενες ταινίες του. Το Aquarius επικεντρώθηκε σε μια ηλικιωμένη γυναίκα (Sonia Braga) η οποία είναι η τελευταία κάτοικος μιας πολυκατοικίας που δίνει τη μάχη της απέναντι σε μια κατασκευαστική εταιρεία, η οποία θέλει να χτίσει ένα υπερσύγχρονο και πανύψηλο εμπορικό κέντρο, ενώ η προηγούμενη ταινία του Mendonca, το Neighboring Sounds του 2012, παρακολουθεί αθόρυβα τις αγωνίες της αστικής ζωής.
Δεν υπάρχει όμω; πολλή ησυχία στο Bacurau, το οποίο φωνάζει ταινία είδους από τους τίτλους έναρξης. Ξεκινά με την κηδεία μιας 94χρονης γυναίκας στην απομακρυσμένη πόλη Bacurau, αλλά ακόμα και αυτή η νηφάλια στιγμή διακόπτεται από ένα μεθυσμένο μπινελίκι μιας τοπικού γιατρού, της Domingas, την οποία υποδύεται για ακόμη μια φορά, η Βραζιλιάνα «ογκώδης» και πληθωρική ηθοποιός, Sonia Braga. Εν τω μεταξύ, υπάρχει ένας ιπτάμενος δίσκος που αιωρείται πάνω από την πόλη από καιρό σε καιρό – ή μήπως είναι drone; Η μουσική παραπέμπει σε UFO, αλλά ένας χαρακτήρας της ταινίας υποστηρίζει ότι είναι drone και μάλλον έχει δίκιο. Το drone, όμως, είναι εκεί για έναν σκοπό απείρως δολιότερο από μια εισβολή εξωγήινων, μιας και διαφαίνεται ότι μια ομάδα Αμερικανών κατευθύνεται στη μικρή πόλη για να επιδοθεί σε ένα φρικτό σπορ.
Ένα θέμα, κατά κάποιο τρόπο, είναι ο πλούτος της ζωής στη μικρή πόλη που θεωρείται πολύτιμος από τους εισβολείς. Ένα άλλο είναι η ικανότητα των περιθωριοποιημένων κοινοτήτων να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, όταν νιώσουν απειλή. Όταν, όμως, οι δυο σκηνοθέτες μετρούν και ρίχνουν το ψυχοφάρμακο που φαίνεται να είναι τοπική σπεσιαλιτέ, αυτό που ακολουθεί είναι ένα πυρετώδες λουτρό αίματος της Panavision που θολώνει και εν τέλει κατακερματίζει τα όρια του είδους. Η ταινία διαθέτει, επίσης, μια σειρά από πολύχρωμους χαρακτήρες, από την γιατρό Sonia Braga μέχρι τον ήρεμo ψυχοπαθή αρχηγό της «ομάδας περιοδειών», τον θρυλικό Udo Kier, και τον ομοφυλόφιλο γκάνγκστερ, τον Silvero Pereira. Όλοι τους φτάνουν ξεκάθαρα μέχρι την έκρηξη μασώντας το τοπίο, καθώς οι σκηνοθέτες τους υπογράφουν μια πολυσύνθετη, διασκεδαστική και βίαιη κινηματογραφική άσκηση.
Πάμε πάλι: Ποιο ήταν το νόημα;
