Η Μίλα είναι μία δεκαεξάχρονη που πάσχει από καρκίνο. Όταν γνωρίζει και ερωτεύεται τον Μόουζες, έναν μεγαλύτερό της μικροδιακινητή ναρκωτικών, η ευκατάστατη οικογένειά της αντιδρά σε αυτή τη νέα παρουσία στη ζωή της και αποπειράται να διαλύσει τον δεσμό εν τη γενέσει του. Ωστόσο, η επιμονή της Μίλα στο κατά τα φαινόμενα αδόκιμο πρόσωπο του νεαρού αποδεικνύεται υστερικά δυνατή, αναγκάζοντας τους γονείς της να αλλάξουν ριζικά στάση.
Το κινηματογραφικό ντεμπούτο της Σάνον Μέρφι κινείται στις ράγες ενός είδους που έχει προ πολλού εξερευνηθεί τόσο από τον mainstream όσο και από τον indie κινηματογράφο. Αυτό που θα μπορούσε όμως να είναι ένα ακόμα terminal romance έργο, όπως τόσα και τόσα άλλα, στα χέρια της Αυστραλής δημιουργού έγινε ένα χειμαρρώδες φιλμ που ρέει με έναν ολότελα δικό του τρόπο, επειδή ακριβώς εμπιστεύεται το συναισθηματικό του κόσμο. Με τη διάρκεια του να κινείται σε απροσδόκητα μεγάλα επίπεδα για το είδος -117 λεπτά- και το πρώτο του μέρος να αποτελεί μία ανισομερώς κατακερματισμένη εικόνα των ανθρώπων που περιβάλλουν την Μίλα, το «Babyteeth» σταδιακά αναπτύσσεται σαν ένα θραυσματικό αποτύπωμα των σκέψεων της έφηβης ασθενούς, ένας χείμαρρος που έρχεται να βρει τη σπαρακτική ησυχία του μέσα στις ψυχές των θεατών.
Αφημένη σε μονοπάτια εναλλακτικής αφήγησης, απαλλαγμένης από κορώνες και μεγαλοστομίες για τη ζωή, η ταινία της Μέρφι τοποθετείται στο κέντρο ενός προαναγγελθέντος θρήνου και εισάγει τον θεατή στον κόσμο ενός κοριτσιού που επιθυμεί διακαώς να πάψουν να του φέρονται σαν να ψυχορραγεί. Προβάλλοντας ως αποκορύφωμα της έντασης μία κομβική σκηνή εορτασμού γενεθλίων, στην οποία η «μελλοθάνατη» χαρίζει άφεση αμαρτιών στους ζώντες και όσα της έκαναν ανατρέποντας το χριστιανικό πρόταγμα, είναι εντυπωσιακό ο τρόπος με τον οποίο το φιλμ μοιάζει να παραμένει λυρικό μα όχι μελοδραματικό.
Στο «Βabyteeth», ο θεατής δε συναντά ένα ελεγειακό ρέκβιεμ, ένα κατευόδιο σε μία πρόωρα χαμένη ψυχή ή το σπαραξικάρδιο αποτύπωμα ενός αναξιοπαθούντος κοριτσιού. Πρόκειται για ένα εφηβικό love story που έρχεται για να δώσει ζωή πριν ο χρόνος την αφαιρέσει βίαια. Μία περιπέτεια εκτός της πεπατημένης οδού, μία νεανική τρέλα, μία απόδειξη ότι η ζωή, όσο ακόμα υπάρχει και όσο και αν παιδεύει, μπορεί να κρύβει κάτι που δε φαίνεται με την πρώτη ζοφερή ματιά. Μία ταινία για έναν επικείμενο θάνατο που δεν αναζητά το μακάβριο, αλλά τη θέρμη που εκλύεται από μία στοργική αγκαλιά αγάπης και συγχώρεσης. Με τους όρους του είδους, περισσότερο σαν το «Me and Earl and the Dying Girl» παρά σαν το «The Fault in our Stars».
