Σκηνοθεσία: Maya Da-Rin
Παίζουν: Regis Myrupu, Rosa Peixoto, Johnatan Sodré, Kaisaro Jussara Brito, Edmildo Vaz Pimentel, Anunciata Teles Soares, Lourinelson Wladimir
Διάρκεια: 98′
Ο Ζουστίνο ζει στο Μαναούς και εργάζεται στα ναυπηγεία της περιοχής. Έλκει την καταγωγή του από τα δάση του Αμαζονίου και ανήκει στην ιθαγενή φυλή των Ντεσάρα. Με τον πρόσφατο θάνατο της γυναίκας του να απλώνει τη βαριά σκιά του πάνω στις καθημερινές τυποποιημένες διεργασίες του, ο μοναχικός άνδρας επαφίεται στην κόρη του για λίγη συντροφιά. Όταν εκείνη του ανακοινώνει ότι θα πάει στη Μπραζίλια να σπουδάσει Ιατρική, ο Ζουστίνο εμφανίζει έναν απροσδόκητο και αναιτιολόγητο πυρετό που δε λέει να πέσει με τίποτα.
Η Μάγια Ντα-Ρεν, κινούμενη στα όρια μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, επενδύει στην ευρηματικά απλότητα που διέπει το έργο της, δομώντας το πάνω σε πολλαπλά δίπολα, τόσο δραματουργικά όσο και υφολογικά. Ο καθημερινός ήπιων τόνων ρατσισμός που δέχεται ο Ζουστίνο στη δουλειά του στον αντίποδα της στοργικής σχέσης που διατηρεί με την κόρη του, η έλλογη χρήση των μέσων της δυτικής ιατρικής που επιχειρεί να εξηγήσει την πάθησή του σε αντίθεση με την παραδοσιακή συνείδηση των ιθαγενών που αποδέχεται ότι δεν μπορούν όλα να αποτελέσουν αντικείμενο λογικών εξηγήσεων, το βίαιο αστικό τοπίο σε σχέση με τη σαγηνευτική μα συνάμα απόκοσμη ζούγκλα ∙ όλα τα στοιχεία που συναποτελούν τον αφηγηματικό άξονα του φιλμ ισορροπούν άρτια ανάμεσα σε κινηματογραφικές συνθήκες κοινωνικού και μαγικού ρεαλισμού.
Στο αγεφύρωτο κενό των αντιθέσεων της ταινίας είναι που βρίσκεται ο πυρήνας της: η απροσμέτρητη μοναξιά που βιώνει ο Ζουστίνο, η οποία πρόκειται να τον φέρει σε σημείο εξαντλήσεως με τη φυγή της κόρης του, εξ ου και το σώμα του αντιδρά. Ένας άνθρωπος που οδηγείται μέρα με τη μέρα σε μαρασμό λόγω των αστικών τρόπων και χώρων, το πνεύμα του οποίου κατοικεί πολύ μακριά από το σώμα του. Μία ολόκληρη φυλή ανθρώπων που η σύγχρονη ζωή αποπειράται να τους εντάξει στο ασφυκτικό πλαίσιό του κομφορμισμού της μέσω νομικών δεσμεύσεων και ποσοστώσεων, θέτοντας εκτός εξίσωσης την ίδια τους την ψυχή. Γιατί αυτή κατοικεί στα δάση του Αμαζονίου και στις άγριες ομορφιές τους που λεηλατούνται -κυριολεκτικά και μεταφορικά- από το ανθρώπινο χέρι.
Η Βραζιλιάνα δημιουργός, διατηρώντας την εστίαση της στον Ζουστίνο με τρόπο απόλυτα φυσικό, κατορθώνει να αποφύγει όλους τους σκοπέλους που συναντά ένα τέτοιο εγχείρημα, όπως την αίσθηση του εξωπραγματικά εξωτικού στη φύση ως αντίθετο της αστικής (αντι)αισθητικής ή την επιπόλαιη χρήση της πολιτισμικής ταυτότητας των Ντεσάνα στο πλαίσιο της καταπίεσης που δέχονται από τις κυρίαρχες κοινωνικές δομές. Ο «Πυρετός», ευτυχώς, δεν συνιστά και μία ενοχική κινηματογραφική απολογία ∙ πρόκειται για ένα φιλμ η δημιουργός του οποίου έχει προσπαθήσει να αφουγκραστεί την απελπισία του ιθαγενούς πληθυσμού που νιώθει ότι το μέλλον του εξαντλείται και επιζητά να αναζητήσει τις ρίζες του για να μείνει ζωντανός. Μία υπόκλιση σε έναν τρόπο διαβίωσης που αρνείται να ενταχθεί στα μονομανή γρανάζια μίας άκρατης ομαλοποίησης.
