Πενήντα έξι ακίνητα πλάνα διάρκειας ενός ή δύο λεπτών. Ισάριθμες ιστορίες που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σχετίζονται με τα Χριστούγεννα. Μία αποσπασματική όψη της κοινωνίας που έχει ντυθεί τα γιορτινά της άμφια και ετοιμάζεται να υποδεχτεί τον νέο χρόνο που καταφθάνει γεμάτος υποσχέσεις για νέα ξεκινήματα. Στο φιλμ του Ρούναρ Ρούναρσον, πρωταγωνίστρια είναι η ίδια η ζωή.
Μέσα από τα λεπτοδουλεμένα σταθερά κάδρα -εξαίσια δουλειά από τη διευθύντρια φωτογραφίας Σοφία Όλσον- ο Ισλανδός φιλοτεχνεί μία ταινία που κινείται σε όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, αγκαλιάζοντας τις αντιφάσεις τους. Η θλίψη και η χαρά, η μοναξιά και η αίσθηση της συντροφικότητας, η πίστη και η σπαρακτική έλλειψη της∙ η ζωή και ο θάνατος, οι παλιοί τρόποι που δίνουν τη θέση τους στους νέους, η στοργή και η σύγχρονη κοινωνική οργή∙ η αίσθηση αποδοχής από οικείους και η αδυναμία του ανήκειν οπουδήποτε∙ όλα συνυπάρχουν εδώ, συγκατοικούν σ’ ένα παράλογο οικοδόμημα που στηρίζεται σε αόρατα θεμέλια, σε μία υπεράνθρωπη αρμονία που συνέχει τον κύκλο της ζωής.
Εκτός της συναισθηματικής ισορροπίας που βρίσκει μέσα από τη συνεχή εναλλαγή των ιστοριών, ο Ρούναρσον διατηρεί με σπουδαία ακρίβεια μία τονικότητα που επιτρέπει στο φιλμ να διασχίζει τα ύδατα του ανθρώπινου θυμικού δίχως ποτέ να χάνει τη ροή του ή να αποπνέει κάποια αίσθηση βεβιασμένου. Έχει τον τρόπο να εκφράσει τα θραύσματα των σκέψεων του μέσα από τις ιστορίες που αφηγείται, επιτρέποντας στον θεατή τις απαραίτητες ανάσες και δίχως ούτε μία περιττή λήψη ή μία ξεκούρδιστη νότα. Εναλλάσσει τη συμπάθεια με την ειρωνεία, διατηρώντας μία πότε τρυφερή και πότε δηκτική στάση απέναντι στα εξιστορούμενα.
Κινούμενη σε ράγες που έχει θέσει το σινεμά του Ρόι Άντερσον, η «Ηχώ» του Ρούναρσον αφουγκράζεται την σημερινή (ισλανδική) κοινωνία και στέκεται μέχρι και στον ψιθυριστό λυγμό της. Αναζητώντας το πραγματικό αποτύπωμα που έχουν οι κοινοτοπίες των χριστουγεννιάτικων ευχολογίων σε μία αντιφατική πραγματικότητα, γεμάτη εντάσεις αλλά και αφόρητες σιωπές, ο Ισλανδός δημιουργός στοχάζεται πάνω στον χρόνο που κυλά και τον παρατηρεί σαν ένα κομμάτι φιλμ το κάθε καρέ του οποίου διηγείται μία μικρή ιστορία. Υπό αυτό το πρίσμα, οι ιστορίες που διηγείται δεν είναι οι συνηθισμένες βινιέτες∙ είναι οι ψηφίδες που συνθέτουν το μωσαϊκό της ζωής.
