Μεταφρασμένος τίτλος: «Το σώμα»
Σκηνοθεσία: Άντριου Νίκολ
Παίζουν: Σάουαρς Ρόναν, Μαξ Άιρονς, Γουίλιαμ Χαρτ, Νταϊάν Κρούγκερ
Διάρκεια: 125΄
Ένα προηγμένο εξωγήινο είδος έχει εισβάλει στη γη κι έχει καταλάβει τα σώματα των ανθρώπων. Μην φαντάζεστε αιμοβόρους εξωγήινους που θέλουν να σου τσαλαπατήσουν το κεφάλι ή που με ένα λέιζερ σου εξαϋλώνουν τη μύτη. Όχι, κάθε άλλο. Πρόκειται για καλοσυνάτους εξωγήινους, που σέβονται το περιβάλλον, λένε πάντα την αλήθεια και συμπεριφέρονται με απόλυτο σεβασμό. Σωστοί κύριοι. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπινων σωμάτων έχει καταληφθεί, αλλά υπάρχει ακόμα μια μικρή ομάδα ανθρώπων που αντιστέκονται στην εισβολή κρυμμένοι κάπου στην αμερικάνικη έρημο. Όταν το σώμα της νεαρής Μέλανι θα κυριευτεί από έναν εξωγήινο, η… ψυχή της δεν θα χαθεί, αλλά αντιθέτως θα συνεχίσει να υπάρχει μες στο μυαλό του εξωγήινου δημιουργώντας μια εξωφρενική και σχιζοφρενική κατάσταση: ανθρώπινο σώμα με εξωγήινο και ανθρώπινο μυαλό ταυτόχρονα. Η ερωτευμένη Μέλανι θα πείσει την εξωγήινη πλευρά της να τη βοηθήσει να επιστρέψει στην έρημο για να συναντήσει τον αγαπημένο της.
Η έννοια της εξωγήινης εισβολής στο ανθρώπινο σώμα έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον, αφού εξετάζει αιώνια φιλοσοφικά ερωτήματα για την ύπαρξη και την ταυτότητα, αλλά και αρχέγονους φόβους θανάτου. Είμαι αυτό που σκέφτομαι ή είμαι το σώμα μου; Αν πάσχω από σχιζοφρένεια, αν νοσήσω από Αλτσχάιμερ ή έχω άνοια, συνεχίζω να είμαι εγώ; Και ποιος είμαι εγώ εντέλει; Αυτός που είμαι σήμερα δεν είναι ο ίδιος με χθες και σίγουρα δεν θα είναι ο ίδιος με αύριο. Και αυτοί οι ιοί; Τι είναι αυτά τα μικροσκοπικά ξένα σώματα που με κυριεύουν, με ελέγχουν και με σκοτώνουν;
Αυτά σε πρώτο επίπεδο διότι σε δεύτερο ανάλογα με τη χρήση της ιδέας δημιουργούνται διαφορετικοί συμβολισμοί, από το φόβο της ρωσική απειλής και της αμερικάνικης κομμουνοφοβίας του ψυχρού πολέμου, μέχρι την επιβολή απολυταρχικών καθεστώτων, την απώλεια ελευθερίας, την μαζικοποίηση, τον υπερκαταναλωτισμό και την προβατοποίησή μας. Πραγματικά οι επιλογές είναι αμέτρητες και υπάρχουν εξαιρετικά δείγματα τέτοιων ταινιών από τις τρεις εκδοχές του «Invasion of the body snatchers» (1956 του Ντον Σίγκελ, 1978 του Φίλιπ Κάουφμαν με τον Ντόναλντ Σάδερλαντ και 1993 του Έιμπελ Φεράρα) μέχρι την υπερκάλτ ταινία «Ζουν ανάμεσά μας» (1988) του Τζον Κάρπεντερ και την παρεξηγημένη «Άφιξη» (1996) με τον τρελο-Τσάρλι Σιν.
Το πώς μια τόσο ενδιαφέρουσα ιδέα (όχι μόνο της εισβολής, αλλά και της συνύπαρξης δυο νοήσεων στο ίδιο σώμα) από τον ικανό σκηνοθέτη Άντριου Νίκολ καταφέρνει να αφήσει στην άκρη όλους τους προβληματισμούς και να γίνει μια ανοησία με αδιανόητα κακούς διαλόγους κι εμετικό ρομάντζο (προτιμώ να μου χτυπήσουν 100 ενέσεις ατόφιας ζάχαρης, παρά να ξαναδώ έστω και μια ρομαντική σκηνή από την ταινία), δεν είναι διόλου άξιο απορίας. Διότι πρόκειται για μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της (βλέπε «Twilight») Στέφανι Μέγιερ.
Προφανώς υπάρχει ένα τεράστιο κύμα εφήβων που καταβροχθίζει τα βιβλία της Μέγιερ και τις κινηματογραφικές μεταφορές τους με τους αψεγάδιαστους μελαγχολικούς μορφονιούς και τις παρθενοπιπίτσες, αλλά η μαζική χαζοχαρουμενοσύνη ποτέ δεν με εξέπληξε. Εδώ το 1997 κοντέψαμε να πιστέψουμε πως ο «Τιτανικός» ήταν η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, εδώ θα κολλήσουμε; Ευτυχώς η τιτανικομανία μπόρα ήταν και πέρασε, αλλά η πλέον ζάμπλουτη Μέγιερ φαίνεται πως ήρθε εδώ για να μείνει και να μας φορτώσει με τόνους καμουφλαρισμένου συντηρητισμού. Ξέρω πως όταν κάποιος βάλλεται εναντίον κάποιου εμπορικού καλλιτεχνικού έργου, αμέσως πολλοί σκέφτονται ότι είναι ανέραστος, κακομούτσουνος, γκρινιάρης και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο κι επίσης ξέρω ότι πολλοί από σας έχετε στα ράφια του σπιτιού σας κάποιο «Twilight». Ε, εντάξει, τι να κάνω; Θα σκάσω αν δεν τα πω. Εγώ σας προειδοποιώ και σας λέω πως η ταινία «Το σώμα» είναι μια σαχλαμάρα και μισή. Εσείς να κάνετε ό,τι νομίζετε.
